Szałwia, tymianek, bazylia, oregano, melisa, majeranek, mięta czy lubczyk to ziołowy niezbędnik każdego ogrodnika amatora i dobrego kucharza jednocześnie
Dołączyć do niego można też kolendrę, estragon, ogórecznik czy cząber. Pietruszka naciowa, koperek, czosnek, chrzan, a nawet szczypiorek to także zioła, które ozdobią nasz ogród i poprawią smak serwowanych dań.
Zioła z północy
Koper, melisa, lubczyk, mięta pieprzowa czy trybuła ogrodowa wywodzą się z krajów północnych o umiarkowanym klimacie. Lubią glebę wilgotną i dużej zawartości próchnicy. Nie muszą rosnąć w pełnym słońcu. Lubią półcień. Dobrze znoszą deszczowe lato. Nie należy ich siać ani sadzić zaraz po zasileniu gleby nawozem.
Melisa, mięta pieprzowa czy lubczyk powinny rosnąć na osobnej grządce, bo są dość ekspansywne. Mogłyby zaszkodzić innym roślinom o mniej wybujałym wzroście. Ich wysokie pędy i rozłogi trzeba kontrolować.
Zioła z południa
Tymianek, bazylia, szałwia, majeranek, oregano, cząber, rozmaryn, najlepiej czują się w glebie lekkiej, piaszczystej, wapiennej, ubogiej w składniki pokarmowe i raczej suchej. Lubią ciepło i słońce. Wyjątkiem jest bazylia, która oprócz słońca, kocha też wilgoć.
Większość śródziemnomorskich ziół to byliny lub półkrzewy. Nie będą dobrze rosły na glebie ciężkiej, gliniastej, podmokłej. Lubią natomiast nagrzane murki czy kamienne ogródki.
Pochodzące z południa Europy zioła całkiem dobrze znoszą polskie zimy, pod warunkiem, że rosną w lekkiej i suchej ziemi. Wystarczy je tylko okryć, żeby zapobiec przemarzaniu bryły korzeniowej. Przy końcu lutego, a najpóźniej na początku marca wszystkie zioła należy mocno przyciąć. Powoduje to silne rozkrzewianie się roślin i wyrastanie nowych pędów.
Jedynie rozmaryn lepiej wykopać i zimować w doniczce w chłodnym i jasnym pomieszczeniu. Posadzić do gruntu pod koniec kwietnia.
Jak uprawiać zioła ogrodowe
Założenie ogródka ziołowego jest proste. Zioła można siać lub sadzić na specjalnie do tego celu wyznaczonej grządce albo między innymi roślinami. Można je wyhodować z nasion lub kupić rozsadę. Jeśli nie mamy ogrodu, wystarczą doniczki lub jeden większy pojemnik. Na zimę przenieść go można np. z balkonu do kuchni.
Kiedy zbierać plony
Zwykle zioła zrywamy na bieżąco, gdy są nam potrzebne do potraw. Najwięcej cennych składników jest jednak w ich liściach zanim wejdą w okres kwitnienia. Najsilniejszy aromat mają listki zbierane w godzinach przedpołudniowych. Dobrze jest przycinać lub uszczykiwać wierzchołki ziół, bo lepiej się rozkrzewią. Dotyczy to m.in. bazylii i mięty. Majeranek zbiera się ścinając pędy po ukazaniu się pierwszych pąków kwiatowych, a potem zasusza.
Osobną grupą są zioła nasienne, a więc koper, kolendra, kminek czy anyż. Ich zbiory odbywają się wtedy, gdy nasiona dojrzeją, czyli zwykle w lipcu-sierpniu.
Jakie zioła do ogródka wybrać
To zależy od naszych upodobań. Do żelaznego kanonu należą:
•Mięta. Jest wieloletnią byliną o pełzających podziemnych kłączach. Ta pieprzowa ma ciemnozielone owalne liście z czerwonawym zabarwieniem. Inne odmiany mają tak różne kształty i kolory liści, że sprawiają wrażenie różnych roślin. Miętę pieprzową zbiera się w lipcu i sierpniu, obrywając listki tuż przed kwitnieniem rośliny.
•Bazylia. Jest rośliną jednoroczną. Ma słodkawy, pikantny smak, nieco podobny do goździków. Lubi słońce i zaciszne miejsca. Do gruntu można ją wysadzać dopiero po połowie maja. Bazylia najlepiej smakuje przed kwitnieniem, dlatego przez całe lato trzeba usuwać pędy kwiatostanowe.
•Tymianek. Jest wieloletnią krzewinką o sztywnych pędach i wąskich liściach. Zioło to ścina się w czasie lub na krótko przed kwitnieniem. Suszy w przewiewnym miejscu i przechowuje w szczelnie zamkniętym naczyniu, rozdrabniając bezpośrednio przed użyciem. Świeży jest bardzo piekący, więc nie należy dodawać go do potraw zbyt dużo.
•Melisa. Jej liście mogą mieć kolor od żółtozielonego do ciemnozielonego. Podobne są w kształcie do liści mięty. Mają mocny, przyjemny zapach. Roztarte, nadają skórze dłoni zapach podobny do cytrynowego. Po ususzeniu ten zapach znika. Uwielbiają ją pszczoły, bo jest rośliną miododajną
poniedziałek, 25 kwietnia 2011
sobota, 16 kwietnia 2011
Rośliny drapieżne, gratka dla hodowców
Rośliny drapieżne cieszą się na przestrzeni lat niezmierną popularnością. Dzieje się tak nie tylko za sprawą ich atrakcyjnego wyglądu, lecz także dlatego, że mięsożerne rośliny wzbudzają wiele emocji
Hodowla roślin drapieżnych nie należy jednak do najłatwiejszych, są to rośliny, które wymagają od hodowcy sporego zaangażowania i wiedzy dotyczącej uprawy. Niniejszy artykuł pragnę zadedykować wszystkim, których zachwycił urok takich okazów jak: muchołówka, dzbanecznik czy rosiczka i chcieliby rozpocząć ich uprawę lecz nie wiedzą jak się do tego zabrać.
Roślina mięsożerna posiada zdolność chwytania i pobierania z ciał ofiar potrzebnych jej składników. Ofiarami głównie są drobne zwierzęta, przeważnie owady i skorupiaki.
Są to rośliny które przeprowadzają proces fotosyntezy, natomiast rosną na glebach ubogich w azot i inne pierwiastki. Wszelkie minerały i związki chemiczne potrzebne im do życia nie są pobierane z gleby, lecz ze schwytanych i rozłożonych ofiar. Roślin mięsożernych absolutnie nie nawozimy.
Do chwytania i trawienia służą im specjalnie przekształcone liście. Mogą one przybrać postać między innymi dzbanków, pułapek zatrzaskowych, lepów.
Kolejną wspólną cechą roślin drapieżnych jest woda która stosuje się do ich podlewania. Jak już wspomniałem rośliny te nie lubią żadnych dodatkowych minerałów i związków chemicznych, więc powinniśmy podlewać je wodą destylowaną lub pochodzącą z filtra o odwróconej osmozie. W ostateczności może być to woda przegotowana.
Jednym z piękniejszych okazów mięsożercy jest muchołówka. Sadzonki tej rośliny można dostać w większości sklepów ogrodniczych. Posiada liście przekształcone w pułapki (tzw. liście pułapkowe), które wabią ofiary swoim słodkim nektarem oraz pięknym czerwonym ubarwieniem. Ubarwienie pułapki zależy od nasłonecznienia. Przy niedostatecznej ilości światła, wnętrze pułapki nie nabierze koloru. Pułapka składa się z 2 blaszek przypominających rzęsy, na których znajduje się 6 włosków czuciowych. Posiada drobne kwiaty, nie mniej jednak to nie one decydują o atrakcyjności tej rośliny.
Muchołówka wymaga podłoża o Ph od 3 do 5. Doskonała będzie mieszanka kwaśnego torfu (pozbawionego dodatków i nawozów), w połączeniu z gruboziarnistym piaskiem. Torf z piaskiem należy wymieszać w stosunku 2:1. Idealne stanowisko do uprawy muchołówki powinno być dobrze nasłonecznione i wilgotne. Roślina ta nie może być uprawiana w pomieszczeniu W, którym występuje zbyt suche powietrze. Dlatego też, szczególnie w okresie zimowym kiedy mieszkanie jest ogrzewane, warto jest przykryć doniczkę z rośliną plastikową kopułką, która pomoże utrzymać wilgoć.
Bardzo ważnym etapem w hodowli muchołówki, jest okres spoczynku rośliny. W okresie tym roślina musi być utrzymywana w temperaturze od 5 do 10 stopni Celsjusza. Jeżeli temperatura spadnie poniżej zera, muchołówka straci wówczas liście, które odrosną na wiosnę. Nie należy przekroczyć jednak temperatury 15 stopni, gdyż roślina wówczas nie przejdzie okresu spoczynku i nam zmarnieje.
Hodowla roślin drapieżnych nie należy jednak do najłatwiejszych, są to rośliny, które wymagają od hodowcy sporego zaangażowania i wiedzy dotyczącej uprawy. Niniejszy artykuł pragnę zadedykować wszystkim, których zachwycił urok takich okazów jak: muchołówka, dzbanecznik czy rosiczka i chcieliby rozpocząć ich uprawę lecz nie wiedzą jak się do tego zabrać.
Roślina mięsożerna posiada zdolność chwytania i pobierania z ciał ofiar potrzebnych jej składników. Ofiarami głównie są drobne zwierzęta, przeważnie owady i skorupiaki.
Są to rośliny które przeprowadzają proces fotosyntezy, natomiast rosną na glebach ubogich w azot i inne pierwiastki. Wszelkie minerały i związki chemiczne potrzebne im do życia nie są pobierane z gleby, lecz ze schwytanych i rozłożonych ofiar. Roślin mięsożernych absolutnie nie nawozimy.
Do chwytania i trawienia służą im specjalnie przekształcone liście. Mogą one przybrać postać między innymi dzbanków, pułapek zatrzaskowych, lepów.
Kolejną wspólną cechą roślin drapieżnych jest woda która stosuje się do ich podlewania. Jak już wspomniałem rośliny te nie lubią żadnych dodatkowych minerałów i związków chemicznych, więc powinniśmy podlewać je wodą destylowaną lub pochodzącą z filtra o odwróconej osmozie. W ostateczności może być to woda przegotowana.
Jednym z piękniejszych okazów mięsożercy jest muchołówka. Sadzonki tej rośliny można dostać w większości sklepów ogrodniczych. Posiada liście przekształcone w pułapki (tzw. liście pułapkowe), które wabią ofiary swoim słodkim nektarem oraz pięknym czerwonym ubarwieniem. Ubarwienie pułapki zależy od nasłonecznienia. Przy niedostatecznej ilości światła, wnętrze pułapki nie nabierze koloru. Pułapka składa się z 2 blaszek przypominających rzęsy, na których znajduje się 6 włosków czuciowych. Posiada drobne kwiaty, nie mniej jednak to nie one decydują o atrakcyjności tej rośliny.
Muchołówka wymaga podłoża o Ph od 3 do 5. Doskonała będzie mieszanka kwaśnego torfu (pozbawionego dodatków i nawozów), w połączeniu z gruboziarnistym piaskiem. Torf z piaskiem należy wymieszać w stosunku 2:1. Idealne stanowisko do uprawy muchołówki powinno być dobrze nasłonecznione i wilgotne. Roślina ta nie może być uprawiana w pomieszczeniu W, którym występuje zbyt suche powietrze. Dlatego też, szczególnie w okresie zimowym kiedy mieszkanie jest ogrzewane, warto jest przykryć doniczkę z rośliną plastikową kopułką, która pomoże utrzymać wilgoć.
Bardzo ważnym etapem w hodowli muchołówki, jest okres spoczynku rośliny. W okresie tym roślina musi być utrzymywana w temperaturze od 5 do 10 stopni Celsjusza. Jeżeli temperatura spadnie poniżej zera, muchołówka straci wówczas liście, które odrosną na wiosnę. Nie należy przekroczyć jednak temperatury 15 stopni, gdyż roślina wówczas nie przejdzie okresu spoczynku i nam zmarnieje.
piątek, 15 kwietnia 2011
Clematis czyli powojnik
Powojniki należą do pnączy dorastających w zależności od odmiany hodowlanej nawet do 3 metrów, podczas gdy gatunki dziko rosnące mogą dochodzić nawet do 8 metrów. Ze względu na długie i obfite kwitnienie są roślinami wyjątkowo ozdobnymi.
Znanych jest kilka tysięcy odmian powojników występujących w przyrodzie, w tym gatunki występujące w naszym kraju. W hodowli znanych jest około 230 clematisów. Powojniki te są w większości mieszańcami gatunków występujących naturalnie, co doprowadziło do powstania roślin o większych i bardziej ozdobnych kwiatach. Clematisy winny być wysadzane do gruntu przy podporach, do których przyczepiają się ogonkami liściowymi oraz szypułkami kwiatowymi. Najlepiej sadzić je w miejscach osłoniętych od wiatru w południowych częściach ogrodu. Są roślinami bardzo wymagającymi jeżeli chodzi o podłoże. Ziemia powinna być próchniczna, zdrenowana, dobrze przepuszczalna i wilgotna. Stanowisko musi być bardzo żyzne. Nie należy uprawiać clematisów w miejscach, gdzie gleba jest gliniasta, kwaśna lub sucha, bo nie osiągniemy zadowalających rezultatów. Wymagają obfitego podlewania oraz dobrego nawożenia, co zapewni rozwój i silne kwitnienie nawet przez kilkanaście lat. Pileęgnacja jest bardzo istotną sprawą, a wiąże się z odpowiednim przycinaniem zależnym od gatunku i terminu kwitnienia.
Clematisy kwitną przez długi okres czasu począwszy od maja, aż do października. Kwiaty występują w wielu barwach poczynając od białej poprzez żółtą, pomarańczową, różową, czerwoną, purpurową, niebieską aż do fioletowej z charakterystycznymi elementami kontrastującymi barwą np. inny kolor pręcików. Wielkość kwiatów w zależności od odmiany może dochodzić nawet do 25 cm średnicy. U niektórych odmian ozdobą są również kuliste owocostany.
Powojniki niezbyt dobrze znoszą ujemne temperatury, dlatego należy okrywać ich system korzeniowy i przyziemie, aby nie przemarzły. Niestety powojniki są atakowane przez choroby i szkodniki takie jak: mączniak prawdziwy, plamistość liści, szara pleśń, giętwa powojnikowa, rdza, uwiąd powojnika oraz mszyce. Znoszą natomiast dobrze zanieczyszczenie powietrza.
---
Znanych jest kilka tysięcy odmian powojników występujących w przyrodzie, w tym gatunki występujące w naszym kraju. W hodowli znanych jest około 230 clematisów. Powojniki te są w większości mieszańcami gatunków występujących naturalnie, co doprowadziło do powstania roślin o większych i bardziej ozdobnych kwiatach. Clematisy winny być wysadzane do gruntu przy podporach, do których przyczepiają się ogonkami liściowymi oraz szypułkami kwiatowymi. Najlepiej sadzić je w miejscach osłoniętych od wiatru w południowych częściach ogrodu. Są roślinami bardzo wymagającymi jeżeli chodzi o podłoże. Ziemia powinna być próchniczna, zdrenowana, dobrze przepuszczalna i wilgotna. Stanowisko musi być bardzo żyzne. Nie należy uprawiać clematisów w miejscach, gdzie gleba jest gliniasta, kwaśna lub sucha, bo nie osiągniemy zadowalających rezultatów. Wymagają obfitego podlewania oraz dobrego nawożenia, co zapewni rozwój i silne kwitnienie nawet przez kilkanaście lat. Pileęgnacja jest bardzo istotną sprawą, a wiąże się z odpowiednim przycinaniem zależnym od gatunku i terminu kwitnienia.
Clematisy kwitną przez długi okres czasu począwszy od maja, aż do października. Kwiaty występują w wielu barwach poczynając od białej poprzez żółtą, pomarańczową, różową, czerwoną, purpurową, niebieską aż do fioletowej z charakterystycznymi elementami kontrastującymi barwą np. inny kolor pręcików. Wielkość kwiatów w zależności od odmiany może dochodzić nawet do 25 cm średnicy. U niektórych odmian ozdobą są również kuliste owocostany.
Powojniki niezbyt dobrze znoszą ujemne temperatury, dlatego należy okrywać ich system korzeniowy i przyziemie, aby nie przemarzły. Niestety powojniki są atakowane przez choroby i szkodniki takie jak: mączniak prawdziwy, plamistość liści, szara pleśń, giętwa powojnikowa, rdza, uwiąd powojnika oraz mszyce. Znoszą natomiast dobrze zanieczyszczenie powietrza.
---
Winobluszcz.
Winobluszcz jest pnączem nazywanym popularnie dzikim winem. Pochodzi z Azji Wschodniej i Ameryki Północnej i obejmuje 15 gatunków posiadających niepozorne, pozostające bez znaczenia dla urody tej rośliny kwiaty.
Winobluszcze są pnączami o bardzo silnym wzroście. Obrastają silnie ogrodzenia, wspinają się po drzewach, ścianach, siatkach. Dorastają do wysokości 20 m, a roczne przyrosty mogą osiągać nawet 2 m. Są roślinami o niewielkich wymaganiach glebowych jak i dotyczących oświetlenia - w praktyce rośnie na wszystkich glebach (za wyjątkiem bardzo mokrych i bardzo suchych) jak i w pełnym cieniu oraz w pełnym słońcu. Dobrze znoszą przejściowe susze oraz zanieczyszczenie powietrza, stąd też można je wykorzystywać nawet na ogródkach pracowniczych, czy też przy blokach w centrum miast. Można go stosować do upiększania balkonów. W praktyce wykorzystuje się dwa gatunki winobluszczy - winobluszcz pięciolistkowy pochodzący z Ameryki Północnej oraz winobluszcz trójklapowy pochodzący z Azji Wschodniej (Japonia, Chiny, Korea).
Winobluszcz pięciolistkowy najlepiej udaje się na podporach, do których przytwierdza się przy pomocy wąsów i tak może się wspiąć do 12 metrów. Wszystkie nowe pędy są koloru czerwonego, zmieniającego w trakcie rozwoju i starzenia barwę i drewniejąc. Liście złożone są z 5 czasem nawet 9 mniejszych listków o różnej długości dochodzącej u centralnego listka do 10 cm. Listki są na brzegach piłkowane. W okresie jesiennym kolor liści zmienia się na czerwony.
Winobluszcz trójklapowy może rosnąć nawet na gładkich ścianach budynków ze względu na silne przylgi występujące na rozgałęzionych wąsach. W odróżnieniu od winobluszczu pięciolistkowego posiada duże, pojedyncze liście o średnicy dochodzącej do 20 cm. Od spodu liście są delikatnie owłosione wzdłuż głównych nerwów. Z wierzchu liście są silnie błyszczące, jesienią zmieniają kolor z ciemnozielonego na jaskrawoczerwony lub czerwonobrązowy. Młode listki w trakcie rozwoju są purpurowe.
Winobluszcze są pnączami o bardzo silnym wzroście. Obrastają silnie ogrodzenia, wspinają się po drzewach, ścianach, siatkach. Dorastają do wysokości 20 m, a roczne przyrosty mogą osiągać nawet 2 m. Są roślinami o niewielkich wymaganiach glebowych jak i dotyczących oświetlenia - w praktyce rośnie na wszystkich glebach (za wyjątkiem bardzo mokrych i bardzo suchych) jak i w pełnym cieniu oraz w pełnym słońcu. Dobrze znoszą przejściowe susze oraz zanieczyszczenie powietrza, stąd też można je wykorzystywać nawet na ogródkach pracowniczych, czy też przy blokach w centrum miast. Można go stosować do upiększania balkonów. W praktyce wykorzystuje się dwa gatunki winobluszczy - winobluszcz pięciolistkowy pochodzący z Ameryki Północnej oraz winobluszcz trójklapowy pochodzący z Azji Wschodniej (Japonia, Chiny, Korea).
Winobluszcz pięciolistkowy najlepiej udaje się na podporach, do których przytwierdza się przy pomocy wąsów i tak może się wspiąć do 12 metrów. Wszystkie nowe pędy są koloru czerwonego, zmieniającego w trakcie rozwoju i starzenia barwę i drewniejąc. Liście złożone są z 5 czasem nawet 9 mniejszych listków o różnej długości dochodzącej u centralnego listka do 10 cm. Listki są na brzegach piłkowane. W okresie jesiennym kolor liści zmienia się na czerwony.
Winobluszcz trójklapowy może rosnąć nawet na gładkich ścianach budynków ze względu na silne przylgi występujące na rozgałęzionych wąsach. W odróżnieniu od winobluszczu pięciolistkowego posiada duże, pojedyncze liście o średnicy dochodzącej do 20 cm. Od spodu liście są delikatnie owłosione wzdłuż głównych nerwów. Z wierzchu liście są silnie błyszczące, jesienią zmieniają kolor z ciemnozielonego na jaskrawoczerwony lub czerwonobrązowy. Młode listki w trakcie rozwoju są purpurowe.
Sposób na chwasty.
Chwastów nie da się usunąć raz na zawsze. Trzeba z nimi walczyc systematycznie lub zapobiegać ich pojawianiu się. Jest na to kilka sposobów.
Zwalczanie i usuwanie ręczne.
Zanim posadzimy w ogrodzie rośliny przekopmy teren widłami amerykańskimi i pazurkami usuńmy chwasty oraz wybierzmy z ziemi kłącza. Należy pamiętać o tym, że nawet z małego fragmentu korzenia może wyrosnąć roślina. To dobry sposób na pozbycie się wszystkich chwastów jednorocznych a także niektórych wieloletnich takich jak: bluszczyku, jasnoty, pokrzywy, wrotyczu. Ograniczamy też rozrost mniszka, perzu, powoju i skrzypu. Potem regularnie wyrywajmy lub podcinajmy pazurkami kiełkujące i odrastające chwasty.
Zwalczanie i usuwanie chemiczne.
Po herbicydy powinniśmy sięgać w ostateczności gdy rozpoczynamy zakładanie ogrodu na działce dużej i bardzo zachwaszczonej. Gdy chcemy ułatwić sobie walkę z chwastami na trawnikach i pragniemy się pozbyć chwastów zarastających ścieżki w ogrodzie. Opryski chemiczne na rabatach z bylin i roślin jednorocznych i dwuletnich oraz na warzywniakach powinniśmy robić wiosną zanim posadzimy lub posiejemy rośliny. Zabiegi między drzewami i krzewami musimy przeprowadzać wczesną wiosną lub późną jesienią gdy są bez liści. Przed opryskiem trawników należy przerwać na kilka dni wcześniej ich koszenie. Podczas stosowania herbicydów musimy pracować w ubraniach ochronnych i rękawicach. Opryski należy wykonywać wyłącznie w pogodne dni.
Zapobieganie - ściółkowanie gleby.
Jest dość skuteczną metodą walki z chwastami. Ściółkę rozkładajmy wokół posadzonych roślin na oczyszczoną i spulchnioną ziemię. Warstwa ściółki ( kory, torfu, keramzytu) musi być gruba około 5 cm i należy ją co roku uzupełniać. W przeciwnym razie stworzymy idealne warunki do rozwoju chwastów.
Zapobieganie sadzenie roślin okrywowych
Zwalczanie i usuwanie ręczne.
Zanim posadzimy w ogrodzie rośliny przekopmy teren widłami amerykańskimi i pazurkami usuńmy chwasty oraz wybierzmy z ziemi kłącza. Należy pamiętać o tym, że nawet z małego fragmentu korzenia może wyrosnąć roślina. To dobry sposób na pozbycie się wszystkich chwastów jednorocznych a także niektórych wieloletnich takich jak: bluszczyku, jasnoty, pokrzywy, wrotyczu. Ograniczamy też rozrost mniszka, perzu, powoju i skrzypu. Potem regularnie wyrywajmy lub podcinajmy pazurkami kiełkujące i odrastające chwasty.
Zwalczanie i usuwanie chemiczne.
Po herbicydy powinniśmy sięgać w ostateczności gdy rozpoczynamy zakładanie ogrodu na działce dużej i bardzo zachwaszczonej. Gdy chcemy ułatwić sobie walkę z chwastami na trawnikach i pragniemy się pozbyć chwastów zarastających ścieżki w ogrodzie. Opryski chemiczne na rabatach z bylin i roślin jednorocznych i dwuletnich oraz na warzywniakach powinniśmy robić wiosną zanim posadzimy lub posiejemy rośliny. Zabiegi między drzewami i krzewami musimy przeprowadzać wczesną wiosną lub późną jesienią gdy są bez liści. Przed opryskiem trawników należy przerwać na kilka dni wcześniej ich koszenie. Podczas stosowania herbicydów musimy pracować w ubraniach ochronnych i rękawicach. Opryski należy wykonywać wyłącznie w pogodne dni.
Zapobieganie - ściółkowanie gleby.
Jest dość skuteczną metodą walki z chwastami. Ściółkę rozkładajmy wokół posadzonych roślin na oczyszczoną i spulchnioną ziemię. Warstwa ściółki ( kory, torfu, keramzytu) musi być gruba około 5 cm i należy ją co roku uzupełniać. W przeciwnym razie stworzymy idealne warunki do rozwoju chwastów.
Zapobieganie sadzenie roślin okrywowych
wtorek, 12 kwietnia 2011
Rhododendron- różaneczniki
Rhododendronów jest wiele odmian. To jedne z wielu kwiatów, które upiększają nasze ogrody i cieszą oko przez wiele lat.
Czyli jak należy postępować, aby różaneczniki i azalie cieszyły nas przez wiele lat.
Przygotowanie podłoża
Zakupując krzewy różaneczników należy jednocześnie zaopatrzyć się w kwaśne, próchniczne podłoże np. torf. Dobry też jest humus z lasu, gdzie rośnie borówka lub wrzos. Występowanie takich roślin gwarantuje nam kwaśny odczyn podłoża.
Sadzenie
Należy wykopać dołek możliwie szeroki na głębokość 20-30 cm. Dołek powinien mieć brzegi poszarpane. System korzeniowy rododendronów potrzebuje dostępu powietrza, dlatego też nie należy ubijać podłoża po posadzeniu. Pod jeden krzew należy dać nie mniej niż 100 l podłoża. Można przyjąć średnio, że jeżeli krzewy sadzimy na stanowiskach, gdzie rodzima gleba jest nieprzyjazna, to 10 l podłoża starcza na 1 rok.
Grupy krzewów
Rhododendron repens – różanecznik rozesłany. Odmiany tej grupy rosną bardzo wolno, zwarcie, tworząc poduchowate formy. W wieku ok. 10 lat z reguły nie wyrastają powyżej 60 cm. Wszystkie kwitną w mniej lub bardziej intensywnym kolorze czerwonym. Odmiany tej grupy zakwitają najwcześniej.
Rhododendron williamsianum – różanecznik Williams`a. Krzewy tej grupy kwitną nieco później. Tworzą krzewy raczej zwarte, zawiązują bardzo silnie pąki kwiatowe. Kwitną obficie corocznie. Charakterystyczną cechą odmian tej grupy są nieduże, owalne liście. Kolor kwiatów od jasnoczerwonego do białego.
Rhododendron yakushimanum – różanecznik jakuszimański. Grupa krzewów o wolnym wzroście i bardzo regularnym pokroju. Większość odmian zmienia kolor kwiatów z różowego na biały, co sprawia wrażenie wielobarwności. Zakwitają w następnej kolejności po Rhododendron repens i Rhododendron williamsianum.
Rhododendron hybrydum - mieszańce wielkokwiatowe – Ogromna grupa roślin o silnie zróżnicowanych cechach, tak siły wzrostu, kolorystyki, jak i terminu kwitnienia. Charakterystyczną cechą tej grupy jest to, że odmiany w kolorze fioletowym zakwitają zwykle najpóźniej.
Cechy charakterystyczne krzewów
Na niektórych odmianach, szczególnie młodych liściach z gr. Rhododendron yakushimanum, występuje naturalny, łatwo ścieralny kutner (meszek), przez osoby niekompetentne czasem mylnie rozpoznawany jako nalot spowodowany chorobą grzybową. Taki kutner posiadają również niektóre odmiany fińskiej hodowli. Zdarza się również, że na niektórych odmianach występują liście ukształtowane nieforemnie, jest to też cecha odmianowa. Taki objaw nie jest wynikiem żadnej choroby i występuje często na odmianach fińskich. Liście bardzo odpornych na mróz odmian fińskich, w okresie zimy nieznacznie zmieniają kolor. Soczysta zieleń staje się nieco poszarzała i przybiera odcień lekko brązowy. Efekt ten jest wyrazistszy jeżeli krzewy rosną na stanowisku słonecznym.
Choroby
Najgroźniejsze są infekcje odglebowe. Jeżeli zauważymy więdnący pęd, wyrastający tuż przy ziemi należy go wyciąć możliwie jak najniżej. Krzew taki należy podlać Bioseptem, lub Biochikolem w stężeniu zalecanym przez producenta. Więdnący cały krzew mimo właściwej wilgotności podłoża jest nie do uratowania. Należy go jak najszybciej usunąć wraz z sąsiadującym podłożem w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się choroby. Jeżeli zauważymy więdnięcie pędu w koronie krzewu to należy odszukać ciemnoszare przebarwienie na pędzie i odciąć ten pęd około 5 cm poniżej miejsca infekcji.
Opryskać Bioseptem, Biochikolem.
Do walki z infekcjami objawiającymi się różnymi plamami na liściach, stosujemy środki o szerokim zakresie działania np. Bravo, Gwarant. Na liściach azalii, szczególnie w drugiej połowie lata czasem pojawia się biały nalot – mączniak. Można go zwalczać środkiem Nimrod, Score.
Szkodniki
Na młodych przyrostach mogą pojawić się mszyce, które możemy zwalczać np. środkiem Pirimor w aerozolu. Czasem możemy zaobserwować powygryzane liście. Są to ślady żerowania gąsienic motyli. Są łatwo zauważalne, dlatego też można je zniszczyć lub opryskać jednym z zoocydów przeciwko szkodnikom zjadającym liście. Małe, regularne, zatokowe wgryzy na liściach, to prawdopodobnie ślad żerowania Opuchlaka truskawkowca. Największe szkody wyrządza nie owad, ale jego larwy, które żerując w systemie korzeniowym i mogą doprowadzić do wypadnięcia rośliny. Przy dużym nasileniu się tego szkodnika może okazać się niezbędne wykonanie zabiegu środkiem nicieniowym, np. Larvanem. Zabieg taki wykonujemy doglebowo poprzez podlewanie. Do walki z owadem dorosłym można stosować środek Regent. Oprysk należy wykonywać wieczorem, kilkakrotnie, co 10 dni.
Przebarwianie i zrzucanie liści
Przebarwianie jesienią starszych liści na kolor żółty i pomarańczowy jest zjawiskiem naturalnym. Są odmiany na których występuje to bardziej a na innych mniej intensywnie. Niektóre z odmian zrzucają wszystkie liście ubiegłoroczne, niezależnie od warunków uprawy. Są to najczęściej odmiany silnie rosnące np. Ann Lindsay, Blutopia, Eskimo. Na przeciwległym krańcu znajdują się odmiany takie jak Nova Zembla, Rasputin, Roseum Elegans, Van Weerden Poelman, Von Oheimb Woislowitz, które przez wiele lat zachowują stare liście.
Nawożenie
Częstym problemem w uprawie są niewłaściwie wybarwione liście. Najczęściej przyczyną takich objawów jest nadmierne nawożenie lub stosowanie nawozów o niewłaściwych proporcjach składników. Nadmiar niektórych pierwiastków może spowodować blokadę innych, co objawia się przebarwianiem liści najczęściej na kolor żółty.
I tak:
Nadmiar Blokuje
Fosfor Żelazo- liście równomiernie żółte
Potas Magnez – żółte, dolne liście
Magnez Wapń- żółte górne liście
Wapń Żelazo, Magnez, Cynk - żółta blaszka, nerwy zielone
Nawożąc krzewy zawsze bezpieczniejsze jest niedonawożenie. Nawozy fosforowe i potasowe kumulują się w glebie, dlatego też w następnych latach po sadzeniu należy ograniczać stosowanie tych pierwiastków.
Właściwe proporcje nawozowe N: P: K to 3-4/0,5-1/1,5-2.
Nawozy do różaneczników oferowane przez producentów najczęściej zawierają za dużo fosforu i potasu. Takie nawozy można stosować w pierwszym, drugim roku po posadzeniu. Do nawożenia krzewów starszych należy wybierać nawozy o proporcjach składników takie jak podano wyżej.
Jeżeli występują na krzewach objawy potocznie zwane chlorozą (żółte liście), pewnym doraźnym rozwiązaniem jest wykonanie oprysku nawozem wieloskładnikowym, najlepiej schelatowanym. Taki zabieg dostarczy roślinom brakujących składników i poprawi wybarwienie liści. W podłożu pozostaną jednak nadmierne ilości szkodliwych minerałów. Najlepszym zabiegiem będzie więc wykopanie roślin i wymiana podłoża na jałowe.
Czyli jak należy postępować, aby różaneczniki i azalie cieszyły nas przez wiele lat.
Przygotowanie podłoża
Zakupując krzewy różaneczników należy jednocześnie zaopatrzyć się w kwaśne, próchniczne podłoże np. torf. Dobry też jest humus z lasu, gdzie rośnie borówka lub wrzos. Występowanie takich roślin gwarantuje nam kwaśny odczyn podłoża.
Sadzenie
Należy wykopać dołek możliwie szeroki na głębokość 20-30 cm. Dołek powinien mieć brzegi poszarpane. System korzeniowy rododendronów potrzebuje dostępu powietrza, dlatego też nie należy ubijać podłoża po posadzeniu. Pod jeden krzew należy dać nie mniej niż 100 l podłoża. Można przyjąć średnio, że jeżeli krzewy sadzimy na stanowiskach, gdzie rodzima gleba jest nieprzyjazna, to 10 l podłoża starcza na 1 rok.
Grupy krzewów
Rhododendron repens – różanecznik rozesłany. Odmiany tej grupy rosną bardzo wolno, zwarcie, tworząc poduchowate formy. W wieku ok. 10 lat z reguły nie wyrastają powyżej 60 cm. Wszystkie kwitną w mniej lub bardziej intensywnym kolorze czerwonym. Odmiany tej grupy zakwitają najwcześniej.
Rhododendron williamsianum – różanecznik Williams`a. Krzewy tej grupy kwitną nieco później. Tworzą krzewy raczej zwarte, zawiązują bardzo silnie pąki kwiatowe. Kwitną obficie corocznie. Charakterystyczną cechą odmian tej grupy są nieduże, owalne liście. Kolor kwiatów od jasnoczerwonego do białego.
Rhododendron yakushimanum – różanecznik jakuszimański. Grupa krzewów o wolnym wzroście i bardzo regularnym pokroju. Większość odmian zmienia kolor kwiatów z różowego na biały, co sprawia wrażenie wielobarwności. Zakwitają w następnej kolejności po Rhododendron repens i Rhododendron williamsianum.
Rhododendron hybrydum - mieszańce wielkokwiatowe – Ogromna grupa roślin o silnie zróżnicowanych cechach, tak siły wzrostu, kolorystyki, jak i terminu kwitnienia. Charakterystyczną cechą tej grupy jest to, że odmiany w kolorze fioletowym zakwitają zwykle najpóźniej.
Cechy charakterystyczne krzewów
Na niektórych odmianach, szczególnie młodych liściach z gr. Rhododendron yakushimanum, występuje naturalny, łatwo ścieralny kutner (meszek), przez osoby niekompetentne czasem mylnie rozpoznawany jako nalot spowodowany chorobą grzybową. Taki kutner posiadają również niektóre odmiany fińskiej hodowli. Zdarza się również, że na niektórych odmianach występują liście ukształtowane nieforemnie, jest to też cecha odmianowa. Taki objaw nie jest wynikiem żadnej choroby i występuje często na odmianach fińskich. Liście bardzo odpornych na mróz odmian fińskich, w okresie zimy nieznacznie zmieniają kolor. Soczysta zieleń staje się nieco poszarzała i przybiera odcień lekko brązowy. Efekt ten jest wyrazistszy jeżeli krzewy rosną na stanowisku słonecznym.
Choroby
Najgroźniejsze są infekcje odglebowe. Jeżeli zauważymy więdnący pęd, wyrastający tuż przy ziemi należy go wyciąć możliwie jak najniżej. Krzew taki należy podlać Bioseptem, lub Biochikolem w stężeniu zalecanym przez producenta. Więdnący cały krzew mimo właściwej wilgotności podłoża jest nie do uratowania. Należy go jak najszybciej usunąć wraz z sąsiadującym podłożem w celu uniknięcia rozprzestrzeniania się choroby. Jeżeli zauważymy więdnięcie pędu w koronie krzewu to należy odszukać ciemnoszare przebarwienie na pędzie i odciąć ten pęd około 5 cm poniżej miejsca infekcji.
Opryskać Bioseptem, Biochikolem.
Do walki z infekcjami objawiającymi się różnymi plamami na liściach, stosujemy środki o szerokim zakresie działania np. Bravo, Gwarant. Na liściach azalii, szczególnie w drugiej połowie lata czasem pojawia się biały nalot – mączniak. Można go zwalczać środkiem Nimrod, Score.
Szkodniki
Na młodych przyrostach mogą pojawić się mszyce, które możemy zwalczać np. środkiem Pirimor w aerozolu. Czasem możemy zaobserwować powygryzane liście. Są to ślady żerowania gąsienic motyli. Są łatwo zauważalne, dlatego też można je zniszczyć lub opryskać jednym z zoocydów przeciwko szkodnikom zjadającym liście. Małe, regularne, zatokowe wgryzy na liściach, to prawdopodobnie ślad żerowania Opuchlaka truskawkowca. Największe szkody wyrządza nie owad, ale jego larwy, które żerując w systemie korzeniowym i mogą doprowadzić do wypadnięcia rośliny. Przy dużym nasileniu się tego szkodnika może okazać się niezbędne wykonanie zabiegu środkiem nicieniowym, np. Larvanem. Zabieg taki wykonujemy doglebowo poprzez podlewanie. Do walki z owadem dorosłym można stosować środek Regent. Oprysk należy wykonywać wieczorem, kilkakrotnie, co 10 dni.
Przebarwianie i zrzucanie liści
Przebarwianie jesienią starszych liści na kolor żółty i pomarańczowy jest zjawiskiem naturalnym. Są odmiany na których występuje to bardziej a na innych mniej intensywnie. Niektóre z odmian zrzucają wszystkie liście ubiegłoroczne, niezależnie od warunków uprawy. Są to najczęściej odmiany silnie rosnące np. Ann Lindsay, Blutopia, Eskimo. Na przeciwległym krańcu znajdują się odmiany takie jak Nova Zembla, Rasputin, Roseum Elegans, Van Weerden Poelman, Von Oheimb Woislowitz, które przez wiele lat zachowują stare liście.
Nawożenie
Częstym problemem w uprawie są niewłaściwie wybarwione liście. Najczęściej przyczyną takich objawów jest nadmierne nawożenie lub stosowanie nawozów o niewłaściwych proporcjach składników. Nadmiar niektórych pierwiastków może spowodować blokadę innych, co objawia się przebarwianiem liści najczęściej na kolor żółty.
I tak:
Nadmiar Blokuje
Fosfor Żelazo- liście równomiernie żółte
Potas Magnez – żółte, dolne liście
Magnez Wapń- żółte górne liście
Wapń Żelazo, Magnez, Cynk - żółta blaszka, nerwy zielone
Nawożąc krzewy zawsze bezpieczniejsze jest niedonawożenie. Nawozy fosforowe i potasowe kumulują się w glebie, dlatego też w następnych latach po sadzeniu należy ograniczać stosowanie tych pierwiastków.
Właściwe proporcje nawozowe N: P: K to 3-4/0,5-1/1,5-2.
Nawozy do różaneczników oferowane przez producentów najczęściej zawierają za dużo fosforu i potasu. Takie nawozy można stosować w pierwszym, drugim roku po posadzeniu. Do nawożenia krzewów starszych należy wybierać nawozy o proporcjach składników takie jak podano wyżej.
Jeżeli występują na krzewach objawy potocznie zwane chlorozą (żółte liście), pewnym doraźnym rozwiązaniem jest wykonanie oprysku nawozem wieloskładnikowym, najlepiej schelatowanym. Taki zabieg dostarczy roślinom brakujących składników i poprawi wybarwienie liści. W podłożu pozostaną jednak nadmierne ilości szkodliwych minerałów. Najlepszym zabiegiem będzie więc wykopanie roślin i wymiana podłoża na jałowe.
Co warto wiedzieć o Phalaenopsis [orchidea)
Phalaenopsis (orchidea): co warto wiedzieć o tym pięknym, egzotycznym kwiatku? Skąd pochodzi, zasady uprawy, podlewanie, miejsce uprawy, temperatura, w której się najlepiej rozwija.
To najbardziej popularna odmiana storczyka (orchidei).
W naturalnych warunkach jest spotykany w Malezji, Indonezji i północnej Australii, ale doskonale rośnie w mieszkaniach z centralnym ogrzewaniem. Idealna temperatura, w której się rozwija, to 20-25 stopni C. Nie ma określonej pory kwitnienia, egzotyczne kwiaty o najróżniejszych kolorach: gładkie, w kropki, w paski, w wielkie plamy, długo cieszą oko swoim widokiem i mogą się pojawiać przez cały rok, a przy bardzo sprzyjających warunkach utrzymują się nawet przez kilka miesięcy. Phalaenopsis potrzebuje światła rozproszonego (najlepiej, gdy stoi przy oknach zachodnich lub wschodnich). Odpowiedni poziom światła można ocenić po stanie liści. Zbyt niski poziom powoduje wydłużenie się nowych liści, które stają się wyraźnie zwężone w stosunku do normalnego, owalnego kształtu, a także mają kolor ciemno zielony, zamiast lekko żółtawo-zielonego. Zbyt wysoki poziom światła powoduje ich wyraźnie czerwono-bordowe zabarwienie. I przede wszystkim wymaga ostrożności przy podlewaniu, bo nie toleruje mokrej ziemi, która powoduje gnicie jego korzeni. Aż 95% chorób roślin jest wynikiem ich zbyt obfitego podlewania! Najlepiej przed odstawieniem na miejsce poczekać, aż nadmiar wody odcieknie i poczekać z podlewaniem dopóki podłoże całkiem nie wyschnie. Może to trwać kilka dni lub nawet 2 tygodnie. Zimą należy uważać na wietrzenie podczas mrozów, ponieważ przewianie rośliny ujemną temperaturą może spowodować przemarznięcie liści.
Storczyki szybko i cały czas rosną. Dlatego muszą być regularnie nawożone. Należy stosować ogólnie dostępne w hipermarketach i sklepach ogrodniczych nawozy dla storczyków. Na etykietach wielu roślin i nawozów dla storczyków podawana jest informacja, aby rośliny nawozić co miesiąc. Większość osób uprawiających storczyki stosuje się jednak do zasady nawożenia co tydzień. Jeżeli nawozi się przy każdym podlewaniu, to co miesiąc lub dwa miesiące podłoże powinno być przepłukane czystą wodą bez nawozu. Nie jest to trudne - wystarczy raz na jakiś czas podlać roślinę obficie bez nawozu. Optymalne postępowanie w tym wypadku jest następujące: najpierw należy normalnie podlać rośliny, aby rozpuścić nagromadzone sole. Po około godzinie podłoże należy przepłukać wodą w ilości równej dwukrotnej objętości doniczki. Zimą należy nawozić tylko co drugie lub co trzecie podlewanie.
To najbardziej popularna odmiana storczyka (orchidei).
W naturalnych warunkach jest spotykany w Malezji, Indonezji i północnej Australii, ale doskonale rośnie w mieszkaniach z centralnym ogrzewaniem. Idealna temperatura, w której się rozwija, to 20-25 stopni C. Nie ma określonej pory kwitnienia, egzotyczne kwiaty o najróżniejszych kolorach: gładkie, w kropki, w paski, w wielkie plamy, długo cieszą oko swoim widokiem i mogą się pojawiać przez cały rok, a przy bardzo sprzyjających warunkach utrzymują się nawet przez kilka miesięcy. Phalaenopsis potrzebuje światła rozproszonego (najlepiej, gdy stoi przy oknach zachodnich lub wschodnich). Odpowiedni poziom światła można ocenić po stanie liści. Zbyt niski poziom powoduje wydłużenie się nowych liści, które stają się wyraźnie zwężone w stosunku do normalnego, owalnego kształtu, a także mają kolor ciemno zielony, zamiast lekko żółtawo-zielonego. Zbyt wysoki poziom światła powoduje ich wyraźnie czerwono-bordowe zabarwienie. I przede wszystkim wymaga ostrożności przy podlewaniu, bo nie toleruje mokrej ziemi, która powoduje gnicie jego korzeni. Aż 95% chorób roślin jest wynikiem ich zbyt obfitego podlewania! Najlepiej przed odstawieniem na miejsce poczekać, aż nadmiar wody odcieknie i poczekać z podlewaniem dopóki podłoże całkiem nie wyschnie. Może to trwać kilka dni lub nawet 2 tygodnie. Zimą należy uważać na wietrzenie podczas mrozów, ponieważ przewianie rośliny ujemną temperaturą może spowodować przemarznięcie liści.
Storczyki szybko i cały czas rosną. Dlatego muszą być regularnie nawożone. Należy stosować ogólnie dostępne w hipermarketach i sklepach ogrodniczych nawozy dla storczyków. Na etykietach wielu roślin i nawozów dla storczyków podawana jest informacja, aby rośliny nawozić co miesiąc. Większość osób uprawiających storczyki stosuje się jednak do zasady nawożenia co tydzień. Jeżeli nawozi się przy każdym podlewaniu, to co miesiąc lub dwa miesiące podłoże powinno być przepłukane czystą wodą bez nawozu. Nie jest to trudne - wystarczy raz na jakiś czas podlać roślinę obficie bez nawozu. Optymalne postępowanie w tym wypadku jest następujące: najpierw należy normalnie podlać rośliny, aby rozpuścić nagromadzone sole. Po około godzinie podłoże należy przepłukać wodą w ilości równej dwukrotnej objętości doniczki. Zimą należy nawozić tylko co drugie lub co trzecie podlewanie.
Dobieramy roślinność i kamienie do skalniaka.
Skalniaki są niezwykle pięknym elementem wystroju naszych ogrodów. Jest to element architektury ogrodowej, który pozwala nam chociaż na chwilę przenieść się w piękne górskie rejony.
Ogrody skalne są przeważnie wzorowane na krajobrazach górskich i obsadzone roślinnością charakterystyczną dla tych rejonów. Kiedy zdecydujemy się na założenie skalniaka, musimy przemyśleć kilka istotnych kwestii. Przede wszystkim powinniśmy wziąć pod uwagę dosyć specyficzne wymagania roślin skalnych, oraz odpowiednio dobrać gatunki tychże roślin w taki sposób aby kompozycja dała odpowiedni efekt wizualny.
W ogródkach skalnych przeważają zwykle rośliny wysokogórskie. Mogą to być różnego rodzaju rośliny cebulowe, bulwiaste, zielne, a także karłowe i płożące się iglaki. Ponadto na skalniakach bardzo dobrze prezentują się byliny.
W środowisku naturalnym rośliny te zwykle rosną na glebach ubogich oraz przepuszczalnych. Ponadto narażone są na działanie ekstremalnych warunków - silnego słońca, wiatrów, zmian temperatury itp. Rośliny rosnące w górskich rejonach przystosowały się anatomicznie do panujących tam warunków. Przykładem takiego przystosowania może być budowa systemu korzeniowego, który jest płytki i nierozbudowany co znacznie ułatwia pobieranie wody, natomiast drobne, mięsiste, kutnerowate lub skórzaste liście chronią je przed jej utratą i wysuszeniem przez słońce.
Podczas dobierania roślinności do ogrodu skalnego warto rozważyć kwestie takiego doboru, aby skalniak wyglądał pięknie przez większa część roku a nie tylko latem. Aby tak się stało musimy zrezygnować z dobierania roślin należących tylko do określonej grupy (np. wyłącznie jednorocznych, cebulowych, bylinowych lub wrzosowatych). Dlatego doskonałym rozwiązaniem jest stworzenie skalniaka mieszanego. Szczególnie postarajmy się o iglaki płożące oraz karłowe- gdyż są one zielone przez cały rok. Nie zapominajmy także o roślinach liściastych zmieniających kolory w zależności od pory roku.
Kolejna kwestia którą powinniśmy rozważyć przed rozpoczęciem prac ogrodowych to odpowiedni dobór materiału skalnego do naszego ogrodu. Kamienie, które wykorzystamy w naszym skalniaku mogą być bardzo różne. Jednak nie stosujmy skał zbyt miękkich, gdyż mogą się one po prostu rozsypać po pewnym czasie. Nieodpowiedni będzie także zbyt twardy kamień wulkaniczny, taki jak granit czy bazalt. Bardzo dobrze nadaje się natomiast tuf wapienny, gdyż zapewnia idealne warunki wielu roślinom, wymagającym dobrego drenażu. Niestety jest to materiał skalny szczególnie drogi. Jeśli chcemy zrobić nasz ogródek tanim kosztem powinny nam wystarczyć otoczaki, wapienie oraz trochę żwirku. Twardy kamień taki jak otoczak nadaje się także na drogi i ścieżki brukowe zamiast sztucznej i drogiej kostki.
Ogrody skalne są przeważnie wzorowane na krajobrazach górskich i obsadzone roślinnością charakterystyczną dla tych rejonów. Kiedy zdecydujemy się na założenie skalniaka, musimy przemyśleć kilka istotnych kwestii. Przede wszystkim powinniśmy wziąć pod uwagę dosyć specyficzne wymagania roślin skalnych, oraz odpowiednio dobrać gatunki tychże roślin w taki sposób aby kompozycja dała odpowiedni efekt wizualny.
W ogródkach skalnych przeważają zwykle rośliny wysokogórskie. Mogą to być różnego rodzaju rośliny cebulowe, bulwiaste, zielne, a także karłowe i płożące się iglaki. Ponadto na skalniakach bardzo dobrze prezentują się byliny.
W środowisku naturalnym rośliny te zwykle rosną na glebach ubogich oraz przepuszczalnych. Ponadto narażone są na działanie ekstremalnych warunków - silnego słońca, wiatrów, zmian temperatury itp. Rośliny rosnące w górskich rejonach przystosowały się anatomicznie do panujących tam warunków. Przykładem takiego przystosowania może być budowa systemu korzeniowego, który jest płytki i nierozbudowany co znacznie ułatwia pobieranie wody, natomiast drobne, mięsiste, kutnerowate lub skórzaste liście chronią je przed jej utratą i wysuszeniem przez słońce.
Podczas dobierania roślinności do ogrodu skalnego warto rozważyć kwestie takiego doboru, aby skalniak wyglądał pięknie przez większa część roku a nie tylko latem. Aby tak się stało musimy zrezygnować z dobierania roślin należących tylko do określonej grupy (np. wyłącznie jednorocznych, cebulowych, bylinowych lub wrzosowatych). Dlatego doskonałym rozwiązaniem jest stworzenie skalniaka mieszanego. Szczególnie postarajmy się o iglaki płożące oraz karłowe- gdyż są one zielone przez cały rok. Nie zapominajmy także o roślinach liściastych zmieniających kolory w zależności od pory roku.
Kolejna kwestia którą powinniśmy rozważyć przed rozpoczęciem prac ogrodowych to odpowiedni dobór materiału skalnego do naszego ogrodu. Kamienie, które wykorzystamy w naszym skalniaku mogą być bardzo różne. Jednak nie stosujmy skał zbyt miękkich, gdyż mogą się one po prostu rozsypać po pewnym czasie. Nieodpowiedni będzie także zbyt twardy kamień wulkaniczny, taki jak granit czy bazalt. Bardzo dobrze nadaje się natomiast tuf wapienny, gdyż zapewnia idealne warunki wielu roślinom, wymagającym dobrego drenażu. Niestety jest to materiał skalny szczególnie drogi. Jeśli chcemy zrobić nasz ogródek tanim kosztem powinny nam wystarczyć otoczaki, wapienie oraz trochę żwirku. Twardy kamień taki jak otoczak nadaje się także na drogi i ścieżki brukowe zamiast sztucznej i drogiej kostki.
Skalniak w ogródku
Wiosna i późne lato to najlepsze pory na wzniesienie skalniaków w naszych ogrodach. Na początku z gleby wykopanej spod fundamentów lub z budowy oczka skalnego usypuje się wzniesienie, potem układa się warstwę kamieni.
Taki kopiec powinien odstać kilka tygodni. W tym czasie najlepiej jest zaplanować jakie gatunki roślin będą porastały nasz skalniak i jak będzie się prezentowała całość, bowiem głównym celem usypywania skalniaków jest powalający efekt wizualny.
Rośliny porastające skały to gatunki roślin występujące na terenach górskich, które nie lubią nadmiaru wilgoci i preferują nasłonecznienie. Tymi dwiema cechami powinno się kierować szukając odpowiedniego miejsca na skalniak w naszym ogrodzie. Dobrym miejscem, jest więc strona wschodnia i zachodnia - nasłonecznione przez większą część dnia. Część naświetloną będą porastały gatunki światłolubne, a część nieoświetloną gatunki cieniolubne, co pozwoli zachować sporą różnorodność gatunkową roślin w skalniaku.
Do utworzenia skalniaka można wykorzystać istniejące już, naturalne wzniesienie lub specjalnie pod ten cel usypane wzgórze.
Krok pierwszy: usypanie kopca
Zaznaczamy granice sklaniaka dużymi kamieniami, które przytwierdzamy do podłoża poprzez częściowe wkopanie ich w ziemię. Przestrzeń wypełniamy mieszanką tłuczenia kamiennego ze żwirem i ziemią, samym żwirem lub żwirem z gruzem pozostałym po wykopie fundamentu domu, oczka wodnego itp. Taki podłoże jest przystosowane do odprowadzania namiaru wody. Na warstwie układa się drugi rząd dużych kamieni, ułożonych naturalnie pod skosem, stanowiąc dodatkowy fundament skalniaka.
Na tak przygotowane podłoże wysypuje się ok. 20 cm warstwę gleby. Na niej układa się kolejną warstwę kamieni dekoracyjnych, a następnie całość podlewa się wodą. Z ozdobnych kamieni szczególnie atrakcyjnie, bo w nawiązaniu do górskich uroków sprawdzą się: kwarcyty, piaskowce, łupki i wapienie. Ziemia nie tylko umożliwi życie roślinom, ale także wzmocni stabilność całej konstrukcji. Usypane wzgórze pozostawiamy na okres ok. 2 tygodni w celu naturalnego zaadoptowania go przez okoliczne gatunki roślin, ale kontrolujemy przed rozrostem niepożądanych chwastów. Ważną zasadą przy układaniu skalników jest by pokrywały go najlepiej kamienie jednego rodzaju, co zapobiegnie wrażeniu nienaturalności naszego kopca. Nie bez znaczenia jest także rodzaj użytego kamienia, który to zadecyduje o odczynie naszego kopca i gatunkach roślin jakie możemy na nim zasadzić. Skały wapienne: wapienie, margle, dolomity zadecydują o odczynie zasadowym. Piaskowce zadecydują o obojętnym odczynie kopca, natomiast granit, amfibolit, bazalt czy łupek serycytowy stwarzają warunki do życia roślinom preferującym środowisko kwaśne.
Krok drugi: wybór roślin
Rośliny porastające podłoża skalne do przede wszystkim byliny, do których zaliczamy tak popularne gatunki jak: aster alpejski, dzwonek karpacki, gęsiówka kaukaska, rojnik, rozchodnik, sasanka i szarotka alpejska. Nie powinno zabraknąć wrzosów, które jako jedne z nielicznych wyglądają estetycznie także jesienią, a także ciekawych gatunków karłowatych iglaków. Wśród gatunków wyróżniających się szczególnymi walorami estetycznymi, porastającymi tereny skalne znajdują się także:
- Gęsiówka kaukaska, która w kwietniu/maju rozkwita różowymi, pachnącymi kwiatami.
- Goździk Alwooda – tak samo jak poprzedni gatunek w maju zakwita różowymi kwiatami, ma także niebieskawe, podłużne listki przez cały rok.
- Rannik zimowy – roślina o żółtych kwiatach i liściach kształtem przypominających kołnierzyki,
- Przylaszczka – o niebieskich lub różowych kwiatach, tworzy niskie dywany kwiatowe,
a także różne gatunki lawend i traw.
Do roślin całorocznych, w które także warto się zaopatrzyć należą: iglak – cyprysik, kosodrzewina, bukszpan, czy dąbrówka rozłogowa.
Całość dekoracyjnie dopełni Karmnik ościsty, przypominający swym wyglądem drobny mech. Porastając kamienie daje wrażenie istnienia w tym miejscu skał od wielu, wielu lat, a latem zakwita białymi kwiatkami.
Krok trzeci: Pielęgnacja
Pielęgnacja skalniaka nie jest pracochłonna. Rośliny porastające go mają nieduże wymagania środowiskowe, dlatego też ogranicza się ona do regularnego doglądania wyglądu całości: sprawdzania stabilności całej konstrukcji, ewentualnego dosypania ubytków ziemi. Intensywniejszego podlewania rośliny skalne potrzebują w początkowej fazie obrastania skalniaka, jednak gdy już się przyjmą wody potrzebują zazwyczaj tylko w okresie suszy.
Decydując się na skalniak możemy wybrać spośród kilku jego form. Może to być, np.: „kamienny mur”, skalniak w skrzyni, skalniak opierający się na jednym głazie. Właściwie znając zasady tworzenia skalniaka i warunków życia odpowiednich gatunków roślin można stworzyć dobrowolną jego formę, jaką tylko podpowiada nam nasza wyobraźnia.
Taki kopiec powinien odstać kilka tygodni. W tym czasie najlepiej jest zaplanować jakie gatunki roślin będą porastały nasz skalniak i jak będzie się prezentowała całość, bowiem głównym celem usypywania skalniaków jest powalający efekt wizualny.
Rośliny porastające skały to gatunki roślin występujące na terenach górskich, które nie lubią nadmiaru wilgoci i preferują nasłonecznienie. Tymi dwiema cechami powinno się kierować szukając odpowiedniego miejsca na skalniak w naszym ogrodzie. Dobrym miejscem, jest więc strona wschodnia i zachodnia - nasłonecznione przez większą część dnia. Część naświetloną będą porastały gatunki światłolubne, a część nieoświetloną gatunki cieniolubne, co pozwoli zachować sporą różnorodność gatunkową roślin w skalniaku.
Do utworzenia skalniaka można wykorzystać istniejące już, naturalne wzniesienie lub specjalnie pod ten cel usypane wzgórze.
Krok pierwszy: usypanie kopca
Zaznaczamy granice sklaniaka dużymi kamieniami, które przytwierdzamy do podłoża poprzez częściowe wkopanie ich w ziemię. Przestrzeń wypełniamy mieszanką tłuczenia kamiennego ze żwirem i ziemią, samym żwirem lub żwirem z gruzem pozostałym po wykopie fundamentu domu, oczka wodnego itp. Taki podłoże jest przystosowane do odprowadzania namiaru wody. Na warstwie układa się drugi rząd dużych kamieni, ułożonych naturalnie pod skosem, stanowiąc dodatkowy fundament skalniaka.
Na tak przygotowane podłoże wysypuje się ok. 20 cm warstwę gleby. Na niej układa się kolejną warstwę kamieni dekoracyjnych, a następnie całość podlewa się wodą. Z ozdobnych kamieni szczególnie atrakcyjnie, bo w nawiązaniu do górskich uroków sprawdzą się: kwarcyty, piaskowce, łupki i wapienie. Ziemia nie tylko umożliwi życie roślinom, ale także wzmocni stabilność całej konstrukcji. Usypane wzgórze pozostawiamy na okres ok. 2 tygodni w celu naturalnego zaadoptowania go przez okoliczne gatunki roślin, ale kontrolujemy przed rozrostem niepożądanych chwastów. Ważną zasadą przy układaniu skalników jest by pokrywały go najlepiej kamienie jednego rodzaju, co zapobiegnie wrażeniu nienaturalności naszego kopca. Nie bez znaczenia jest także rodzaj użytego kamienia, który to zadecyduje o odczynie naszego kopca i gatunkach roślin jakie możemy na nim zasadzić. Skały wapienne: wapienie, margle, dolomity zadecydują o odczynie zasadowym. Piaskowce zadecydują o obojętnym odczynie kopca, natomiast granit, amfibolit, bazalt czy łupek serycytowy stwarzają warunki do życia roślinom preferującym środowisko kwaśne.
Krok drugi: wybór roślin
Rośliny porastające podłoża skalne do przede wszystkim byliny, do których zaliczamy tak popularne gatunki jak: aster alpejski, dzwonek karpacki, gęsiówka kaukaska, rojnik, rozchodnik, sasanka i szarotka alpejska. Nie powinno zabraknąć wrzosów, które jako jedne z nielicznych wyglądają estetycznie także jesienią, a także ciekawych gatunków karłowatych iglaków. Wśród gatunków wyróżniających się szczególnymi walorami estetycznymi, porastającymi tereny skalne znajdują się także:
- Gęsiówka kaukaska, która w kwietniu/maju rozkwita różowymi, pachnącymi kwiatami.
- Goździk Alwooda – tak samo jak poprzedni gatunek w maju zakwita różowymi kwiatami, ma także niebieskawe, podłużne listki przez cały rok.
- Rannik zimowy – roślina o żółtych kwiatach i liściach kształtem przypominających kołnierzyki,
- Przylaszczka – o niebieskich lub różowych kwiatach, tworzy niskie dywany kwiatowe,
a także różne gatunki lawend i traw.
Do roślin całorocznych, w które także warto się zaopatrzyć należą: iglak – cyprysik, kosodrzewina, bukszpan, czy dąbrówka rozłogowa.
Całość dekoracyjnie dopełni Karmnik ościsty, przypominający swym wyglądem drobny mech. Porastając kamienie daje wrażenie istnienia w tym miejscu skał od wielu, wielu lat, a latem zakwita białymi kwiatkami.
Krok trzeci: Pielęgnacja
Pielęgnacja skalniaka nie jest pracochłonna. Rośliny porastające go mają nieduże wymagania środowiskowe, dlatego też ogranicza się ona do regularnego doglądania wyglądu całości: sprawdzania stabilności całej konstrukcji, ewentualnego dosypania ubytków ziemi. Intensywniejszego podlewania rośliny skalne potrzebują w początkowej fazie obrastania skalniaka, jednak gdy już się przyjmą wody potrzebują zazwyczaj tylko w okresie suszy.
Decydując się na skalniak możemy wybrać spośród kilku jego form. Może to być, np.: „kamienny mur”, skalniak w skrzyni, skalniak opierający się na jednym głazie. Właściwie znając zasady tworzenia skalniaka i warunków życia odpowiednich gatunków roślin można stworzyć dobrowolną jego formę, jaką tylko podpowiada nam nasza wyobraźnia.
niedziela, 10 kwietnia 2011
Funkia (Hosta) Elegans
Funkie (Hosta)
Funkia jest wieloletnią, mrozoodporną rośliną większość z jej gatunków pochodzi z Chin i Japonii. Lubi podłoże żyzne, wilgotne, próchnicze, gliniaste ale przepuszczalne, lekko kwaśne, wilgotne. Warto w okresie wiosennym lub jesiennym wzbogacić ziemię nawozem lub kompostem to przyspieszy jej wzrost. Stanowisko powinno być półcieniste lub cieniste. Odmiany o kolorowych liściach sadzimy w miejscach półcienistych w celu ich pełnego wybarwienia. Kwiaty niektórych odmian są pachnące. Funkia jest rośliną odporną i bardzo rzadko choruje, czasami atakują ją wirusy i grzyby powodujące plamienie liści. Prawdziwym zagrożeniem są ślimaki, które wygryzają w liściach dziury. Roślinę możemy rozmnażać przez podział wczesna wiosną lub po przekwitnięciu. Drugim sposobem jest rozmnażanie przez wysiewanie nasion w okresie marzec-maj do pojemników i umieścić je w ciepłym inspekcie. Temperatura w inspekcie powinna osiągać 20-22º C a podłoże wilgotne. Kiedy nasiona 3-5 tygodni wzejdą można przesadzić sadzonki do większych doniczek.
Funkia jest wieloletnią, mrozoodporną rośliną większość z jej gatunków pochodzi z Chin i Japonii. Lubi podłoże żyzne, wilgotne, próchnicze, gliniaste ale przepuszczalne, lekko kwaśne, wilgotne. Warto w okresie wiosennym lub jesiennym wzbogacić ziemię nawozem lub kompostem to przyspieszy jej wzrost. Stanowisko powinno być półcieniste lub cieniste. Odmiany o kolorowych liściach sadzimy w miejscach półcienistych w celu ich pełnego wybarwienia. Kwiaty niektórych odmian są pachnące. Funkia jest rośliną odporną i bardzo rzadko choruje, czasami atakują ją wirusy i grzyby powodujące plamienie liści. Prawdziwym zagrożeniem są ślimaki, które wygryzają w liściach dziury. Roślinę możemy rozmnażać przez podział wczesna wiosną lub po przekwitnięciu. Drugim sposobem jest rozmnażanie przez wysiewanie nasion w okresie marzec-maj do pojemników i umieścić je w ciepłym inspekcie. Temperatura w inspekcie powinna osiągać 20-22º C a podłoże wilgotne. Kiedy nasiona 3-5 tygodni wzejdą można przesadzić sadzonki do większych doniczek.
Lilia (Lilium) Stargazer
Czas sadzenia: Wiosna
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Biały
Kolor.: Różowy
Odległość sadzenia: 15 cm
Okres kwitnienia: Środek Sezonu
Tolerancja światła: Światłolubne
Tolerancja światła: Półcień
Wielkość cebulki: 16/18
Wilgotność: Duża
Wysokość: 50 cm
Zimuje: Tak
Lilie preferują gleby przepuszczalne, luźne, próchnicze, głęboko uprawione, lekko kwaśne. Podłoże powinno być stale wilgotne i napowietrzone w tym celu możemy wokół rośliny rozsypać liście lub korę. Nie lubią jednak stojącej wody więc posadźmy je na lekkim podwyższeniu tak aby woda odpływała lub nie polewajmy roślin z góry tylko zwilżajmy ziemię w okuł niej. Stanowiska wybierajmy raczej słoneczne ale w miarę możliwości osłonięte od wiatru. Lilie należy nawozić preparatami wieloskładnikowymi gdyż niezbędnymi substancjami do rozwoju rośliny są azot, fosfor i potas możemy również wczesną wiosną wzbogacić glebę obornikiem. Przekwitnięte kwiatostany należy usuwać, bez części ulistnionej gdyż w niej znajduje się pokarm niezbędny do regeneracji cebuli, usuwamy go dopiero jesienią. Większość lilii bez problemu znosi warunki zimowe, wyjątkiem są lilie orientalne pochodzące z klimatu równikowego. Konieczne jest wykopanie cebul lilii orientalnych na jesieni oraz zapewnienie jej okresu spoczynku w chłodnym miejscu. Inne odmiany okryjmy warstwą ściółki, zapobiegnie to wahaniom temperatury oraz zabezpieczy młode pędy przed wiosennymi przymrozkami. Lilie są atakowane przez ślimaki, mszyce, wciornastki, poskrzypka czarnonoga, nicienie, nornice oraz szarą pleśń która jest wynikiem nadmiaru wody. W celu uchronienia cebul przed zainfekowaniem grzybami można je przed posadzeniem zanurzyć w preparacie odkażającym. Najlepiej rosną gdy są przesadzane co 3 lata. Zabieg najlepiej wykonywać w okresie jesiennym tak aby roślina dobrze ukorzeniła się przed zimą. Rozmnażamy przez oddzielenie cebulek przybyszowych powstających z boku cebul matecznych, w pachwinach liści i pędach kwiatowych. Wykopujemy całą kępę, uważając aby jej nie uszkodzić następnie dokładnie oczyszczamy ją z ziemi i odczepiamy młode cebulki. Możemy również sadzonkować przez łuski cebul i liści odcięte u nasady wraz z fragmentem łodygi lub wysiewać nasiona.
Odmiany; lilia Apeldoorn,Casa Blanca,Robert Swanson,Devotion,Acapulco, Marco Polo,Miss Lily,Condidum,Afrikan Queen,Tiger Woods,Miss Feya,Luxor
Little Kiss,Pink Perfection,Pesaro,Red Dutch.
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Biały
Kolor.: Różowy
Odległość sadzenia: 15 cm
Okres kwitnienia: Środek Sezonu
Tolerancja światła: Światłolubne
Tolerancja światła: Półcień
Wielkość cebulki: 16/18
Wilgotność: Duża
Wysokość: 50 cm
Zimuje: Tak
Lilie preferują gleby przepuszczalne, luźne, próchnicze, głęboko uprawione, lekko kwaśne. Podłoże powinno być stale wilgotne i napowietrzone w tym celu możemy wokół rośliny rozsypać liście lub korę. Nie lubią jednak stojącej wody więc posadźmy je na lekkim podwyższeniu tak aby woda odpływała lub nie polewajmy roślin z góry tylko zwilżajmy ziemię w okuł niej. Stanowiska wybierajmy raczej słoneczne ale w miarę możliwości osłonięte od wiatru. Lilie należy nawozić preparatami wieloskładnikowymi gdyż niezbędnymi substancjami do rozwoju rośliny są azot, fosfor i potas możemy również wczesną wiosną wzbogacić glebę obornikiem. Przekwitnięte kwiatostany należy usuwać, bez części ulistnionej gdyż w niej znajduje się pokarm niezbędny do regeneracji cebuli, usuwamy go dopiero jesienią. Większość lilii bez problemu znosi warunki zimowe, wyjątkiem są lilie orientalne pochodzące z klimatu równikowego. Konieczne jest wykopanie cebul lilii orientalnych na jesieni oraz zapewnienie jej okresu spoczynku w chłodnym miejscu. Inne odmiany okryjmy warstwą ściółki, zapobiegnie to wahaniom temperatury oraz zabezpieczy młode pędy przed wiosennymi przymrozkami. Lilie są atakowane przez ślimaki, mszyce, wciornastki, poskrzypka czarnonoga, nicienie, nornice oraz szarą pleśń która jest wynikiem nadmiaru wody. W celu uchronienia cebul przed zainfekowaniem grzybami można je przed posadzeniem zanurzyć w preparacie odkażającym. Najlepiej rosną gdy są przesadzane co 3 lata. Zabieg najlepiej wykonywać w okresie jesiennym tak aby roślina dobrze ukorzeniła się przed zimą. Rozmnażamy przez oddzielenie cebulek przybyszowych powstających z boku cebul matecznych, w pachwinach liści i pędach kwiatowych. Wykopujemy całą kępę, uważając aby jej nie uszkodzić następnie dokładnie oczyszczamy ją z ziemi i odczepiamy młode cebulki. Możemy również sadzonkować przez łuski cebul i liści odcięte u nasady wraz z fragmentem łodygi lub wysiewać nasiona.
Odmiany; lilia Apeldoorn,Casa Blanca,Robert Swanson,Devotion,Acapulco, Marco Polo,Miss Lily,Condidum,Afrikan Queen,Tiger Woods,Miss Feya,Luxor
Little Kiss,Pink Perfection,Pesaro,Red Dutch.
sobota, 9 kwietnia 2011
Kaktusowe ogródki
Kaktusy to rośliny, które możemy uprawiać zarówno w domach jak i ogródkach. Zanim jednak zdecydujemy się na uprawę kaktusów w ogródkach zapoznajmy sie z fachową literaturą
Kaktusy w domach i ogrodach
Kaktusy jako jedne z oryginalniejszych roślin doskonale nadają się do uprawy nie tylko w doniczkach, ale i w ogródkach. Mogą rosnąć na skałach, możemy też sami dobierać gatunki, które będą razem ładnie wyglądały. Oczywiście rośliny powinniśmy dobierać zwracając uwagę na ich wzrost - najlepiej by obok siebie rosły kaktusy o podobnym tempie wzrostu, by ładnie się komponowały. Uprawa kaktusów w ogródkach wiąże się ponadto z doborem odpowiedniego miejsca - niezbyt gorącego i nie bardzo nasłonecznionego. Kaktusy powinny znajdować się w określonej odległości obok siebie - by podczas wzrostu jedna z roślin nie nadziała się na cierń drugiej.
Uprawa kaktusów nie jest trudna, a prawidłowa pielęgnacja zapewni nam piękną ozdobę ogrodu. W razie problemów czy pytań odnośnie uprawy kaktusów możemy zwrócić się o poradę do specjalistów, pytać w sklepach ogrodniczych czy sami możemy sięgnąć po fachową literaturę, której na rynku jest sporo. To, czego wymagają kaktusy to jednak przede wszystkim odpowiednie miejsce, w którym będą prawidłowo wzrastać. Podlewać je możemy od czasu do czasu, możemy je też przesadzać, gdy będziemy chcieli zmienić naszą kompozycję lub gdy jedne rośliny będą rosnąć szybciej w stosunku do innych. Z ogródka możemy też uprawę kaktusów przenieść do domu, na parapet okienny i również tam zająć się nimi, podlewając, nawożąc i doglądając ich wzrostu. Warto zapoznać się z metodami uprawy tych roślin, by rosły jak najdłużej i mogły zakwitać barwnymi kwiatami, dekorując nasze ogrody i wnętrza
Kaktusy w domach i ogrodach
Kaktusy jako jedne z oryginalniejszych roślin doskonale nadają się do uprawy nie tylko w doniczkach, ale i w ogródkach. Mogą rosnąć na skałach, możemy też sami dobierać gatunki, które będą razem ładnie wyglądały. Oczywiście rośliny powinniśmy dobierać zwracając uwagę na ich wzrost - najlepiej by obok siebie rosły kaktusy o podobnym tempie wzrostu, by ładnie się komponowały. Uprawa kaktusów w ogródkach wiąże się ponadto z doborem odpowiedniego miejsca - niezbyt gorącego i nie bardzo nasłonecznionego. Kaktusy powinny znajdować się w określonej odległości obok siebie - by podczas wzrostu jedna z roślin nie nadziała się na cierń drugiej.
Uprawa kaktusów nie jest trudna, a prawidłowa pielęgnacja zapewni nam piękną ozdobę ogrodu. W razie problemów czy pytań odnośnie uprawy kaktusów możemy zwrócić się o poradę do specjalistów, pytać w sklepach ogrodniczych czy sami możemy sięgnąć po fachową literaturę, której na rynku jest sporo. To, czego wymagają kaktusy to jednak przede wszystkim odpowiednie miejsce, w którym będą prawidłowo wzrastać. Podlewać je możemy od czasu do czasu, możemy je też przesadzać, gdy będziemy chcieli zmienić naszą kompozycję lub gdy jedne rośliny będą rosnąć szybciej w stosunku do innych. Z ogródka możemy też uprawę kaktusów przenieść do domu, na parapet okienny i również tam zająć się nimi, podlewając, nawożąc i doglądając ich wzrostu. Warto zapoznać się z metodami uprawy tych roślin, by rosły jak najdłużej i mogły zakwitać barwnymi kwiatami, dekorując nasze ogrody i wnętrza
Ogród – co sadzimy w czerwcu?
Czerwiec jest porą porządkowania: przycinania krzewów i wykopywania cebulek uschniętych kwiatów. Większość roślin zakończyła już czas kwitnienia, ale niektóre będą potrzebowały Twojej troski. Co uwzględnić w tym miesiącu przy aranżacji naszego ogrodu letniego?
Róże
Róża to prawdziwa domina w tym miesiącu - teraz właśnie zaczyna się jej kwitnienie. Za najszlachetniejsze uchodzą róże pienne. Uprawiane w pojemnikach nadają się jako ozdoby drewnianych tarasów i balkonów, wkopane w ziemię natomiast doskonale harmonizują z pergolami i ogrodzeniami. Róże wielkokwiatowe, powinny natomiast rosnąć w kluczowych, eksponowanych miejscach ogrodu lub w kącie wypoczynkowym.
Rośliny pnące
Czerwiec to okres kwitnienia powojników i innych pnących roślin. Ponieważ są one delikatne i wiotkie, potrzebują wsparcia. Kupując pnącza spytaj koniecznie o okres kwitnienia. Są bowiem odmiany kwitnące bardzo długo, jak właśnie powojniki, od wiosny do jesieni. Jeśli cenisz prostotę i monochromatyczność, wybierz pnącza wiecznie zielone, takie jak bluszcz pospolity.
Rośliny rabatowe
Maki, lilie, naparstnice, kosaćce i inne rośliny rabatowe wypełnią Twój ogród tęczowymi kolorami i życiem. Pamiętaj, że czerwiec to czas wysiewu dwuletnich kwiatów (takich jak malwy lub goździki). Nasiona najlepiej wysiewać w większych odstępach (należy pamiętać o częstym podlewaniu i o przesadzeniu ich wiosną).
Liliowce
Piękne i nastrojowe, a przy tym łatwe w utrzymaniu. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele rozmaitych odmian liliowców w rozmaitych kolorach - białym, odcieniach żółci, różu, czerwieni, aż po czarny. Niektóre gatunki są wyjątkowo dekoracyjne: mają dwukolorowe płatki, z paskiem lub oczkiem, nadając egzotyki ogrodowi. Liliowce znane są też z bogactwa kształtów swoich kwiatów - obok klasycznych, lejkowatych oraz dzwonkowatych występują bardziej wyszukane: gwiaździste, dzbanuszkowate i pajęcze. Mogą też być z ząbkowatymi brzegami kwiatów, lub fryzowane, zakończone falbanką lub przypominające girlandę. Ich zapach wspaniale podkreśla atmosferę letnich wieczorów.
Róże
Róża to prawdziwa domina w tym miesiącu - teraz właśnie zaczyna się jej kwitnienie. Za najszlachetniejsze uchodzą róże pienne. Uprawiane w pojemnikach nadają się jako ozdoby drewnianych tarasów i balkonów, wkopane w ziemię natomiast doskonale harmonizują z pergolami i ogrodzeniami. Róże wielkokwiatowe, powinny natomiast rosnąć w kluczowych, eksponowanych miejscach ogrodu lub w kącie wypoczynkowym.
Rośliny pnące
Czerwiec to okres kwitnienia powojników i innych pnących roślin. Ponieważ są one delikatne i wiotkie, potrzebują wsparcia. Kupując pnącza spytaj koniecznie o okres kwitnienia. Są bowiem odmiany kwitnące bardzo długo, jak właśnie powojniki, od wiosny do jesieni. Jeśli cenisz prostotę i monochromatyczność, wybierz pnącza wiecznie zielone, takie jak bluszcz pospolity.
Rośliny rabatowe
Maki, lilie, naparstnice, kosaćce i inne rośliny rabatowe wypełnią Twój ogród tęczowymi kolorami i życiem. Pamiętaj, że czerwiec to czas wysiewu dwuletnich kwiatów (takich jak malwy lub goździki). Nasiona najlepiej wysiewać w większych odstępach (należy pamiętać o częstym podlewaniu i o przesadzeniu ich wiosną).
Liliowce
Piękne i nastrojowe, a przy tym łatwe w utrzymaniu. Obecnie na rynku dostępnych jest wiele rozmaitych odmian liliowców w rozmaitych kolorach - białym, odcieniach żółci, różu, czerwieni, aż po czarny. Niektóre gatunki są wyjątkowo dekoracyjne: mają dwukolorowe płatki, z paskiem lub oczkiem, nadając egzotyki ogrodowi. Liliowce znane są też z bogactwa kształtów swoich kwiatów - obok klasycznych, lejkowatych oraz dzwonkowatych występują bardziej wyszukane: gwiaździste, dzbanuszkowate i pajęcze. Mogą też być z ząbkowatymi brzegami kwiatów, lub fryzowane, zakończone falbanką lub przypominające girlandę. Ich zapach wspaniale podkreśla atmosferę letnich wieczorów.
Zwiastun wiosny - śnieżyczka przebiśnieg
Śnieżyczka występuje na Podkarpaciu i w całej Polsce południowej. W lasach liściastych, zaroślach, a także na łąkach w miejscach zacienionych tworzy duże skupiska. Zakwita już w lutym lub w marcu, będąc pierwszym zwiastunem nadchodzącej wiosny. Na stanowiskach naturalnych jest pod ochroną.
Śnieżyczka tworzy odziomkowe, równowąskie liście długości 15-20 cm i szerokości
ok. 1 cm. Barwa kwiatów znalazła odzwierciedlenie w rodzajowej nazwie łacińskiej, mianowicie „gala” znaczy mleko, „anthos” – kwiat. Dzwoneczkowate kwiaty „mlecznej” barwy osadzone są pojedynczo na pędzie i lekko zwisają. Trzy zewnętrzne płatki wewnętrzne, tworzące jakby rurkę i o połowę krótsze, mają zielonkawą lub żółtą plamkę na krawędzi. W uprawie znajdują się odmiany o kwiatach pełnych. Należą one jednak do rzadkości.
Śnieżyczka wymaga gleby lekkiej, wilgotnej, zasobnej w próchnice i składniki mineralne, o odczynie obojętnym lub lekko alkalicznym. Należy ją sadzić w miejscach zacienionych, gdzie gleba nie nagrzewa się nadmiernie i nie wysycha, na co roślina ta jest wrażliwa.
Śnieżyczkę mona rozmnażać przez podział tuż po kwitnieniu. Należy wówczas podzielone kępy jak najszybciej umieścić w glebie, żeby korzenie nie zaschły – w przeciwnym razie wzrost rośliny w następnym sezonie będzie słaby. Pewniejszym sposobem jest rozmnażanie śnieżyczki za pomocą cebul, które wykopuje się po zaschnięciu liści, co ma miejsce w maju lub w pierwszej połowie czerwca. Cebule są osłonięte ciemną łuską, która jednak bardzo łatwo odpada, dlatego też traktować je trzeba jako cebule nieosłonięte. Do gruntu wysadza się je w październiku. Najcenniejsze są te cebule, których obwód wynosi około 6 cm.
Śnieżyczki doskonale nadają się do nasadzeń pod krzewami, zwłaszcza wcześnie kwitnącymi, lub wśród drzew na trawnikach. Można także przyspieszać ich kwitnienie – w tym celu należy wykopane kępy śnieżyczki sadzić do doniczek w listopadzie. Doniczki ustawia się w pobliżu okna, w pomieszczeniu chłodnym (około 10 stopni C) i starannie podlewa, aby ziemia nie przeschła. W takich warunkach śnieżyczki zakwitną już po 2-3 tygodniach. Po kwitnieniu nie należy roślin wyrzucać, lecz dalej podlewać przez 2-3 miesiące, aż do stopniowego zaschnięcia liści. Tak potraktowane rośliny wsadzone do gruntu jesienią będą na wionę znów cieszyły nas swymi kwiatami.
Śnieżyczka tworzy odziomkowe, równowąskie liście długości 15-20 cm i szerokości
ok. 1 cm. Barwa kwiatów znalazła odzwierciedlenie w rodzajowej nazwie łacińskiej, mianowicie „gala” znaczy mleko, „anthos” – kwiat. Dzwoneczkowate kwiaty „mlecznej” barwy osadzone są pojedynczo na pędzie i lekko zwisają. Trzy zewnętrzne płatki wewnętrzne, tworzące jakby rurkę i o połowę krótsze, mają zielonkawą lub żółtą plamkę na krawędzi. W uprawie znajdują się odmiany o kwiatach pełnych. Należą one jednak do rzadkości.
Śnieżyczka wymaga gleby lekkiej, wilgotnej, zasobnej w próchnice i składniki mineralne, o odczynie obojętnym lub lekko alkalicznym. Należy ją sadzić w miejscach zacienionych, gdzie gleba nie nagrzewa się nadmiernie i nie wysycha, na co roślina ta jest wrażliwa.
Śnieżyczkę mona rozmnażać przez podział tuż po kwitnieniu. Należy wówczas podzielone kępy jak najszybciej umieścić w glebie, żeby korzenie nie zaschły – w przeciwnym razie wzrost rośliny w następnym sezonie będzie słaby. Pewniejszym sposobem jest rozmnażanie śnieżyczki za pomocą cebul, które wykopuje się po zaschnięciu liści, co ma miejsce w maju lub w pierwszej połowie czerwca. Cebule są osłonięte ciemną łuską, która jednak bardzo łatwo odpada, dlatego też traktować je trzeba jako cebule nieosłonięte. Do gruntu wysadza się je w październiku. Najcenniejsze są te cebule, których obwód wynosi około 6 cm.
Śnieżyczki doskonale nadają się do nasadzeń pod krzewami, zwłaszcza wcześnie kwitnącymi, lub wśród drzew na trawnikach. Można także przyspieszać ich kwitnienie – w tym celu należy wykopane kępy śnieżyczki sadzić do doniczek w listopadzie. Doniczki ustawia się w pobliżu okna, w pomieszczeniu chłodnym (około 10 stopni C) i starannie podlewa, aby ziemia nie przeschła. W takich warunkach śnieżyczki zakwitną już po 2-3 tygodniach. Po kwitnieniu nie należy roślin wyrzucać, lecz dalej podlewać przez 2-3 miesiące, aż do stopniowego zaschnięcia liści. Tak potraktowane rośliny wsadzone do gruntu jesienią będą na wionę znów cieszyły nas swymi kwiatami.
Hortensja pnąca
Hortensja pnąca pochodzi z dalekiego Wschodu. Pięknie oznabia mury, duże drzewa i ogrodzenia. Niewątpliwie jest jedną z najokazalszych pnączy uprawianych w naszych warunkach klimatycznych.
Hortensja pnąca jest oryginalnym i wartościowym pnączem. Rośnie silnie wspinając się po podporach do wysokości 20-25 metrów za pomocą licznych mocnych korzonków przybyszowych wyrastających na łodygach, podobnie jak u bluszczu. Pnie się przede wszystkim po grubych pniach drzew.
Liście ma owalne lub szerokojajowate, długości 5-10 cm, z wierzchu ciemnozielone, nagie i błyszczące, na brzegu drobno piłkowane, na wierzchołku zaostrzone i o podstawie sercowatej lub okrągłej. Ogonki są zwykle dłuższe niż blaszka liściowa. Kwiaty białe, zebrane w duże płaskie kwiatostany, średnicy 20-25 cm, brzeżne płonne, rozwijają się w czerwcu-lipcu.
Wymaga gleb żyznych, próchniczych, świeżych i zasobnych w wodę. Rośnie dobrze w stanowiskach słonecznych, półcienistych i w cieniu. Wytrzymała na niskie temperatury. Ze względu na silny wzrost potrzebuje podpór o mocnej konstrukcji. Stosowana jest do okrywania pni drzew, zwłaszcza prostych i długich, ścian, murów, skał itp. Gdy podpory nie są zbyt wysokie, np. murki, wówczas można rośliny ograniczyć we wzroście stosując cięcie. Sadzona bez podpory, np. na trawniku, wyrasta do wysokości ok. 1,5 metra, jej długie pędy pełzając po powierzchni gleby ochraniają ją i tworzą formy o dziwacznych kształtach.
Okazy takie wyglądają oryginalnie i kwitną obficie. Hortensja pnąca nadaje się doskonale do uprawy w miastach. Amatorsko można rozmnażać hortensję pnącą z odkładów. Po ukorzenieniu i odcięciu pędów sadzi się je do doniczek, a gdy wytworzą obfitą bryłę korzeniową, przesadza się na miejsce stałe.
Hortensja pnąca jest oryginalnym i wartościowym pnączem. Rośnie silnie wspinając się po podporach do wysokości 20-25 metrów za pomocą licznych mocnych korzonków przybyszowych wyrastających na łodygach, podobnie jak u bluszczu. Pnie się przede wszystkim po grubych pniach drzew.
Liście ma owalne lub szerokojajowate, długości 5-10 cm, z wierzchu ciemnozielone, nagie i błyszczące, na brzegu drobno piłkowane, na wierzchołku zaostrzone i o podstawie sercowatej lub okrągłej. Ogonki są zwykle dłuższe niż blaszka liściowa. Kwiaty białe, zebrane w duże płaskie kwiatostany, średnicy 20-25 cm, brzeżne płonne, rozwijają się w czerwcu-lipcu.
Wymaga gleb żyznych, próchniczych, świeżych i zasobnych w wodę. Rośnie dobrze w stanowiskach słonecznych, półcienistych i w cieniu. Wytrzymała na niskie temperatury. Ze względu na silny wzrost potrzebuje podpór o mocnej konstrukcji. Stosowana jest do okrywania pni drzew, zwłaszcza prostych i długich, ścian, murów, skał itp. Gdy podpory nie są zbyt wysokie, np. murki, wówczas można rośliny ograniczyć we wzroście stosując cięcie. Sadzona bez podpory, np. na trawniku, wyrasta do wysokości ok. 1,5 metra, jej długie pędy pełzając po powierzchni gleby ochraniają ją i tworzą formy o dziwacznych kształtach.
Okazy takie wyglądają oryginalnie i kwitną obficie. Hortensja pnąca nadaje się doskonale do uprawy w miastach. Amatorsko można rozmnażać hortensję pnącą z odkładów. Po ukorzenieniu i odcięciu pędów sadzi się je do doniczek, a gdy wytworzą obfitą bryłę korzeniową, przesadza się na miejsce stałe.
Jaką wybrać różę?
Róża jest królową naszych ogrodów.Zanim jednak wybierzemy róże do naszego ogrodu,powinniśmy zastanowić się ,czy chcemy,by zdobiły ogród,czy też dostarczały kwiatów do wazonów. Oto odmiany ,które polecam.
Róża jest zdecydowanie królową wszystkich ogrodów. Fascynacja jej pięknem sięga czasów antycznych. Tak długa historia róży doprowadziła do powstania ogromnej ilości gatunków i tysięcy odmian.
Róże wielkokwiatowe mają duże, silnie wypełnione kwiaty, pojedynczo osadzone na długich łodygach. Uprawiane są w szklarniach przede wszystkim na kwiaty cięte. Można je jednak sadzić także na rabatach i klombach, wówczas najlepiej użyć kilku odmian o podobnej sile wzrostu i rożnej barwie kwiatów. Do pięknych i dobrze rosnących odmian należą: czerwone- 'Papa Meilland', 'Mister Lincoln', 'Duftwolke', 'Kardinal85', ' Duftzauber', 'Roter Stern', różowe- 'Herzog von Windsor', 'Carina', 'Eiffel Tower', 'Lady Rose', 'Flamingo', żółte- 'Whisky', 'Sutters Gold', 'Kings Ransom', 'M-me Meilland', białe- 'Athena', 'Pascali', dwubarwne- 'Kronenburg', 'Monica'.
Róże wielokwiatowe (rabatowe) kwitną bardzo obficie i nieprzerwanie całe lato. Kwiaty mają najczęściej pojedyncze i półpełne, ale są też odmiany o dużych kwiatach. Najlepszymi odmianami są: czerwone - 'Europeana', 'Montana', 'Lilli Marlen', żółte- 'Fresja', 'Allgold'; różowe- 'The Queen Elisabeth Rose', 'Bonica 82'.
Róże pnące wytwarzają długie pędy, nawet do 4 metrów długości. Najlepiej sadzić je przy ścianach domów, altanach, pergolach i ogrodzeniach, gdyż nie maja one specjalnych zdolności przyczepiania się do podpór. Niektóre kwitną bardzo obficie raz do roku, a inne mogą kwitnąc kilkakrotnie. Ich kwiaty są albo duże, pojedynczo osadzone, albo drobne, zebrane w wielkie kwiatostany. Najciekawsze i kwitnące kilkakrotnie w ciągu roku są odmiany: czerwone- 'Sympathie' i 'Parkdirektor Riggers', różowe- 'Coral Dawn', New Dawn', 'Rosarium Uetersen', żółta- 'Leverkusen'.
Róże parkowe (krzaczaste) osiągają wysokość od 1 do 2 m i mocno się rozkrzewiają. Ich najważniejsze zalety to odporność na mróz i choroby oraz małe wymagania glebowe i bardzo obfite kwitnienie. Wartościowe odmiany to: 'Pink Robusta', 'Claire Martin', 'Robusta', 'Maigold', 'Iceberg', 'Lydia'.
Róże karłowe (miniaturowe) maja zazwyczaj do 40 cm i bardzo obficie kwitną. Ich kwiaty są miniaturami róż wielkokwiatowych. Najczęściej uprawia się je w doniczkach, ale można też sadzić je w skrzynkach na tarasach i balkonach oraz w ogrodach skalnych. Odmiany warte polecenia: 'Scarletta', 'Marylka', 'Colibri79', 'Kutno', 'Alberich', 'White Starina'.
Róże okrywowe mają rozpostarte płasko nad ziemią lub ścielące się pędy. Nadają się do sadzenia w ogrodach skalnych i na skarpach. Obficie kwitną. Najlepiej rosną odmiany: 'Scarlett Meilland', 'The Fairy', Swany', 'Ferdy'.
Róże pienne (drzewkowate) uzyskuje się je przez szczepienie odmiany szlachetnej na pędach dzikiej róży. Róże pienne nadają się do małych ogrodów, gdyż zajmują mało miejsca. Można je również uprawiać w dużych pojemnikach na tarasach i balkonach. Na pniu pięknie wyglądają odmiany: 'Excelsa', 'Dorothy Perkins', 'Bonica 82', 'The Fairy', 'Colibri79', 'Europeana', 'Fresia', 'Whisky'.
Istnieje jeszcze wiele gatunków i odmian róż. Niektóre z nich oprócz kwiatów mają jeszcze piękne, kolorowe owoce, np.' Rosa Rugosa'. Należy do gatunków bardzo odpornych. Świetnie nadaje się do obsadzania skarp. Ciekawostką ogrodniczą jest Rosa sericea, której ozdobą nie są kwiaty, ale duże, bardzo efektowne ciemnoczerwone kolce. Coraz częściej możemy spotkać róże niebieskie. Najatrakcyjniejsza odmiana to wielkokwiatowa 'Mainzer Fastnacht' (zwana 'Blue Moon').
Róża jest zdecydowanie królową wszystkich ogrodów. Fascynacja jej pięknem sięga czasów antycznych. Tak długa historia róży doprowadziła do powstania ogromnej ilości gatunków i tysięcy odmian.
Róże wielkokwiatowe mają duże, silnie wypełnione kwiaty, pojedynczo osadzone na długich łodygach. Uprawiane są w szklarniach przede wszystkim na kwiaty cięte. Można je jednak sadzić także na rabatach i klombach, wówczas najlepiej użyć kilku odmian o podobnej sile wzrostu i rożnej barwie kwiatów. Do pięknych i dobrze rosnących odmian należą: czerwone- 'Papa Meilland', 'Mister Lincoln', 'Duftwolke', 'Kardinal85', ' Duftzauber', 'Roter Stern', różowe- 'Herzog von Windsor', 'Carina', 'Eiffel Tower', 'Lady Rose', 'Flamingo', żółte- 'Whisky', 'Sutters Gold', 'Kings Ransom', 'M-me Meilland', białe- 'Athena', 'Pascali', dwubarwne- 'Kronenburg', 'Monica'.
Róże wielokwiatowe (rabatowe) kwitną bardzo obficie i nieprzerwanie całe lato. Kwiaty mają najczęściej pojedyncze i półpełne, ale są też odmiany o dużych kwiatach. Najlepszymi odmianami są: czerwone - 'Europeana', 'Montana', 'Lilli Marlen', żółte- 'Fresja', 'Allgold'; różowe- 'The Queen Elisabeth Rose', 'Bonica 82'.
Róże pnące wytwarzają długie pędy, nawet do 4 metrów długości. Najlepiej sadzić je przy ścianach domów, altanach, pergolach i ogrodzeniach, gdyż nie maja one specjalnych zdolności przyczepiania się do podpór. Niektóre kwitną bardzo obficie raz do roku, a inne mogą kwitnąc kilkakrotnie. Ich kwiaty są albo duże, pojedynczo osadzone, albo drobne, zebrane w wielkie kwiatostany. Najciekawsze i kwitnące kilkakrotnie w ciągu roku są odmiany: czerwone- 'Sympathie' i 'Parkdirektor Riggers', różowe- 'Coral Dawn', New Dawn', 'Rosarium Uetersen', żółta- 'Leverkusen'.
Róże parkowe (krzaczaste) osiągają wysokość od 1 do 2 m i mocno się rozkrzewiają. Ich najważniejsze zalety to odporność na mróz i choroby oraz małe wymagania glebowe i bardzo obfite kwitnienie. Wartościowe odmiany to: 'Pink Robusta', 'Claire Martin', 'Robusta', 'Maigold', 'Iceberg', 'Lydia'.
Róże karłowe (miniaturowe) maja zazwyczaj do 40 cm i bardzo obficie kwitną. Ich kwiaty są miniaturami róż wielkokwiatowych. Najczęściej uprawia się je w doniczkach, ale można też sadzić je w skrzynkach na tarasach i balkonach oraz w ogrodach skalnych. Odmiany warte polecenia: 'Scarletta', 'Marylka', 'Colibri79', 'Kutno', 'Alberich', 'White Starina'.
Róże okrywowe mają rozpostarte płasko nad ziemią lub ścielące się pędy. Nadają się do sadzenia w ogrodach skalnych i na skarpach. Obficie kwitną. Najlepiej rosną odmiany: 'Scarlett Meilland', 'The Fairy', Swany', 'Ferdy'.
Róże pienne (drzewkowate) uzyskuje się je przez szczepienie odmiany szlachetnej na pędach dzikiej róży. Róże pienne nadają się do małych ogrodów, gdyż zajmują mało miejsca. Można je również uprawiać w dużych pojemnikach na tarasach i balkonach. Na pniu pięknie wyglądają odmiany: 'Excelsa', 'Dorothy Perkins', 'Bonica 82', 'The Fairy', 'Colibri79', 'Europeana', 'Fresia', 'Whisky'.
Istnieje jeszcze wiele gatunków i odmian róż. Niektóre z nich oprócz kwiatów mają jeszcze piękne, kolorowe owoce, np.' Rosa Rugosa'. Należy do gatunków bardzo odpornych. Świetnie nadaje się do obsadzania skarp. Ciekawostką ogrodniczą jest Rosa sericea, której ozdobą nie są kwiaty, ale duże, bardzo efektowne ciemnoczerwone kolce. Coraz częściej możemy spotkać róże niebieskie. Najatrakcyjniejsza odmiana to wielkokwiatowa 'Mainzer Fastnacht' (zwana 'Blue Moon').
czwartek, 7 kwietnia 2011
Alstremeria (Alstroemeria) Orange King
Czas kwitnienia: VI-VIII
Czas sadzenia: V-VI
Grupy produktów: Mix
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Ilość sztuk w opakowaniu: 5
Kolor: Pomarańczowy
Nasłonecznienie: słońce
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 80-90 cm
Zimuje: Nie w gruncie
Zimuje: Tak (przechowana w domu
Roślina wieloletnia o dużych pachnących kwiatach, utrzymujących się dobrze po ścięciu w wazonie. Sadzimy na rabaty, do ogródków skalnych. Dobrze rośnie w pełnym słońcu. Gleba dobrze zdrenowana, bogata w próchnicę, lekko kwaśna. Sadzimy od połowy kwietnia po ustaniu przymrozków. W czasie wegetacji oczyszczajmy roślinę z przekwitniętych kwiatostanów oraz zwiędniętych liści również pamiętajmy o systematycznym podlewaniu. W polskich warunkach wymaga okrycia na zimę lub wykopania w październiku przed przymrozkami. Przechowujemy w chłodnym i przewiewnym pomieszczeniu
Czas sadzenia: V-VI
Grupy produktów: Mix
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Ilość sztuk w opakowaniu: 5
Kolor: Pomarańczowy
Nasłonecznienie: słońce
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 80-90 cm
Zimuje: Nie w gruncie
Zimuje: Tak (przechowana w domu
Roślina wieloletnia o dużych pachnących kwiatach, utrzymujących się dobrze po ścięciu w wazonie. Sadzimy na rabaty, do ogródków skalnych. Dobrze rośnie w pełnym słońcu. Gleba dobrze zdrenowana, bogata w próchnicę, lekko kwaśna. Sadzimy od połowy kwietnia po ustaniu przymrozków. W czasie wegetacji oczyszczajmy roślinę z przekwitniętych kwiatostanów oraz zwiędniętych liści również pamiętajmy o systematycznym podlewaniu. W polskich warunkach wymaga okrycia na zimę lub wykopania w październiku przed przymrozkami. Przechowujemy w chłodnym i przewiewnym pomieszczeniu
Begonia Non Stop
Czas kwitnienia: całe lato
Czas sadzenia: III-IV
Głębokość sadzenia: 5 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Biały
Odległość sadzenia: -
Tolerancja światła: Światłolubne
Tolerancja światła: Półcień
Wielkość cebulki: 5/6
Wilgotność: Umiarkowana
Wysokość: 20 cm
Zimuje: -
Begonia Non-Stop Pochodzi z Ameryki Południowej. Jest odmianą szybko rosnącą o dużych kwiatach, dobrze sprawdza się w naszym klimacie. Sadzimy ją w pojemnikach płytkich. Wymaga gleby żyznej i przepuszczalnej najlepiej przygotować mieszankę odkwaszonego torfu z dodatkiem kompostu i gliny. Nie lubi nadmiaru wody, bardzo ważne jest żeby podłoże nie było zbyt wilgotne. W chłodniejsze dni podlewamy rzadziej. Miejsce powinno być jasne do półcienistego, osłonięte od słońca. Powietrze ciepłe i wilgotne. W okresie wzrostu należy roślinę nawozić.
Czas sadzenia: III-IV
Głębokość sadzenia: 5 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Biały
Odległość sadzenia: -
Tolerancja światła: Światłolubne
Tolerancja światła: Półcień
Wielkość cebulki: 5/6
Wilgotność: Umiarkowana
Wysokość: 20 cm
Zimuje: -
Begonia Non-Stop Pochodzi z Ameryki Południowej. Jest odmianą szybko rosnącą o dużych kwiatach, dobrze sprawdza się w naszym klimacie. Sadzimy ją w pojemnikach płytkich. Wymaga gleby żyznej i przepuszczalnej najlepiej przygotować mieszankę odkwaszonego torfu z dodatkiem kompostu i gliny. Nie lubi nadmiaru wody, bardzo ważne jest żeby podłoże nie było zbyt wilgotne. W chłodniejsze dni podlewamy rzadziej. Miejsce powinno być jasne do półcienistego, osłonięte od słońca. Powietrze ciepłe i wilgotne. W okresie wzrostu należy roślinę nawozić.
Aster Jenny
Czas kwitnienia: VIII-X
Czas sadzenia: III-VI
Głębokość sadzenia: 10 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Różowy
Odległość sadzenia: 15 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 50 cm
Zimuje: Tak
Pochodzą z Ameryki Północnej, na obrzeżach lasów, wśród trawiastych prerii bądź nad brzegami wód. Astry są bylinami wytrzymałymi łatwymi w uprawie. Lubią stanowisk słoneczne i przewiewne na glebach żyznych, przepuszczalnych i dostatecznie wilgotnych. Niektóre gatunki rosną dobrze w słabszym, przepuszczalnym podłożu. Należy rośliny podlewać nawozami wieloskładnikowymi, unikać jednak nawozów wysoko azotowych powodują one pogorszenie jakości kwitów. Odmiany wysokie trzeba podwiązywać. Astry są narażone na choroby takie jak fuzaryjne więdnięcie roślin, mączniak prawdziwy (należy zapewnić odstępy między kępami i przerzedzać rośliny), żółtaczkę astrów. Są mrozoodporne ale odmiany alpejskie należy okrywać. Od kwietnia do maja rozmnażamy je przez podział. Rozsadzanie powinno odbywać się co dwa lata aby roślina rosła bujniej i kwitła obficiej.
Bylina o kulistym pokroju, jej pędy są wąskie, a liście lancetowate. Koszyczki kwiatowe zebrane są w wiechy. Kwiaty mają kształty języczkowe, o barwie różowej i żółtym środku. Astry sadzimy się na rabatach, oraz na trawnikach w grupach.
Czas sadzenia: III-VI
Głębokość sadzenia: 10 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Różowy
Odległość sadzenia: 15 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 50 cm
Zimuje: Tak
Pochodzą z Ameryki Północnej, na obrzeżach lasów, wśród trawiastych prerii bądź nad brzegami wód. Astry są bylinami wytrzymałymi łatwymi w uprawie. Lubią stanowisk słoneczne i przewiewne na glebach żyznych, przepuszczalnych i dostatecznie wilgotnych. Niektóre gatunki rosną dobrze w słabszym, przepuszczalnym podłożu. Należy rośliny podlewać nawozami wieloskładnikowymi, unikać jednak nawozów wysoko azotowych powodują one pogorszenie jakości kwitów. Odmiany wysokie trzeba podwiązywać. Astry są narażone na choroby takie jak fuzaryjne więdnięcie roślin, mączniak prawdziwy (należy zapewnić odstępy między kępami i przerzedzać rośliny), żółtaczkę astrów. Są mrozoodporne ale odmiany alpejskie należy okrywać. Od kwietnia do maja rozmnażamy je przez podział. Rozsadzanie powinno odbywać się co dwa lata aby roślina rosła bujniej i kwitła obficiej.
Bylina o kulistym pokroju, jej pędy są wąskie, a liście lancetowate. Koszyczki kwiatowe zebrane są w wiechy. Kwiaty mają kształty języczkowe, o barwie różowej i żółtym środku. Astry sadzimy się na rabatach, oraz na trawnikach w grupach.
Mieczyk (Gladiolus) Rose Supreme
Czas sadzenia: Wiosna
Grupy produktów: Megapaki
Głębokość sadzenia: 10 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 40
Kolor.: Różowy
Odległość sadzenia: 10 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: 10/12
Wilgotność: Umiarkowana
Wysokość: 100 cm
Zimuje: Tak
Mieczyki pochodzą z terenów Afryki. Lubią stanowiska słoneczne, ale osłonięte od wiatru, gleby próchniczej, żyznej o odczynie obojętnym, zasobnej w składniki pokarmowe, dobrze przepuszczalne. Unikajmy zaś gleby zwięzłej i gliniastej gdyż sprzyja rozwojowi chorób. W okresie wegetacji pamiętajmy o zasilaniu nawozami do roślin kwitnących, usuwaniu chwastów wokół nich oraz regularnym podlewaniu, uważając aby nie połamać roślin. Nie sadźmy w miejscach na których rosły rośliny podatne na choroby gdyż mieczyki łatwo zarażają się grzybami i chorobami wirusowymi. Najczęściej atakuje je wciornastek mieczykowiec który objawia się w postaci białych plamy na liściach lub brunatnych na bulwach oraz rozkruszek korzeniowy powodując gnicie cebuli. Dziury w pąkach i liściach powodują gąsienice piętnówek. W procesie wegetacji bulwa mateczna zamiera, nad nią tworzy sie nowa bulwa a pomiędzy nimi od kilku do kilkudziesięciu bulw przybyszowych. Mieczyki nie są mrozoodporne, dlatego we wrześniu lub październiku należy je wykopać. Bulwy osuszyć i oczyścić z pędów, korzeni i starej bulwy, oddzielamy cebule przybyszowe, odrzucamy chore, wstawiamy do suchego pomieszczenia o temperaturze 5°C. Bulwy sadzimy w marcu do inspektu, uprzednio ściskając je w palcach tak aby pękła chroniąca je łuska, ułatwi to wypuszczenie korzeni. Sadzonki pozostawiamy w inspekcie do maja następnego roku, a następnie wysadźmy do gruntu. Zakwitają w 2-3 roku uprawy. Możemy też rozmnażać je przez wysiew nasion. Sadzimy do doniczek lub inspektu z mieszanką ziemi ogrodowej i piasku wczesną wiosną. Wysiane z nasion mieczyki zwykle nie powtarzają cech rodzicielskich.
Grupy produktów: Megapaki
Głębokość sadzenia: 10 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 40
Kolor.: Różowy
Odległość sadzenia: 10 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: 10/12
Wilgotność: Umiarkowana
Wysokość: 100 cm
Zimuje: Tak
Mieczyki pochodzą z terenów Afryki. Lubią stanowiska słoneczne, ale osłonięte od wiatru, gleby próchniczej, żyznej o odczynie obojętnym, zasobnej w składniki pokarmowe, dobrze przepuszczalne. Unikajmy zaś gleby zwięzłej i gliniastej gdyż sprzyja rozwojowi chorób. W okresie wegetacji pamiętajmy o zasilaniu nawozami do roślin kwitnących, usuwaniu chwastów wokół nich oraz regularnym podlewaniu, uważając aby nie połamać roślin. Nie sadźmy w miejscach na których rosły rośliny podatne na choroby gdyż mieczyki łatwo zarażają się grzybami i chorobami wirusowymi. Najczęściej atakuje je wciornastek mieczykowiec który objawia się w postaci białych plamy na liściach lub brunatnych na bulwach oraz rozkruszek korzeniowy powodując gnicie cebuli. Dziury w pąkach i liściach powodują gąsienice piętnówek. W procesie wegetacji bulwa mateczna zamiera, nad nią tworzy sie nowa bulwa a pomiędzy nimi od kilku do kilkudziesięciu bulw przybyszowych. Mieczyki nie są mrozoodporne, dlatego we wrześniu lub październiku należy je wykopać. Bulwy osuszyć i oczyścić z pędów, korzeni i starej bulwy, oddzielamy cebule przybyszowe, odrzucamy chore, wstawiamy do suchego pomieszczenia o temperaturze 5°C. Bulwy sadzimy w marcu do inspektu, uprzednio ściskając je w palcach tak aby pękła chroniąca je łuska, ułatwi to wypuszczenie korzeni. Sadzonki pozostawiamy w inspekcie do maja następnego roku, a następnie wysadźmy do gruntu. Zakwitają w 2-3 roku uprawy. Możemy też rozmnażać je przez wysiew nasion. Sadzimy do doniczek lub inspektu z mieszanką ziemi ogrodowej i piasku wczesną wiosną. Wysiane z nasion mieczyki zwykle nie powtarzają cech rodzicielskich.
Trytoma (Kniphofia) Minister Verschuur
Czas kwitnienia: VI-IX
Czas sadzenia: III- V
Głębokość sadzenia: 5 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Żółty
Odległość sadzenia: 15 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 100 cm
Zimuje: Tak
Trytoma jest byliną pochodzącą z terenów Afryki. Najlepiej rośnie na glebach lekkich, piaszczystych, porowatych, o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego, umiarkowanie wilgotnych, stanowisku słonecznym, osłoniętym od wiatru. W okresie letnim a szczególnie podczas kwitnienia pamiętajmy o regularnym nawadnianiu i nawożenia preparatami do roślin kwitnących, możemy też wzbogacić podłoże kompostem. Kwiaty świetnie utrzymują się po ścięciu w wazonie. Nie jest całkowicie mrozoodporna dlatego wymaga okrycia na zimę. Jesienią po przekwitnięciu usuwamy pędy, osuszamy glebę wokół rośliny gdyż jej nadmiar w okresie zimowym wpływa niekorzystnie. Delikatnie związujemy liście do góry i obsypujemy roślinę na wysokość 30 cm warstwą suchych liści, mieszaniną kompostu i trocin lub korą chroniąc tym korzenie i środek rozety. Wiosną odkrywamy roślinę i usuwamy przemarznięte części liści. W przypadku bardzo mroźnych zim możemy roślinę przesadzić do doniczki i przechować w chłodnym, suchym miejscu. Rozmnażamy głównie z nasion lub przez podział kłączy. Trytoma jest długowieczna, może długo rosnąć na jednym stanowisku.
Czas sadzenia: III- V
Głębokość sadzenia: 5 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Żółty
Odległość sadzenia: 15 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 100 cm
Zimuje: Tak
Trytoma jest byliną pochodzącą z terenów Afryki. Najlepiej rośnie na glebach lekkich, piaszczystych, porowatych, o odczynie lekko kwaśnym do obojętnego, umiarkowanie wilgotnych, stanowisku słonecznym, osłoniętym od wiatru. W okresie letnim a szczególnie podczas kwitnienia pamiętajmy o regularnym nawadnianiu i nawożenia preparatami do roślin kwitnących, możemy też wzbogacić podłoże kompostem. Kwiaty świetnie utrzymują się po ścięciu w wazonie. Nie jest całkowicie mrozoodporna dlatego wymaga okrycia na zimę. Jesienią po przekwitnięciu usuwamy pędy, osuszamy glebę wokół rośliny gdyż jej nadmiar w okresie zimowym wpływa niekorzystnie. Delikatnie związujemy liście do góry i obsypujemy roślinę na wysokość 30 cm warstwą suchych liści, mieszaniną kompostu i trocin lub korą chroniąc tym korzenie i środek rozety. Wiosną odkrywamy roślinę i usuwamy przemarznięte części liści. W przypadku bardzo mroźnych zim możemy roślinę przesadzić do doniczki i przechować w chłodnym, suchym miejscu. Rozmnażamy głównie z nasion lub przez podział kłączy. Trytoma jest długowieczna, może długo rosnąć na jednym stanowisku.
Cyniobrówka Emily McKenzie (Crocosmia)
Czas kwitnienia: VII-IX
Czas sadzenia: V-VI
Głębokość sadzenia: 10 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 5
Kolor.: Czerwony
Kolor.: Pomarańczowy
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: 6/+
Wilgotność: Umiarkowana
Wysokość: 60 cm
Zimuje: tak (mocno okryta)
Zimuje: Tak (prachowana w piwnicy)
Crocosmia to roślina cebulowa, zamieszkuje tereny Afryki. Stanowisko powinno być nasłonecznione oraz osłonięte od wiatru, gleba lekka, żyzna, próchnicza i o dużej wilgotności. Jest wymagająca co do wilgoci podłoża, w suchym okresie należy ją często podlewać. Kwiaty bardzo silnie pachną. Nadają się również do wazonu gdzie po zetknięciu z wodą wydziela zapach szafranu. Jest wrażliwa na mróz dlatego bulwy wykopujemy w pażdzierniku i przechowujemy w suchym, chłodnym pomieszczeniu. W cieplejszych rejonach kraju może pozostać w gruncie ale mocno okryta warstwą słomy. Crocosmia można hodować do 2-3 lat w tym samym miejscy. Rozmnaża się przez bulwy przybyszowe, których jest co roku bardzo dużo. Można także posadzić w pojemnikach nasiona. Do gruntu wsadzamy po ostatnich przymrozkach. Włożony do wody ma zapach szafranu.
Czas sadzenia: V-VI
Głębokość sadzenia: 10 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 5
Kolor.: Czerwony
Kolor.: Pomarańczowy
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: 6/+
Wilgotność: Umiarkowana
Wysokość: 60 cm
Zimuje: tak (mocno okryta)
Zimuje: Tak (prachowana w piwnicy)
Crocosmia to roślina cebulowa, zamieszkuje tereny Afryki. Stanowisko powinno być nasłonecznione oraz osłonięte od wiatru, gleba lekka, żyzna, próchnicza i o dużej wilgotności. Jest wymagająca co do wilgoci podłoża, w suchym okresie należy ją często podlewać. Kwiaty bardzo silnie pachną. Nadają się również do wazonu gdzie po zetknięciu z wodą wydziela zapach szafranu. Jest wrażliwa na mróz dlatego bulwy wykopujemy w pażdzierniku i przechowujemy w suchym, chłodnym pomieszczeniu. W cieplejszych rejonach kraju może pozostać w gruncie ale mocno okryta warstwą słomy. Crocosmia można hodować do 2-3 lat w tym samym miejscy. Rozmnaża się przez bulwy przybyszowe, których jest co roku bardzo dużo. Można także posadzić w pojemnikach nasiona. Do gruntu wsadzamy po ostatnich przymrozkach. Włożony do wody ma zapach szafranu.
Krwawnik (Achillea) Red Velvet
Czas kwitnienia: VI-X
Czas sadzenia: III-V
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Czerwony
Odległość sadzenia: 25 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 80 cm
Zimuje: Tak
Rośliną odporna na szkodniki i choroby, mało wymagająca, łatwą w uprawie. Dobrze rośnie na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Gleba może być średnio żyzna i sucha jednak najlepiej rośnie na żyznej, próchniczej i wilgotnej glebie o odczynie obojętnym. Rozprzestrzenia się bardzo szybko podziemnymi kłączami. Należy kontrolować jego ekspensywny rozrost. Rozmnaża się go przez podział i wysiew nasion w okresie wiosennym, oraz przez ukorzenianie sadzonek wierzchołkowych. Kwiaty nadają się idealnie do wazonów i na susz. Roślina jest całkowicie mrozoodporna. Wiosną pamiętajmy o obcinaniu suchych pędów kwiatowych oraz o nawożeniu. Posiada właściwości lecznicze, działa moczopędnie, wiatropędnie, przeczyszczająco, uśmierza ból.
Czas sadzenia: III-V
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Czerwony
Odległość sadzenia: 25 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 80 cm
Zimuje: Tak
Rośliną odporna na szkodniki i choroby, mało wymagająca, łatwą w uprawie. Dobrze rośnie na stanowiskach słonecznych i półcienistych. Gleba może być średnio żyzna i sucha jednak najlepiej rośnie na żyznej, próchniczej i wilgotnej glebie o odczynie obojętnym. Rozprzestrzenia się bardzo szybko podziemnymi kłączami. Należy kontrolować jego ekspensywny rozrost. Rozmnaża się go przez podział i wysiew nasion w okresie wiosennym, oraz przez ukorzenianie sadzonek wierzchołkowych. Kwiaty nadają się idealnie do wazonów i na susz. Roślina jest całkowicie mrozoodporna. Wiosną pamiętajmy o obcinaniu suchych pędów kwiatowych oraz o nawożeniu. Posiada właściwości lecznicze, działa moczopędnie, wiatropędnie, przeczyszczająco, uśmierza ból.
Floks (Phlox) Orange Perfection
Czas kwitnienia: VII-IX
Czas sadzenia: IV-V
Głębokość sadzenia: 3 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Pomarańczowy
Odległość sadzenia: 20 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 80-100 cm
Zimuje: Tak
-Floks jest byliną z rodziny wielosiłowatych pochodzącą z Ameryki Północnej. Dobrze rośnie na glebie żyznej, próchniczej, kwaśnej, głęboko uprawionej i dość zwięzłej, mocno zdrenowanej. Wiosną lub jesienią ziemie możemy wzbogacić obornikiem. Stanowisko powinno być ciepłe i słoneczne. Duża wilgotność podłoża oraz obfite deszcze wpływają niekorzystnie na kwitnienie. Roślinę możemy rozmnażać przez nasiona które wysiewamy do pojemników w końcu marca a następnie przesadzamy do gruntu w połowie maja. Można go rozmnażać również przez podział, sadzonki pędowe lub korzeniowe. Roślinę dzielimy wiosną lub jesienią. Sadzonki pędowe tworzymy odłamując pędy przy samym korzeniu i przycinamy go tak aby został 10 cm dolny odcinek. Zabieg przeprowadzamy w okresie maj- czerwiec. Sadzonki korzeniowe sporządzamy zimą tnąc korzenie o średnicy 0,5 cm na kawałki 6 cm długości, które sadzimy do skrzynek i umieszczamy w ciepłym miejscu lub inspekcie. Wiosną wysadzamy do gruntu. Floksy mogą rosnąć w jednym miejscu nawet 10 lat.
Czas sadzenia: IV-V
Głębokość sadzenia: 3 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Pomarańczowy
Odległość sadzenia: 20 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 80-100 cm
Zimuje: Tak
-Floks jest byliną z rodziny wielosiłowatych pochodzącą z Ameryki Północnej. Dobrze rośnie na glebie żyznej, próchniczej, kwaśnej, głęboko uprawionej i dość zwięzłej, mocno zdrenowanej. Wiosną lub jesienią ziemie możemy wzbogacić obornikiem. Stanowisko powinno być ciepłe i słoneczne. Duża wilgotność podłoża oraz obfite deszcze wpływają niekorzystnie na kwitnienie. Roślinę możemy rozmnażać przez nasiona które wysiewamy do pojemników w końcu marca a następnie przesadzamy do gruntu w połowie maja. Można go rozmnażać również przez podział, sadzonki pędowe lub korzeniowe. Roślinę dzielimy wiosną lub jesienią. Sadzonki pędowe tworzymy odłamując pędy przy samym korzeniu i przycinamy go tak aby został 10 cm dolny odcinek. Zabieg przeprowadzamy w okresie maj- czerwiec. Sadzonki korzeniowe sporządzamy zimą tnąc korzenie o średnicy 0,5 cm na kawałki 6 cm długości, które sadzimy do skrzynek i umieszczamy w ciepłym miejscu lub inspekcie. Wiosną wysadzamy do gruntu. Floksy mogą rosnąć w jednym miejscu nawet 10 lat.
Pustynnik (Eremurus) Pinokkio
Czas kwitnienia: VI-VII
Czas sadzenia: IV-V
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Pomarańczowy
Odległość sadzenia: 10 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Tolerancja światła: Półcień
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 140 cm
Zimuje: Tak
Pustynnik pochodzi z zachodniej i centralnej Azji. Lubi stanowiska ciepłe, słoneczne a zarazem zaciszne, glebę próchniczą, żyzną, głęboko uprawioną, przepuszczalną, luźną i suchą, o lekko kwaśnym odczynie do zasadowego. Przed okresem zimowym zadbajmy o to, aby nie było za dużo wilgoci i stojącej wody w otoczeniu rośliny oraz o okryciu jej warstwą liści gdyż jest wrażliwa na mróz. Zaczyna wegetację w okresie występowania wiosennych przymrozków dlatego pamiętajmy o tym żeby zimowego okrycia szybko nie usuwać. Roślina zamiera po kwitnieniu. Pustynnika możemy rozmnażać na dwa sposoby. Wysiew nasion do gruntu przeprowadzamy po ich zbiorze. Rośliny z nasion kwitną w trzecim roku. Podzielić karpy wczesną wiosną, w trakcie dzielenia uważajmy aby nie uszkodzić korzeni, ponieważ są wrażliwe i mogą gnić. Przesadzanie może osłabiać roślinę, wiec zanim posadzimy ją wybierzmy dobrze miejsce, z powodzeniem może rosnąć przez kilka lat w tym samym miejscu.
Czas sadzenia: IV-V
Głębokość sadzenia: 15 cm
Ilość sztuk w opakowaniu: 1
Kolor.: Pomarańczowy
Odległość sadzenia: 10 cm
Tolerancja światła: Światłolubne
Tolerancja światła: Półcień
Wielkość cebulki: I
Wysokość: 140 cm
Zimuje: Tak
Pustynnik pochodzi z zachodniej i centralnej Azji. Lubi stanowiska ciepłe, słoneczne a zarazem zaciszne, glebę próchniczą, żyzną, głęboko uprawioną, przepuszczalną, luźną i suchą, o lekko kwaśnym odczynie do zasadowego. Przed okresem zimowym zadbajmy o to, aby nie było za dużo wilgoci i stojącej wody w otoczeniu rośliny oraz o okryciu jej warstwą liści gdyż jest wrażliwa na mróz. Zaczyna wegetację w okresie występowania wiosennych przymrozków dlatego pamiętajmy o tym żeby zimowego okrycia szybko nie usuwać. Roślina zamiera po kwitnieniu. Pustynnika możemy rozmnażać na dwa sposoby. Wysiew nasion do gruntu przeprowadzamy po ich zbiorze. Rośliny z nasion kwitną w trzecim roku. Podzielić karpy wczesną wiosną, w trakcie dzielenia uważajmy aby nie uszkodzić korzeni, ponieważ są wrażliwe i mogą gnić. Przesadzanie może osłabiać roślinę, wiec zanim posadzimy ją wybierzmy dobrze miejsce, z powodzeniem może rosnąć przez kilka lat w tym samym miejscu.
środa, 6 kwietnia 2011
Jakie rośliny można sadzić w cienistych miejscach?
Stanowiska cieniste z reguły charakteryzują się dość ubogą, jałową i mało wilgotną glebą, dlatego też uprawa roślin w tych miejscach nie należy do najłatwiejszych. Dzięki odpowiedniemu doborowi roślin jest ona możliwa. Najlepszymi roślinami do cienistych stanowisk czy też rabat usytuowanych od północnej strony są: bluszcze, barwinki i paprocie. Rośliny te z pewnością będą rosły nawet w miejscach bardzo słabo naświetlonych.
Możemy również spróbować uprawiać rośliny znoszące zacienienie tj.:
Paprocie: Paprotkę zwyczajną, Paprotnicę kruchą, Pióropusznik strusi lub Paprotnik kolczasty.
Zobacz także: Jak dbać o paprocie w ogrodzie?
Rośliny zadarniające: Bluszcz pospolity, Kopytnik europejski, Barwinek pospolity, Marzankę wonną, Runiankę japońską, Skalnicę cienistą lub Śledziennicę.
Trawy: Kosmatkę śnieżną (można sadzić ją pod drzewami i krzewami ale nie może to być głęboki cień), Kosmatkę leśną, Kosmatkę owłosioną, Kostrzewę siną, Kostrzewę miotlasta lub Niskie turzyce.
Zobacz także: Efektowne i modne trawy ozdobne
Niskie byliny lubiące cień: Fiołek wonny, Miodunę czerwoną, Przylaszczkę pospolitą, Konwalie, Ciemiernik biały lub Omieg kaukaski.
Byliny wyższe, które mogą rosnąć w cieniu: Funkię japońska, Parzydło leśne, Pluskwicę groniastą, Języczek pomarańczowy, Zawilec japoński, Zarzyczkę górską, Obuwik pospolity, Niecierpek, Walerianę, Tawułkę (astilbe) lub Liliowce.
Rośliny cebulowe i bulwiaste na stanowiska półcieniste: Przebiśniegi, Bożykwiat Meada, Kokorycz lub Szachownica kostkowata.
Krzewy dobrze rosnące w cieniu: Wawrzynek wilczełyko, Hortensje (dobrze radzą sobie w cieniu choć słabiej w takich warunkach kwitną), Rododendrony, Ostrokrzew kolczasty, Fuksje.
Drzewa dobrze znoszące zacienienie: Buk pospolity, Jesion wyniosły, Jarząb pospolity, Wiąz pospolity, Wiąz szypułkowy i Wiąz górski, Grab pospolity.
Rośliny pod drzewa: Przylaszczka pospolita, Przebiśniegi, Konwalie, Barwinki, Dąbrówka rozłogowa, Niecierpki, Waleriana.
Możemy również spróbować uprawiać rośliny znoszące zacienienie tj.:
Paprocie: Paprotkę zwyczajną, Paprotnicę kruchą, Pióropusznik strusi lub Paprotnik kolczasty.
Zobacz także: Jak dbać o paprocie w ogrodzie?
Rośliny zadarniające: Bluszcz pospolity, Kopytnik europejski, Barwinek pospolity, Marzankę wonną, Runiankę japońską, Skalnicę cienistą lub Śledziennicę.
Trawy: Kosmatkę śnieżną (można sadzić ją pod drzewami i krzewami ale nie może to być głęboki cień), Kosmatkę leśną, Kosmatkę owłosioną, Kostrzewę siną, Kostrzewę miotlasta lub Niskie turzyce.
Zobacz także: Efektowne i modne trawy ozdobne
Niskie byliny lubiące cień: Fiołek wonny, Miodunę czerwoną, Przylaszczkę pospolitą, Konwalie, Ciemiernik biały lub Omieg kaukaski.
Byliny wyższe, które mogą rosnąć w cieniu: Funkię japońska, Parzydło leśne, Pluskwicę groniastą, Języczek pomarańczowy, Zawilec japoński, Zarzyczkę górską, Obuwik pospolity, Niecierpek, Walerianę, Tawułkę (astilbe) lub Liliowce.
Rośliny cebulowe i bulwiaste na stanowiska półcieniste: Przebiśniegi, Bożykwiat Meada, Kokorycz lub Szachownica kostkowata.
Krzewy dobrze rosnące w cieniu: Wawrzynek wilczełyko, Hortensje (dobrze radzą sobie w cieniu choć słabiej w takich warunkach kwitną), Rododendrony, Ostrokrzew kolczasty, Fuksje.
Drzewa dobrze znoszące zacienienie: Buk pospolity, Jesion wyniosły, Jarząb pospolity, Wiąz pospolity, Wiąz szypułkowy i Wiąz górski, Grab pospolity.
Rośliny pod drzewa: Przylaszczka pospolita, Przebiśniegi, Konwalie, Barwinki, Dąbrówka rozłogowa, Niecierpki, Waleriana.
Guzmania
Ozdobą, a zarazem charakterystycznym znakiem rośliny są czerwone przykwiatki, które utrzymują się znacznie dłużej od kwiatów. Stanowią one wspaniały kontrast z zielenią liści. Najlepszym miejscem dla tych roślin jest tropikalne okno – ciepłe, wilgotne i półcieniste.
Najlepszym stanowiskiem dla guzmanii jest półcieniste miejsce. Optymalna temperatura zarówno latem, jak i zimą nie powinna spadać poniżej 18 stopni.
Stanowisko
Najlepszym stanowiskiem dla guzmanii jest półcieniste miejsce. Optymalna temperatura zarówno latem, jak i zimą nie powinna spadać poniżej 18 stopni.
Podlewanie
Napełniamy wodną rozetę wodą. Pamiętajmy, aby ziemia nie była zbyt wilgotna – może to zaszkodzić roślinie.
Przesadzanie
Rośliny te przesadza się co roku.
Nawożenie
W okresie letnim należy guzmanie zasilać słabym roztworem nawozu co 8 – 10 dni, natomiast w porze zimowej, nawożenie co dwa miesiące w zupełności wystarcza.
Ochrona roślin
Jeśli temperatura jest zbyt niska lub roślina ma zbyt wilgotną glebę liście zaczynają brązowieć, a korzenie – gnić.
Rozmnażanie
Guzmanie rozmnażamy poprzez odejmowanie powstałych odrostów bocznych.
Specyfika
Guzmanie rosną do 25 centymetrów. Kwitną na czerwono w okresie od listopada do stycznia.
Najlepszym stanowiskiem dla guzmanii jest półcieniste miejsce. Optymalna temperatura zarówno latem, jak i zimą nie powinna spadać poniżej 18 stopni.
Stanowisko
Najlepszym stanowiskiem dla guzmanii jest półcieniste miejsce. Optymalna temperatura zarówno latem, jak i zimą nie powinna spadać poniżej 18 stopni.
Podlewanie
Napełniamy wodną rozetę wodą. Pamiętajmy, aby ziemia nie była zbyt wilgotna – może to zaszkodzić roślinie.
Przesadzanie
Rośliny te przesadza się co roku.
Nawożenie
W okresie letnim należy guzmanie zasilać słabym roztworem nawozu co 8 – 10 dni, natomiast w porze zimowej, nawożenie co dwa miesiące w zupełności wystarcza.
Ochrona roślin
Jeśli temperatura jest zbyt niska lub roślina ma zbyt wilgotną glebę liście zaczynają brązowieć, a korzenie – gnić.
Rozmnażanie
Guzmanie rozmnażamy poprzez odejmowanie powstałych odrostów bocznych.
Specyfika
Guzmanie rosną do 25 centymetrów. Kwitną na czerwono w okresie od listopada do stycznia.
Hortensja ogrodowa (Hydrangea macrophylla
Roślina ta osiąga wysokość nawet do 1 metra w warunkach hodowlanych. Oczywiście w swoim naturalnym środowisku, Japonii, jest o wiele większa – jej wzrost dochodzi nawet do 4 metrów! Zakwitać może w różnych kolorach: białym, niebieskim, czerwonym, różowym, purpurowym w okresie od marca do czerwca. Główną jej ozdobą są właśnie kwiaty – okazałe, zebrane w wielkie kule
Stanowisko
Roślina ta najlepiej czują się w miejscach półcienistych, przewiewnych i chłodnych. Jesienią i zimą temperatura 6 stopni w zupełności hortensjom wystarczy. Od grudnia można je przenieść w nieco cieplejsze miejsce.
Podlewanie
Od lutego do sierpnia hortensje należy podlewać bardzo obficie. W pozostałych miesiącach należy utrzymywać jedynie lekką wilgotność ziemi. Należy pamiętać, aby hortensje podlewać lekką, odstaną wodą.
Przesadzanie
Młode okazy przesadza się co roku, starsze o wiele rzadziej. Można także wysadzać roślinę latem do ogrodu – w bezwietrznym miejscu.
Nawożenie
Hortensje do sierpnia należy zasilać nawozem przeznaczonym dla rododendronów.
Ochrona roślin
Mszyce oraz mączniak to szkodniki najczęściej atakujące hortensje. Mszyce pojawiają się na skutek przeciągu, natomiast mączniak atakuje roślinę, gdy stoi w zbyt ciepłym miejscu.
Rozmnażanie
W warunkach domowych hortensji nie rozmnaża się.
Specyfika
Hortensji nie należy przycinać ani podlewać twardą wodą – liście mogą wtedy zacząć żółknąć.
Stanowisko
Roślina ta najlepiej czują się w miejscach półcienistych, przewiewnych i chłodnych. Jesienią i zimą temperatura 6 stopni w zupełności hortensjom wystarczy. Od grudnia można je przenieść w nieco cieplejsze miejsce.
Podlewanie
Od lutego do sierpnia hortensje należy podlewać bardzo obficie. W pozostałych miesiącach należy utrzymywać jedynie lekką wilgotność ziemi. Należy pamiętać, aby hortensje podlewać lekką, odstaną wodą.
Przesadzanie
Młode okazy przesadza się co roku, starsze o wiele rzadziej. Można także wysadzać roślinę latem do ogrodu – w bezwietrznym miejscu.
Nawożenie
Hortensje do sierpnia należy zasilać nawozem przeznaczonym dla rododendronów.
Ochrona roślin
Mszyce oraz mączniak to szkodniki najczęściej atakujące hortensje. Mszyce pojawiają się na skutek przeciągu, natomiast mączniak atakuje roślinę, gdy stoi w zbyt ciepłym miejscu.
Rozmnażanie
W warunkach domowych hortensji nie rozmnaża się.
Specyfika
Hortensji nie należy przycinać ani podlewać twardą wodą – liście mogą wtedy zacząć żółknąć.
FUKSJE i 3 metody przezimowania
Fuksje to niezwykle piękne rośliny, kwitnące spektakularnie całe lato, zwłaszcza gdy stoją w miejscach chłodnych, półcienistych, gdzie chronione przed gorącymi wiatrami mogą obdarować nas swym unikalnym pięknem. Fuksje najbardziej lubią miejsca osłonięte od popołudniowego słońca i letniego gorąca.
Jesień jest bardzo dobrym okresem na wybranie najlepszych roślin na przyszły rok. W szkółkach i sklepach jeszcze są roślinki, które są dosyć duże bo rosły przez cały sezon, a nie zostały kupione. Można je dokładnie obejrzeć, wybrać najokazalsze i najzdrowsze oraz przezimować jedną z poniższych metod i na wiosnę mieć już okazałą roślinę.
Fuksje rozmnażamy sierpień-wrzesień. W ubiegłym roku w połowie września obcięłam 3 gałązki długości 12 cm z wypatrzonej rośliny, użyłam ukorzeniacza i włożyłam je do doniczki wypełnionej ziemią. Przezimowały na domowym parapecie i przyjęły się wszystkie trzy.
Metoda # 1
Fuksje bardzo reagują na zmiany długości dnia i oraz ilości światła. Praktycznie nie jest możliwe utrzymanie kwitnienia po październiku. Mała ilość światła oraz krótsze dni powodują, że roślina zapada w stan pół-uśpienia.
Aby przezimować je w jak najlepszej kondycji, w październiku i listopadzie stopniowo należy zacząć ograniczać podlewanie. Ziemia nie może wyschnąć całkowicie, ale powinna być podlewana niewiele w tym okresie. Najlepszą metodą jest umieszczenie doniczki na spodku i pozwolić, aby ziemia pobierała wilgoć – wtedy znajdzie się ona bezpośrednio w okolicy korzeni i nie będzie potrzeby moczenia całej ziemi w doniczce.
Temperatury w czasie okresie spoczynku są bardzo ważne. Najlepiej jeżeli możemy zapewnić ok. 7-12C – to temperatura idealna. Im będzie wyższa, tym roślina wyprodukuje więcej wybiegniętych, rachitycznych gałązek. Fuksja zimowana w temperaturze 21C będzie rosła słabo i zwiększy się jej podatność na choroby oraz atak szkodników.
Przechowujemy roślinę w pomieszczeniu chłodnym, jasnym i przycinamy w połowie marca. Fuksje zwisające przycinamy w miejscach gdzie zaczynają wychodzić poza pojemnik, w którym rosną. Fuksje rosnące do góry, przycinamy do wysokości 30-40 cm, tak aby mogły wydać jak najwięcej nowych przyrostów.
Fuksje kwitną na gałązkach tegorocznych - przycięcie spowoduje bardziej intensywny przyrost. Nie każdą fuksję należy przycinać do wysokości 30-40 cm, można wyżej – to zależy również od wieku Twojej fuksji i jej wielkości.
Jeśli latem rosła bardzo intensywnie i jest duża, to przed następną wiosną należy ją przesadzić do większej doniczki.
Po przycięciu fuksje można przenieść do pomieszczeń, gdzie temperatura jest wyższa do ok. 18C w dzień, 12C w nocy. Ważne jest aby zacząć podawać nawóz przeznaczony do roślin kwitnących.
Jeżeli dysponujesz kompostem, to dodaj go do doniczki w trakcie przesadzania – wzmocni to roślinę i pomoże zawiązać większą ilość kwiatów.
Metoda # 2
Metoda polecana przez wielbicieli bonsai.
Jesienią należy usunąć wszystkie liście i kwiaty oraz przyciąć roślinę na wysokości pomiędzy 1/3 a połową wysokości. Jako zasadę ogólną bez względu na odmianę, można przyjąć że fuksję należy przyciąć na wysokości 10-20 cm.
Dobrze jest także usunąć 2-3 cm wierzchniej warstwy ziemi.
Jeśli chcesz, możesz również odchudzić korzenie swojej fuksji. W tym celu wyjmujesz fuksję z doniczki, usuwasz 1/3 ziemi wraz z częścią korzeni, usuwając przy okazji wszystkie brązowe i te, które wyglądają podejrzanie brązowo. Następnie umieszczasz ją w doniczce mniejszej o co najmniej 2 rozmiary i dodajesz świeżej ziemi. Powinna zimować w temperaturze ok.8 C.
Jeżeli nie możesz zapewnić takiej temperatury, umieść doniczkę w jasnym i najchłodniejszym pomieszczeniu z dala od źródeł ciepła. Doniczkę należy często odwracać, aby nie zmienić kształtu rośliny, która będzie rosła do światła.
Utrzymuj podłoże lekko wilgotne, ale nie mokre. Zraszaj fuksję miękką wodą raz dziennie lub raz na kilka dni. To pomoże pojawieniu się nowych liści. Gdy tylko pojawią się nowe liście, można uszczykiwać przyrosty w celu nadania pożądanego kształtu.
Metoda # 3
Jak przezimować fuksje w ogrodzie, grzebiąc je w ziemi, jeżeli nie masz miejsca ani w domu, ani w piwnicy. Metoda ta pochodzi z Kanady, kraju o podobnych i nawet surowszych warunkach klimatycznych.
Fuksje przycinamy do wysokości 20-30 cm, oczyszczamy z liści i kwiatów. A w ogrodzie wykopujemy dołek głębokości ok. 60 cm, wykładamy go przesuszonymi liśćmi lub trawą. Fuksję z doniczką kładziemy na boku, pokrywamy suchymi liści lub trawą i zasypujemy ziemią. Zaznaczamy miejsce gdzie zakopaliśmy roślinę. Dla pewności można okryć to miejsce dodatkową warstwą kory, gałęzi świerkowych czy innym materiałem izolującym od mrozu.
Kiedy miną mrozy, fuksje należy odkopać, usunąć wszystkie przyrosty (będą białe) i zacząć podlewać oraz nawozić nawozem 20-20-20 (NPK).
Jesień jest bardzo dobrym okresem na wybranie najlepszych roślin na przyszły rok. W szkółkach i sklepach jeszcze są roślinki, które są dosyć duże bo rosły przez cały sezon, a nie zostały kupione. Można je dokładnie obejrzeć, wybrać najokazalsze i najzdrowsze oraz przezimować jedną z poniższych metod i na wiosnę mieć już okazałą roślinę.
Fuksje rozmnażamy sierpień-wrzesień. W ubiegłym roku w połowie września obcięłam 3 gałązki długości 12 cm z wypatrzonej rośliny, użyłam ukorzeniacza i włożyłam je do doniczki wypełnionej ziemią. Przezimowały na domowym parapecie i przyjęły się wszystkie trzy.
Metoda # 1
Fuksje bardzo reagują na zmiany długości dnia i oraz ilości światła. Praktycznie nie jest możliwe utrzymanie kwitnienia po październiku. Mała ilość światła oraz krótsze dni powodują, że roślina zapada w stan pół-uśpienia.
Aby przezimować je w jak najlepszej kondycji, w październiku i listopadzie stopniowo należy zacząć ograniczać podlewanie. Ziemia nie może wyschnąć całkowicie, ale powinna być podlewana niewiele w tym okresie. Najlepszą metodą jest umieszczenie doniczki na spodku i pozwolić, aby ziemia pobierała wilgoć – wtedy znajdzie się ona bezpośrednio w okolicy korzeni i nie będzie potrzeby moczenia całej ziemi w doniczce.
Temperatury w czasie okresie spoczynku są bardzo ważne. Najlepiej jeżeli możemy zapewnić ok. 7-12C – to temperatura idealna. Im będzie wyższa, tym roślina wyprodukuje więcej wybiegniętych, rachitycznych gałązek. Fuksja zimowana w temperaturze 21C będzie rosła słabo i zwiększy się jej podatność na choroby oraz atak szkodników.
Przechowujemy roślinę w pomieszczeniu chłodnym, jasnym i przycinamy w połowie marca. Fuksje zwisające przycinamy w miejscach gdzie zaczynają wychodzić poza pojemnik, w którym rosną. Fuksje rosnące do góry, przycinamy do wysokości 30-40 cm, tak aby mogły wydać jak najwięcej nowych przyrostów.
Fuksje kwitną na gałązkach tegorocznych - przycięcie spowoduje bardziej intensywny przyrost. Nie każdą fuksję należy przycinać do wysokości 30-40 cm, można wyżej – to zależy również od wieku Twojej fuksji i jej wielkości.
Jeśli latem rosła bardzo intensywnie i jest duża, to przed następną wiosną należy ją przesadzić do większej doniczki.
Po przycięciu fuksje można przenieść do pomieszczeń, gdzie temperatura jest wyższa do ok. 18C w dzień, 12C w nocy. Ważne jest aby zacząć podawać nawóz przeznaczony do roślin kwitnących.
Jeżeli dysponujesz kompostem, to dodaj go do doniczki w trakcie przesadzania – wzmocni to roślinę i pomoże zawiązać większą ilość kwiatów.
Metoda # 2
Metoda polecana przez wielbicieli bonsai.
Jesienią należy usunąć wszystkie liście i kwiaty oraz przyciąć roślinę na wysokości pomiędzy 1/3 a połową wysokości. Jako zasadę ogólną bez względu na odmianę, można przyjąć że fuksję należy przyciąć na wysokości 10-20 cm.
Dobrze jest także usunąć 2-3 cm wierzchniej warstwy ziemi.
Jeśli chcesz, możesz również odchudzić korzenie swojej fuksji. W tym celu wyjmujesz fuksję z doniczki, usuwasz 1/3 ziemi wraz z częścią korzeni, usuwając przy okazji wszystkie brązowe i te, które wyglądają podejrzanie brązowo. Następnie umieszczasz ją w doniczce mniejszej o co najmniej 2 rozmiary i dodajesz świeżej ziemi. Powinna zimować w temperaturze ok.8 C.
Jeżeli nie możesz zapewnić takiej temperatury, umieść doniczkę w jasnym i najchłodniejszym pomieszczeniu z dala od źródeł ciepła. Doniczkę należy często odwracać, aby nie zmienić kształtu rośliny, która będzie rosła do światła.
Utrzymuj podłoże lekko wilgotne, ale nie mokre. Zraszaj fuksję miękką wodą raz dziennie lub raz na kilka dni. To pomoże pojawieniu się nowych liści. Gdy tylko pojawią się nowe liście, można uszczykiwać przyrosty w celu nadania pożądanego kształtu.
Metoda # 3
Jak przezimować fuksje w ogrodzie, grzebiąc je w ziemi, jeżeli nie masz miejsca ani w domu, ani w piwnicy. Metoda ta pochodzi z Kanady, kraju o podobnych i nawet surowszych warunkach klimatycznych.
Fuksje przycinamy do wysokości 20-30 cm, oczyszczamy z liści i kwiatów. A w ogrodzie wykopujemy dołek głębokości ok. 60 cm, wykładamy go przesuszonymi liśćmi lub trawą. Fuksję z doniczką kładziemy na boku, pokrywamy suchymi liści lub trawą i zasypujemy ziemią. Zaznaczamy miejsce gdzie zakopaliśmy roślinę. Dla pewności można okryć to miejsce dodatkową warstwą kory, gałęzi świerkowych czy innym materiałem izolującym od mrozu.
Kiedy miną mrozy, fuksje należy odkopać, usunąć wszystkie przyrosty (będą białe) i zacząć podlewać oraz nawozić nawozem 20-20-20 (NPK).
Datura (trąby anielskie) – sekrety uprawy i pielęgnacji
Datura zwana także często "trąbami anielskimi" pochodzi prawdopodobnie z południowej Europy albo Azji Mniejszej. Uwagę przyciąga przepięknymi kwiatami w wielu kolorach i olbrzymimi zielonymi liśćmi. Trąby kwiatowe osiągają około 20-30 cm. Roślina ta przy odpowiedniej pielęgnacji w ciągu sezonu letniego potrafi urosnąć nawet 1,5 metra. Najczęściej spotykane kolory datur to: biały, różowy, pomarańczowy i czerwony.
Niestety roślina ta jest trująca. Także należy zadbać o to, aby dziecko albo zwierzę domowe trzymało się z daleka.
Kiedy je sadzić?
Trąby anielskie są roślinami wieloletnimi, ale trzeba je w zimie przechowywać w domu, ponieważ nie wytrzymają minusowej temperatury. Wystarczy kilka kresek poniżej zera i umarzną.
Tak więc można je posadzić zarówno w ogrodzie, gruncie jak i w donicy. Decydując się jednak na posadzenie ich w gruncie, trzeba pamiętać o tym, by je wykopać w odpowiednim momencie (przed pierwszymi przymrozkami).
Datury w gruncie najlepiej posadzić po majowych przymrozkach. Można oczywiście zrobić to wcześniej, ale wtedy trzeba je zabezpieczyć np. agrowłókniną jeśli przymrozki wystąpią.
Jeśli w ogrodzie znajduje się niezbyt żyzna gleba, najlepiej jest wykopać duży dołek i wsypać do niego np. uniwersalną ziemię do kwiatów zakupioną w sklepie ogrodniczym, a następnie posadzić daturę.
Jak wygląda pielęgnacja?
Rośliny te są bardzo żarłoczne. Potrzebują sporo składników pokarmowych i dużo wody! W upalne lato trzeba je podlewać nawet trzy razy dziennie (jeśli posadzone są w donicach - natomiast jeśli zostały posadzone w gruncie – jeden raz powinno wystarczyć). Można je zasilać np. nawozem "azofoska" raz w tygodniu. Ale niedawno pojawiły się specjalne mieszanki nawozowe do datur, tak więc nie ma potrzeby testować innych nawozów.
Trąby anielskie lubią miejsca słoneczne, ale osłonięte przed wiatrem (ponieważ są kruche i mocny wiatr może je uszkodzić).
Jak je przechowywać w zimie?
Datury należy poobcinać na żądaną wysokość (jeśli są dobrze nawożone i podlewane, to potrafią wyrosnąć na naprawdę duże okazy i później jest problem, bo nie mieszczą się w pomieszczeniu, w którym je chcemy przechować).
Kwiaty te należy wykopać przed zimą i wrzucić je np. do dużej donicy, obsypując korzenie ziemią. Przez całą zimę powinne być w niskiej temperaturze (ok.5–10 stopni) w zaciemnionym pomieszczeniu (na przykład w piwnicy). Jeśli datury były posadzone w donicach, również należy je przechowywać w chłodnym pomieszczeniu. Raz na jakiś czas trzeba je podlać, żeby nie uschły.
Podsumowanie
Datury należy posadzić w żyznej, próchnicznej ziemi, koniecznie trzeba je często nawozić i podlewać oraz chronić przed mrozem.
Jeśli te wszystkie warunki zostaną spełnione, rośliny odwdzięczą się nam przepięknymi kwiatami i liśćmi.
Niestety roślina ta jest trująca. Także należy zadbać o to, aby dziecko albo zwierzę domowe trzymało się z daleka.
Kiedy je sadzić?
Trąby anielskie są roślinami wieloletnimi, ale trzeba je w zimie przechowywać w domu, ponieważ nie wytrzymają minusowej temperatury. Wystarczy kilka kresek poniżej zera i umarzną.
Tak więc można je posadzić zarówno w ogrodzie, gruncie jak i w donicy. Decydując się jednak na posadzenie ich w gruncie, trzeba pamiętać o tym, by je wykopać w odpowiednim momencie (przed pierwszymi przymrozkami).
Datury w gruncie najlepiej posadzić po majowych przymrozkach. Można oczywiście zrobić to wcześniej, ale wtedy trzeba je zabezpieczyć np. agrowłókniną jeśli przymrozki wystąpią.
Jeśli w ogrodzie znajduje się niezbyt żyzna gleba, najlepiej jest wykopać duży dołek i wsypać do niego np. uniwersalną ziemię do kwiatów zakupioną w sklepie ogrodniczym, a następnie posadzić daturę.
Jak wygląda pielęgnacja?
Rośliny te są bardzo żarłoczne. Potrzebują sporo składników pokarmowych i dużo wody! W upalne lato trzeba je podlewać nawet trzy razy dziennie (jeśli posadzone są w donicach - natomiast jeśli zostały posadzone w gruncie – jeden raz powinno wystarczyć). Można je zasilać np. nawozem "azofoska" raz w tygodniu. Ale niedawno pojawiły się specjalne mieszanki nawozowe do datur, tak więc nie ma potrzeby testować innych nawozów.
Trąby anielskie lubią miejsca słoneczne, ale osłonięte przed wiatrem (ponieważ są kruche i mocny wiatr może je uszkodzić).
Jak je przechowywać w zimie?
Datury należy poobcinać na żądaną wysokość (jeśli są dobrze nawożone i podlewane, to potrafią wyrosnąć na naprawdę duże okazy i później jest problem, bo nie mieszczą się w pomieszczeniu, w którym je chcemy przechować).
Kwiaty te należy wykopać przed zimą i wrzucić je np. do dużej donicy, obsypując korzenie ziemią. Przez całą zimę powinne być w niskiej temperaturze (ok.5–10 stopni) w zaciemnionym pomieszczeniu (na przykład w piwnicy). Jeśli datury były posadzone w donicach, również należy je przechowywać w chłodnym pomieszczeniu. Raz na jakiś czas trzeba je podlać, żeby nie uschły.
Podsumowanie
Datury należy posadzić w żyznej, próchnicznej ziemi, koniecznie trzeba je często nawozić i podlewać oraz chronić przed mrozem.
Jeśli te wszystkie warunki zostaną spełnione, rośliny odwdzięczą się nam przepięknymi kwiatami i liśćmi.
Wisteria czyli Glicynia w naszym ogrodzie
Przepięknie kwitnące pnącze ozdobne w ogrodzie pochodzące z Azji wschodniej - Chin i Japonii uprawiane na podporach dla wspaniałego wyglądu naszego ogrodu
Glicynia chińska (Wisteria) dorasta nawet do 20 m wysokości. Jest rośliną, która potrzebuje podpory – może to być np. pergola, ale może się wspinać także po ścianach domów lub drzewach. Kwitnienie rozpoczyna w maju i okres kwitnienia przeciąga się do końca czerwca, a nawet do lipca. Kwiaty zebrane są w długie grona dochodzące do 40 – 70 cm długości. W warunkach klimatycznych naszego kraju jest roślina mrozoodporną, ale młode rośliny lepiej na zimę okrywać do wysokości ok. 30 cm.
Występuje kilka odmian z kwiatami w kolorach od białej poprzez różową i niebieską do fioletowej (w różnych odcieniach).
Pomimo, że jest rośliną przecudownego pokroju i kolorytu należy pamiętać, że jest to roślina silnie trująca, dlatego należy zwracać szczególną uwagę, aby nie miały do niej dostępu dzieci. Należy także uważać na obecność w jej pobliżu zwierząt domowych.
Glicynia jest rośliną o dosyć silnych wymaganiach glebowych i nawozowych, ale dostarcza nam w zamian wspaniałą dekorację ogrodu w momencie kwitnienia. Najlepiej udaje się w miejscach ciepłych, słonecznych, półcienistych i osłoniętych od wiatru. Wymaga piaszczystej i wilgotnej gleby, oraz silnego nawożenia organicznego i mineralnego (głównie fosforowego) jak i podlewania.
Rozmnaża się poprzez nasiona lub odłogi. W przypadku rozmnażania z nasion do pierwszego kwitnienia może upłynąć okres nawet do 10-ciu lat, a w przypadku odłogów termin kwitnienia nie jest dłuższy niż 5 lat.
W początkowym okresie rośnie wolno, ale po ukończeniu 4 lat przyrosty roczne mogą osiągać nawet 2m. konieczne wówczas jest silne cięcie roślin, celem wymuszenia zawiązania pąków kwiatowych, które powstają w okresie od sierpnia do października. Wiąże się to z silnym przycinaniem pędów nad 4 liściem pod koniec lipca.
Jeżeli glicynia nie kwitnie, musimy przeprowadzić przycinanie korzeni, które wykonujemy wczesną wiosną (najlepiej w marcu). Korzenie tniemy szpadlem, wbijając go głęboko w odległości 1,5 do 2 m od rośliny.
W naszym klimacie uprawiane są praktycznie dwie odmiany: glicynia chińska oraz glicynia kwiecista. Pierwsza jest lewoskrętna, druga prawoskrętna. Liście ułożone są skrętoległe w ilości od kilku do kilkunastu mniejszych listków i stanowią doskonałe gęste okrycie podpór, na których są prowadzone.
Jest rośliną odporną na zanieczyszczenia powietrza i może być uprawiana nie tylko na podmiejskich działkach, ale również w miastach np. na ogródkach pracowniczych.
Glicynia chińska (Wisteria) dorasta nawet do 20 m wysokości. Jest rośliną, która potrzebuje podpory – może to być np. pergola, ale może się wspinać także po ścianach domów lub drzewach. Kwitnienie rozpoczyna w maju i okres kwitnienia przeciąga się do końca czerwca, a nawet do lipca. Kwiaty zebrane są w długie grona dochodzące do 40 – 70 cm długości. W warunkach klimatycznych naszego kraju jest roślina mrozoodporną, ale młode rośliny lepiej na zimę okrywać do wysokości ok. 30 cm.
Występuje kilka odmian z kwiatami w kolorach od białej poprzez różową i niebieską do fioletowej (w różnych odcieniach).
Pomimo, że jest rośliną przecudownego pokroju i kolorytu należy pamiętać, że jest to roślina silnie trująca, dlatego należy zwracać szczególną uwagę, aby nie miały do niej dostępu dzieci. Należy także uważać na obecność w jej pobliżu zwierząt domowych.
Glicynia jest rośliną o dosyć silnych wymaganiach glebowych i nawozowych, ale dostarcza nam w zamian wspaniałą dekorację ogrodu w momencie kwitnienia. Najlepiej udaje się w miejscach ciepłych, słonecznych, półcienistych i osłoniętych od wiatru. Wymaga piaszczystej i wilgotnej gleby, oraz silnego nawożenia organicznego i mineralnego (głównie fosforowego) jak i podlewania.
Rozmnaża się poprzez nasiona lub odłogi. W przypadku rozmnażania z nasion do pierwszego kwitnienia może upłynąć okres nawet do 10-ciu lat, a w przypadku odłogów termin kwitnienia nie jest dłuższy niż 5 lat.
W początkowym okresie rośnie wolno, ale po ukończeniu 4 lat przyrosty roczne mogą osiągać nawet 2m. konieczne wówczas jest silne cięcie roślin, celem wymuszenia zawiązania pąków kwiatowych, które powstają w okresie od sierpnia do października. Wiąże się to z silnym przycinaniem pędów nad 4 liściem pod koniec lipca.
Jeżeli glicynia nie kwitnie, musimy przeprowadzić przycinanie korzeni, które wykonujemy wczesną wiosną (najlepiej w marcu). Korzenie tniemy szpadlem, wbijając go głęboko w odległości 1,5 do 2 m od rośliny.
W naszym klimacie uprawiane są praktycznie dwie odmiany: glicynia chińska oraz glicynia kwiecista. Pierwsza jest lewoskrętna, druga prawoskrętna. Liście ułożone są skrętoległe w ilości od kilku do kilkunastu mniejszych listków i stanowią doskonałe gęste okrycie podpór, na których są prowadzone.
Jest rośliną odporną na zanieczyszczenia powietrza i może być uprawiana nie tylko na podmiejskich działkach, ale również w miastach np. na ogródkach pracowniczych.
Passiflora zwana Męczennicą
Pnącze to pochodzi przede wszystkim z tropikalnych lasów deszczowych Ameryki Środkowej i Południowej, a głównie z terenów Meksyku i Brazylii. Nazwę swoją wywodzi z elementów kwiatu, w których rzekomo widać narzędzia tortur i mękę ukrzyżowanego Jezusa.
Znanych jest ok. 450 gatunków Passiflory, z czego w uprawie stosuje się ok 10. Rośliny uprawia się przy podporach, do których mocuje się ona za pomocą czepnych wąsów. Są roślinami wymagającymi wielu czynników. Powinny być umieszczane czy to w ogrodzie, czy też na balkonach w pełnym słońcu - wówczas najlepiej kwitną. Wymaga również dosyć intensywnego nawożenia w okresach dekadowych nawozami wieloskładnikowymi. Potrzebują także częstego podlewania (w okresach upałów nawet 2 razy dziennie), ale bez spowodowania efektu nadmiernego nawilgocenia, co może skutkować gniciem korzeni. Wskazane jest również częste zraszanie liści wodą. Nie należy dopuszczać, aby nowe pędy czepiały się wąsami starszych, gdyż to bardzo osłabia roślinę.
Passiflora kwitnie sukcesywnie od końca maja, aż do września. Kwiaty są wielobarwne z elementami barwy od białej, jasnokremowej, niebieskiej, różowej, karminowej, purpurowej do fioletowej i fioletowoczerwonej. Najczęściej uprawia się Passiflorę Modrą.
Pnącze to z uwagi na pochodzenie jest rośliną wrażliwą na zimno, dlatego po okresie kwitnienia należy Passiflorę przenieść do cieplejszych pomieszczeń. Musimy im zapewnić miejsce przewiewne i widne gdzie w zależności od gatunku temperatura winna wynosić od 5 do 20 stopni. Po przeniesieniu zaprzestajemy nawozić roślinę, a podlewanie ograniczamy do niezbędnego minimum tak, aby nie zasuszyć rośliny. W marcu, po ruszeniu wegetacji rośliny co kilka lat przesadzamy do większych pojemników (przed przesadzaniem przycinamy pozostawiając do 8 oczek), a w maju przenosimy na teren otwarty.
Większość odmian wydaje jadalne owoce, z których najbardziej znana jest marakuja. Paasiflora może być atakowana przez: przędziorki, wełniowce i mszyce.
Znanych jest ok. 450 gatunków Passiflory, z czego w uprawie stosuje się ok 10. Rośliny uprawia się przy podporach, do których mocuje się ona za pomocą czepnych wąsów. Są roślinami wymagającymi wielu czynników. Powinny być umieszczane czy to w ogrodzie, czy też na balkonach w pełnym słońcu - wówczas najlepiej kwitną. Wymaga również dosyć intensywnego nawożenia w okresach dekadowych nawozami wieloskładnikowymi. Potrzebują także częstego podlewania (w okresach upałów nawet 2 razy dziennie), ale bez spowodowania efektu nadmiernego nawilgocenia, co może skutkować gniciem korzeni. Wskazane jest również częste zraszanie liści wodą. Nie należy dopuszczać, aby nowe pędy czepiały się wąsami starszych, gdyż to bardzo osłabia roślinę.
Passiflora kwitnie sukcesywnie od końca maja, aż do września. Kwiaty są wielobarwne z elementami barwy od białej, jasnokremowej, niebieskiej, różowej, karminowej, purpurowej do fioletowej i fioletowoczerwonej. Najczęściej uprawia się Passiflorę Modrą.
Pnącze to z uwagi na pochodzenie jest rośliną wrażliwą na zimno, dlatego po okresie kwitnienia należy Passiflorę przenieść do cieplejszych pomieszczeń. Musimy im zapewnić miejsce przewiewne i widne gdzie w zależności od gatunku temperatura winna wynosić od 5 do 20 stopni. Po przeniesieniu zaprzestajemy nawozić roślinę, a podlewanie ograniczamy do niezbędnego minimum tak, aby nie zasuszyć rośliny. W marcu, po ruszeniu wegetacji rośliny co kilka lat przesadzamy do większych pojemników (przed przesadzaniem przycinamy pozostawiając do 8 oczek), a w maju przenosimy na teren otwarty.
Większość odmian wydaje jadalne owoce, z których najbardziej znana jest marakuja. Paasiflora może być atakowana przez: przędziorki, wełniowce i mszyce.
Uważaj na kłopotliwe pnącza
Kiedy usuwasz pnącza z ceglanej ściany, musisz usunąć nawet najmniejsze ich resztki, ponieważ utlenią się, pozostawiając plamy
Po zdjęciu tego, co da się zdjąć, odczekaj tydzień lub dwa, żeby resztki roślin wyschły i wtedy wyszoruj mur sztywną szczotką i mocnym detergentem.
W zacienionych miejscach pleśń i porosty znajdują doskonałe środowisko do rozwoju. Niszczą jednak mur i powodują odbarwienia. Można je usunąć sztywną, najlepiej ryżową, szczotką i roztworem wody z wybielaczem do tkanin, zmieszanymi pół na pół. Po godzinie spłucz roztwór czystą wodą.
Mchy i porosty
Odpowiedni płyn chwastobójczy rozpylony na mur skutecznie zlikwiduje nawet najbardziej odporne mchy i porosty.
Tańszy wynajem
Jeżeli wynajmujesz rusztowania, aby naprawić ceglany mur, dobrze zaplanuj kolejność czynności. Pozwoli ci to oddać rusztowanie najszybciej jak można; w ten sposób zaoszczędzisz także na kosztach wynajmu.
Kwestia twardości
Zanim przystąpisz do odnowienia muru ceglanego, mającego więcej niż 50 lat, zasięgnij rady murarza, który ma doświadczenie w tego rodzaju pracach. Powie ci, czy zaprawa nie będzie twardsza od samej cegły. Standardowe mieszanki zaprawowe są zwykle twardsze od starych cegieł i mogą powodować odpryskiwanie ich krawędzi.
Test akustyczny
Jeżeli uszkodzone cegły zastępujesz cegłami „z odzysku”, przeprowadź test akustyczny: trzymając cegłę w ręku, postukaj w nią delikatnie młotkiem. Głuchy odgłos będzie reakcją miękkiej, słabej cegły; cegła zdrowa wyda metaliczny dźwięk.
Na wcisk
Jeżeli musisz wypełnić większą część spoiny, skróć czas pracy, przygotowując zaprawę murarską w woreczku – wprowadź ją między cegły przez odcięty róg woreczka, a nie kielnią spoinówką. Przygotuj zaprawę bardziej plastyczną i kontroluj jej wypływ, odpowiednio naciskając na worek.
Specjalne profile
Aby wykończyć uzupełnianie spoiny i nadać jej wklęsły profil, użyj do profilowania kawałka metalowej rurki lub trzonka łyżki. Możesz też kupić wypukłą kielnię spoinówkę, zaprojektowaną do takich prac.
Skrobaczka do cegieł
Do usunięcia z cegieł zaprawy i plam z farby wykorzystaj uszkodzoną cegłę w podobnym kolorze. Spróbuj najpierw na mniej widocznym fragmencie, a potem trzyj zabrudzone miejsca miękką stroną cegły – twardsza (zewnętrzna) mogłaby porysować czyszczone cegły.
Twarda zaprawa
Bryłki zaprawy, które przywarły do ceglanego muru, będą łatwiejsze do usunięcia, kiedy stwardnieją. Uderz każdą z nich ostrzem kielni, a łatwo odpadną. Próba zdjęcia mokrej grudki zakończy się jej rozsmarowaniem po murze.
Wszystkie pnącza, a szczególnie wiecznie zielone, niszczą mur, utrzymując stałe jego zawilgocenie. Dlatego puszczaj pnącza po kratkach odsuniętych 5 cm od muru.
Bezpieczeństwo
Dobrze przygotuj się do prac z cegłami i zaprawą. Okulary ochronne mają ogromne znaczenie przy pracach związanych z wymianą cegieł lub poprawianiem zaprawy. Także rękawice ochronne są wskazane. Ubierz się w starą koszulę i spodnie, żebyś mógł je wyrzucić natychmiast po zakończeniu pracy.
Po zdjęciu tego, co da się zdjąć, odczekaj tydzień lub dwa, żeby resztki roślin wyschły i wtedy wyszoruj mur sztywną szczotką i mocnym detergentem.
W zacienionych miejscach pleśń i porosty znajdują doskonałe środowisko do rozwoju. Niszczą jednak mur i powodują odbarwienia. Można je usunąć sztywną, najlepiej ryżową, szczotką i roztworem wody z wybielaczem do tkanin, zmieszanymi pół na pół. Po godzinie spłucz roztwór czystą wodą.
Mchy i porosty
Odpowiedni płyn chwastobójczy rozpylony na mur skutecznie zlikwiduje nawet najbardziej odporne mchy i porosty.
Tańszy wynajem
Jeżeli wynajmujesz rusztowania, aby naprawić ceglany mur, dobrze zaplanuj kolejność czynności. Pozwoli ci to oddać rusztowanie najszybciej jak można; w ten sposób zaoszczędzisz także na kosztach wynajmu.
Kwestia twardości
Zanim przystąpisz do odnowienia muru ceglanego, mającego więcej niż 50 lat, zasięgnij rady murarza, który ma doświadczenie w tego rodzaju pracach. Powie ci, czy zaprawa nie będzie twardsza od samej cegły. Standardowe mieszanki zaprawowe są zwykle twardsze od starych cegieł i mogą powodować odpryskiwanie ich krawędzi.
Test akustyczny
Jeżeli uszkodzone cegły zastępujesz cegłami „z odzysku”, przeprowadź test akustyczny: trzymając cegłę w ręku, postukaj w nią delikatnie młotkiem. Głuchy odgłos będzie reakcją miękkiej, słabej cegły; cegła zdrowa wyda metaliczny dźwięk.
Na wcisk
Jeżeli musisz wypełnić większą część spoiny, skróć czas pracy, przygotowując zaprawę murarską w woreczku – wprowadź ją między cegły przez odcięty róg woreczka, a nie kielnią spoinówką. Przygotuj zaprawę bardziej plastyczną i kontroluj jej wypływ, odpowiednio naciskając na worek.
Specjalne profile
Aby wykończyć uzupełnianie spoiny i nadać jej wklęsły profil, użyj do profilowania kawałka metalowej rurki lub trzonka łyżki. Możesz też kupić wypukłą kielnię spoinówkę, zaprojektowaną do takich prac.
Skrobaczka do cegieł
Do usunięcia z cegieł zaprawy i plam z farby wykorzystaj uszkodzoną cegłę w podobnym kolorze. Spróbuj najpierw na mniej widocznym fragmencie, a potem trzyj zabrudzone miejsca miękką stroną cegły – twardsza (zewnętrzna) mogłaby porysować czyszczone cegły.
Twarda zaprawa
Bryłki zaprawy, które przywarły do ceglanego muru, będą łatwiejsze do usunięcia, kiedy stwardnieją. Uderz każdą z nich ostrzem kielni, a łatwo odpadną. Próba zdjęcia mokrej grudki zakończy się jej rozsmarowaniem po murze.
Wszystkie pnącza, a szczególnie wiecznie zielone, niszczą mur, utrzymując stałe jego zawilgocenie. Dlatego puszczaj pnącza po kratkach odsuniętych 5 cm od muru.
Bezpieczeństwo
Dobrze przygotuj się do prac z cegłami i zaprawą. Okulary ochronne mają ogromne znaczenie przy pracach związanych z wymianą cegieł lub poprawianiem zaprawy. Także rękawice ochronne są wskazane. Ubierz się w starą koszulę i spodnie, żebyś mógł je wyrzucić natychmiast po zakończeniu pracy.
JESZCZE O RÓŻACH
Najlepiej poziomo
Róże pnące najbujniej kwitną, jeżeli ich pędy są prowadzone w linii poziomej.
Nocna rewia
Róże stanowią doskonałe obramowanie dla patio lub tarasu. Żeby było milej spędzać tam wieczory, wybierz kwiaty kwitnące na biało lub w barwach pastelowych, gdyż są bardziej widoczne wieczorem.
Sekret w kolcach
Jeżeli chcesz mieć róże, które długo stoją w wazonie, szukaj takich, które mają mocne kolce. Róże kolczaste zwykle są trwalsze od odmian bezkolcowych (stoją w wazonie 2–3 dni dłużej).
Chemia na wszytskie szkodniki?
Nie. Dbaj o biedronki, które są drapieżnikami żerującymi na mszycach i przylżyńcach. Gąsienice owadów zbieraj palcami. Pomiędzy różami zasadź lawendę i nagietki, które będą odstraszać szkodniki.
Przetwory z róży
Chociaż powinno się usuwać stare kwiaty zaraz po przekwitnieniu, warto jest pozwolić na zawiązanie się części owoców róży, z których jesienią można zrobić przetwory. Owoce róży można też pozostawić na krzewie, żeby mogły się nimi pożywiać ptaki, albo po to, aby ubarwiały zimowy pejzaż.
Bezpieczeństwo i przezorność
* Usuwaj ze stanowiska róży chwasty i liście opadłe z drzew. Regularnie obcinaj uschnięte pędy. Wszystko to może sprzyjać chorobie grzybiczej.
* Jeżeli zauważysz, że z różami dzieje się coś dziwnego, zerwij podejrzany liść i zasięgnij porady w najbliższym sklepie ogrodniczym lub u znajomego ogrodnika. Specjalista pomoże ci dobrać odpowiedni preparat do oprysków.
Zdjęcie:
Róże pnące najbujniej kwitną, jeżeli ich pędy są prowadzone w linii poziomej.
Nocna rewia
Róże stanowią doskonałe obramowanie dla patio lub tarasu. Żeby było milej spędzać tam wieczory, wybierz kwiaty kwitnące na biało lub w barwach pastelowych, gdyż są bardziej widoczne wieczorem.
Sekret w kolcach
Jeżeli chcesz mieć róże, które długo stoją w wazonie, szukaj takich, które mają mocne kolce. Róże kolczaste zwykle są trwalsze od odmian bezkolcowych (stoją w wazonie 2–3 dni dłużej).
Chemia na wszytskie szkodniki?
Nie. Dbaj o biedronki, które są drapieżnikami żerującymi na mszycach i przylżyńcach. Gąsienice owadów zbieraj palcami. Pomiędzy różami zasadź lawendę i nagietki, które będą odstraszać szkodniki.
Przetwory z róży
Chociaż powinno się usuwać stare kwiaty zaraz po przekwitnieniu, warto jest pozwolić na zawiązanie się części owoców róży, z których jesienią można zrobić przetwory. Owoce róży można też pozostawić na krzewie, żeby mogły się nimi pożywiać ptaki, albo po to, aby ubarwiały zimowy pejzaż.
Bezpieczeństwo i przezorność
* Usuwaj ze stanowiska róży chwasty i liście opadłe z drzew. Regularnie obcinaj uschnięte pędy. Wszystko to może sprzyjać chorobie grzybiczej.
* Jeżeli zauważysz, że z różami dzieje się coś dziwnego, zerwij podejrzany liść i zasięgnij porady w najbliższym sklepie ogrodniczym lub u znajomego ogrodnika. Specjalista pomoże ci dobrać odpowiedni preparat do oprysków.
Zdjęcie:
Kwiaty trudne do pielęgnacji?
Właściwe stanowisko
Róże wymagają co najmniej 8 godzin nasłonecznienia każdego dnia. Najlepiej im służy słońce poranne, ponieważ pomaga w odparowaniu porannej rosy, która może powodować choroby grzybicze.
Uczulenie na grzyby
Dla róż wybierz stanowisko z dobrą cyrkulacją powietrza, ponieważ zapobiega to pojawianiu się chorób grzybiczych takich jak czarna plamistość liści czy rdza. Krzewy sadź w odstępach co najmniej 60 cm; niektóre odmiany pnące wymagają nawet 1,8 m przestrzeni z każdej strony. Unikaj sadzenia róży obok gromadzących wilgoć roślin takich jak cynia czy bez.
Kłopotliwe róże
Masz do dyspozycji również róże wysokopienne. Niestety, są one dość kłopotliwe w uprawie, gdyż na zimę trzeba je przyginać i w tej pozycji osłaniać przed mrozem.
Postaw na tradycję
Poza modnymi odmianami szukaj także tradycyjnych odmian, które były hodowane przed rokiem 1867. Są bardzo pachnące i łatwe w hodowli. Jedyną ich wadą jest to, że kwitną tylko raz do roku.
Dużo wody
Róże, szczególnie młode, potrzebują dużo wody. Zapewnij im wilgotne podłoże. Uważaj, żeby nie polewać wodąliści.
Dobry drenaż
Sprawdź, czy korzenie róż nie będą musiały sięgać zbyt daleko w poszukiwaniu wody. Przeprowadź test na drenaż: wykop dołek o głębokości 50 cm i wypełnij go wodą. Woda powinna wsiąknąć w ciągu najwyżej 2 godzin. Jeżeli nie, przenieś różę w inne miejsce lub dodaj do ziemi kompostu i obornika. Możesz także zrobić dla niej podwyższone stanowisko.
Zdrowy apetyt
Róże mają „wilczy apetyt”, więc trzeba im zapewnić nawożenie, najlepiej mieszanką nawozową dla róż. Rozsyp ją wokół krzewu i polej wodą. Nawoź róże zaraz po kwitnieniu, a potem w miarę regularnie raz na miesiąc. Dojrzałe rośliny powinny być dodatkowo nawożone wiosną, mniej więcej miesiąc przed kwitnieniem. Przerwij nawożenie 6 tygodni przed końcem kwitnienia.
Szybciej w górę
Aby przyspieszyć wzrost róży w kwietniu i maju, rozsyp wokół jej stanowiska łyżkę stołową siarczanu magnezu.
Wzrost o tyczce
Wysokopienne róże, żeby się nie łamały, wymagają mocnego podparcia. Aby nie uszkodzić korzeni, w momencie sadzenia róży wbij w ziemię palik z bambusa. Potem, w miarę wzrostu rośliny, przywiązuj pędy luźno do palika plastikowymi taśmami.
Ostrożnie z różą
Aby zasadzić wyhodowaną w pojemniku różę, odetnij dno plastikowej doniczki i wstaw ją z zawartością do wykopanego dołka. Ostrym nożem przetnij boki doniczki w kilku miejscach i po kolei wyciągaj jej fragmenty. Następnie zasyp dołek ziemią i ubij.
Przycinanie
Do przycinania róż używaj tylko sekatora nożycowego, który daje czystą, ostrą linię cięcia. Odcinanie zwykłym nożem może uszkodzić krzew.
Ozdób taras różami miniaturowymi lub specjalnymi odmianami, które mają około 30 cm wysokości i doskonale nadają się do hodowli doniczkowej. Systematycznie podlewaj. Wiosną dodawaj do wody nawozu dla róż i rozcieńczonego płynnego nawozu w okresie wzrostu.
Róże wymagają co najmniej 8 godzin nasłonecznienia każdego dnia. Najlepiej im służy słońce poranne, ponieważ pomaga w odparowaniu porannej rosy, która może powodować choroby grzybicze.
Uczulenie na grzyby
Dla róż wybierz stanowisko z dobrą cyrkulacją powietrza, ponieważ zapobiega to pojawianiu się chorób grzybiczych takich jak czarna plamistość liści czy rdza. Krzewy sadź w odstępach co najmniej 60 cm; niektóre odmiany pnące wymagają nawet 1,8 m przestrzeni z każdej strony. Unikaj sadzenia róży obok gromadzących wilgoć roślin takich jak cynia czy bez.
Kłopotliwe róże
Masz do dyspozycji również róże wysokopienne. Niestety, są one dość kłopotliwe w uprawie, gdyż na zimę trzeba je przyginać i w tej pozycji osłaniać przed mrozem.
Postaw na tradycję
Poza modnymi odmianami szukaj także tradycyjnych odmian, które były hodowane przed rokiem 1867. Są bardzo pachnące i łatwe w hodowli. Jedyną ich wadą jest to, że kwitną tylko raz do roku.
Dużo wody
Róże, szczególnie młode, potrzebują dużo wody. Zapewnij im wilgotne podłoże. Uważaj, żeby nie polewać wodąliści.
Dobry drenaż
Sprawdź, czy korzenie róż nie będą musiały sięgać zbyt daleko w poszukiwaniu wody. Przeprowadź test na drenaż: wykop dołek o głębokości 50 cm i wypełnij go wodą. Woda powinna wsiąknąć w ciągu najwyżej 2 godzin. Jeżeli nie, przenieś różę w inne miejsce lub dodaj do ziemi kompostu i obornika. Możesz także zrobić dla niej podwyższone stanowisko.
Zdrowy apetyt
Róże mają „wilczy apetyt”, więc trzeba im zapewnić nawożenie, najlepiej mieszanką nawozową dla róż. Rozsyp ją wokół krzewu i polej wodą. Nawoź róże zaraz po kwitnieniu, a potem w miarę regularnie raz na miesiąc. Dojrzałe rośliny powinny być dodatkowo nawożone wiosną, mniej więcej miesiąc przed kwitnieniem. Przerwij nawożenie 6 tygodni przed końcem kwitnienia.
Szybciej w górę
Aby przyspieszyć wzrost róży w kwietniu i maju, rozsyp wokół jej stanowiska łyżkę stołową siarczanu magnezu.
Wzrost o tyczce
Wysokopienne róże, żeby się nie łamały, wymagają mocnego podparcia. Aby nie uszkodzić korzeni, w momencie sadzenia róży wbij w ziemię palik z bambusa. Potem, w miarę wzrostu rośliny, przywiązuj pędy luźno do palika plastikowymi taśmami.
Ostrożnie z różą
Aby zasadzić wyhodowaną w pojemniku różę, odetnij dno plastikowej doniczki i wstaw ją z zawartością do wykopanego dołka. Ostrym nożem przetnij boki doniczki w kilku miejscach i po kolei wyciągaj jej fragmenty. Następnie zasyp dołek ziemią i ubij.
Przycinanie
Do przycinania róż używaj tylko sekatora nożycowego, który daje czystą, ostrą linię cięcia. Odcinanie zwykłym nożem może uszkodzić krzew.
Ozdób taras różami miniaturowymi lub specjalnymi odmianami, które mają około 30 cm wysokości i doskonale nadają się do hodowli doniczkowej. Systematycznie podlewaj. Wiosną dodawaj do wody nawozu dla róż i rozcieńczonego płynnego nawozu w okresie wzrostu.
wtorek, 5 kwietnia 2011
Mowa kwiatów
Kwiaty pozwalają subtelnie i elegancko powiedzieć o swoich uczuciach. Bukiet czerwonych róż symbolizuje miłość i namiętność. Czy jednak purpurową różą można kogoś obrazić?
Jeszcze w XIX wieku istniał szczegółowy kodeks towarzyski określający, jakie kwiaty można podarować w danej sytuacji. Płomienna róża ofiarowana pannie przez kawalera uznawana była za afront! Młodą kobietę należało obdarowywać kwiatami jasnymi, pastelowymi, co korespondować miało z jej czystością i niewinnością. Nieco ciemniejsze odcienie zarezerwowane były dla oficjalnych narzeczonych. Natężenie barw powinno wzrastać wraz ze zbliżającym się terminem ślubu; purpurowe róże panna mogła otrzymać w przeddzień ceremonii. Przesłanie karminowych róż zamężnej kobiecie stawało się powodem plotek i dociekań o stosunkach łączących ją z ofiarodawcą.
Z rygoryzmem obyczajowym wiązała się też popularność słowników kwiatowych. Młodzi ludzie, pozbawieni możliwości swobodnych kontaktów i rozmów posługiwali się odpowiednio skomponowanymi bukietami. Za pomocą wiązanek zakochani mogli prowadzić tajemne rozmowy; każdy kwiat miał swoją wymowę.
Dziś nikt już nie flirtuje za pomocą misternie dobranych kwiatów. Jednak warto przypomnieć, jakie znaczenia przypisywano poszczególnym roślinom.
Akacja - ranisz mnie.
Aloes - sprawiasz mi ból.
Amarylis - lubisz uwodzić.
Aster - jestem wiecznym optymistą.
Barwinek - szkolna przyjaźń.
Begonia - chcę, aby łączyła nas przyjaźń.
Bez biały - podziwiam Twoją piękność.
Bez fioletowy - oddaje Ci swoje serce.
Bratek - myślę o tobie i czekam na znak.
Chaber - nie śmiem Ci wyznać moich uczuć.
Chmiel - czekam na lepsza okoliczność.
Chryzantema biała - stara miłość nie rdzewieje.
Chryzantema fioletowa - wieczność.
Cyklamen - czy będziesz ze mną?
Dalia - spójrz na mnie łaskawym okiem.
Fiołek - oznaka skromności.
Floks - spalmy nasze listy.
Frezja - uznanie i radość.
Goździk biały - mam czyste uczucia.
Goździk czerwony - gorące podziękowania.
Goździk - wielobarwny bukiet - znak odmowy.
Groszek pachnący - tęsknię za Tobą.
Hiacynt - cierpię przez Ciebie.
Irys - zaufaj mi.
Jaskier - mam nadzieję, że kiedyś mnie pokochasz.
Jaśmin - jesteś niewdzięczna.
Jemioła - pokonam wszystkie przeszkody, aby zdobyć Twoje serce.
Kaktus - ostrzeżenie.
Koniczyna - chcę wiedzieć jakie żywisz uczucia.
Konwalia - pozdrowienia i uśmiech.
Krokus - oznaka radości.
Lewkonia - jestem wspaniały.
Lilia - mam czyste uczucia.
Lwie paszcze - zwróć na mnie uwagę.
Mak - puść to w niepamięć.
Malwa - potrzebuje więcej czasu.
Margerytka - jesteś najpiękniejsza.
Mieczyk - będę walczyć o Ciebie.
Mięta - zachowam o Tobie dobre wspomnienia.
Mimoza - wielka czułość.
Nagietek - moje zamiary są uczciwe.
Narcyz - nie masz serca.
Niezapominajka - nie zapomnij o mnie.
Oset - rani mnie, to co mówisz.
Paproć - oznaka powagi.
Pelargonia - pragnę szczęścia.
Petunia - wierzę w Ciebie.
Pierwiosnek - miłość jest przed nami.
Piwonia - otaczam Cię opieką.
Prymula - nie bądź nieśmiała.
Rezeda - wierzę, że i ty mnie pokochasz.
Rozmaryn - wspominam Cię.
Róża czerwona - kocham gorąco.
Róża biała - zasługujesz na wielką miłość.
Róża żółta - odwzajemnij moją miłość.
Rumianek - niezłomna wierność.
Stokrotka - chcę być przy tobie.
Storczyk - zmysłowość.
Suchy bukiet - wyraz skruchy.
Tulipan - dobrze mi z Tobą.
Wrzos - jesień w miłości.
Zawilec - oznaka dobroci.
Żonkil - jestem zazdrosny
Jeszcze w XIX wieku istniał szczegółowy kodeks towarzyski określający, jakie kwiaty można podarować w danej sytuacji. Płomienna róża ofiarowana pannie przez kawalera uznawana była za afront! Młodą kobietę należało obdarowywać kwiatami jasnymi, pastelowymi, co korespondować miało z jej czystością i niewinnością. Nieco ciemniejsze odcienie zarezerwowane były dla oficjalnych narzeczonych. Natężenie barw powinno wzrastać wraz ze zbliżającym się terminem ślubu; purpurowe róże panna mogła otrzymać w przeddzień ceremonii. Przesłanie karminowych róż zamężnej kobiecie stawało się powodem plotek i dociekań o stosunkach łączących ją z ofiarodawcą.
Z rygoryzmem obyczajowym wiązała się też popularność słowników kwiatowych. Młodzi ludzie, pozbawieni możliwości swobodnych kontaktów i rozmów posługiwali się odpowiednio skomponowanymi bukietami. Za pomocą wiązanek zakochani mogli prowadzić tajemne rozmowy; każdy kwiat miał swoją wymowę.
Dziś nikt już nie flirtuje za pomocą misternie dobranych kwiatów. Jednak warto przypomnieć, jakie znaczenia przypisywano poszczególnym roślinom.
Akacja - ranisz mnie.
Aloes - sprawiasz mi ból.
Amarylis - lubisz uwodzić.
Aster - jestem wiecznym optymistą.
Barwinek - szkolna przyjaźń.
Begonia - chcę, aby łączyła nas przyjaźń.
Bez biały - podziwiam Twoją piękność.
Bez fioletowy - oddaje Ci swoje serce.
Bratek - myślę o tobie i czekam na znak.
Chaber - nie śmiem Ci wyznać moich uczuć.
Chmiel - czekam na lepsza okoliczność.
Chryzantema biała - stara miłość nie rdzewieje.
Chryzantema fioletowa - wieczność.
Cyklamen - czy będziesz ze mną?
Dalia - spójrz na mnie łaskawym okiem.
Fiołek - oznaka skromności.
Floks - spalmy nasze listy.
Frezja - uznanie i radość.
Goździk biały - mam czyste uczucia.
Goździk czerwony - gorące podziękowania.
Goździk - wielobarwny bukiet - znak odmowy.
Groszek pachnący - tęsknię za Tobą.
Hiacynt - cierpię przez Ciebie.
Irys - zaufaj mi.
Jaskier - mam nadzieję, że kiedyś mnie pokochasz.
Jaśmin - jesteś niewdzięczna.
Jemioła - pokonam wszystkie przeszkody, aby zdobyć Twoje serce.
Kaktus - ostrzeżenie.
Koniczyna - chcę wiedzieć jakie żywisz uczucia.
Konwalia - pozdrowienia i uśmiech.
Krokus - oznaka radości.
Lewkonia - jestem wspaniały.
Lilia - mam czyste uczucia.
Lwie paszcze - zwróć na mnie uwagę.
Mak - puść to w niepamięć.
Malwa - potrzebuje więcej czasu.
Margerytka - jesteś najpiękniejsza.
Mieczyk - będę walczyć o Ciebie.
Mięta - zachowam o Tobie dobre wspomnienia.
Mimoza - wielka czułość.
Nagietek - moje zamiary są uczciwe.
Narcyz - nie masz serca.
Niezapominajka - nie zapomnij o mnie.
Oset - rani mnie, to co mówisz.
Paproć - oznaka powagi.
Pelargonia - pragnę szczęścia.
Petunia - wierzę w Ciebie.
Pierwiosnek - miłość jest przed nami.
Piwonia - otaczam Cię opieką.
Prymula - nie bądź nieśmiała.
Rezeda - wierzę, że i ty mnie pokochasz.
Rozmaryn - wspominam Cię.
Róża czerwona - kocham gorąco.
Róża biała - zasługujesz na wielką miłość.
Róża żółta - odwzajemnij moją miłość.
Rumianek - niezłomna wierność.
Stokrotka - chcę być przy tobie.
Storczyk - zmysłowość.
Suchy bukiet - wyraz skruchy.
Tulipan - dobrze mi z Tobą.
Wrzos - jesień w miłości.
Zawilec - oznaka dobroci.
Żonkil - jestem zazdrosny
Kwiaty domowe-Pelargonia
Ozdobne rośliny pokojowe są uprawiane wszędzie ze względu na ich liście lub kwiaty. Przyczyniają się one w jakiś sposób do wzbogacenia naszego życia, za co należy im się nasza wdzięczność.
Pelargonia
Kolekcjonowanie i wystawianie Pelargonii było bardzo popularne w XIX w. Powstało wiele mieszańców, dziś już zapomnianych. Obecnie uprawia się wiele wspaniałych odmian do zdobienia domów. Wszystkie potrzebują dużo światła i słońca.
Dzieli się je na 4 podstawowe grupy:
-najpopularniejsze są Pelargonie wielkokwiatowe
-popularne Pelargonie rabatowe - odznaczają się brązowym pierścieniem na liściach oraz dużą rozmaitością barw kwiatów
-efektowne odmiany o kwiatach pełnych
-Pelargonie zwisające - chętnie sadzone są w skrzynkach zaokiennych i w wiszących koszykach
Pelargonie kupujemy o zwartym pokroju, czyli o krótkich międzywężlach. Unikać należy roślin wyciągniętych i z żółtymi liśćmi.
Wielkość dużej rośliny to ok. 46 cm wysokości /większa jest nieładna, kwitnie rzadziej.
Okres kwitnienia to całe lato, wymagają pełnego nasłonecznienia.
Temperatura pokojowa latem nie wyższa niż 24 stopnie C, a zimą 13-16 stopni C.
Podlewać należy latem 2-3 razy w tygodniu /można co 14 dni dodać płynnego nawozu, zimą podlewamy rzadziej.
Rozmnażanie Pelargonii najłatwiej zrobić przez sadzonki wierzchołkowe, gdy roślina jest spora, ucinamy pęd ok. 8 cm ze zdrowymi liśćmi i wierzchołkiem wzrostu, wsadzamy do pojemnika z wodą.
Pelargonia jest dosyć łatwa w uprawie jeśli stoi w mieszkaniu na parapecie przy oknie.
Kwiaty są swego rodzaju żywymi meblami, stanowią dekorację nadającą wnętrzu przyjemniejszy, bardziej przyjazny i przytulny charakter. Dla wielu ludzi rośliny stanowią cenne pamiątki, nasuwające przyjemne skojarzenia z przyjaciółmi lub z jakimś miejscem.
Pelargonia
Kolekcjonowanie i wystawianie Pelargonii było bardzo popularne w XIX w. Powstało wiele mieszańców, dziś już zapomnianych. Obecnie uprawia się wiele wspaniałych odmian do zdobienia domów. Wszystkie potrzebują dużo światła i słońca.
Dzieli się je na 4 podstawowe grupy:
-najpopularniejsze są Pelargonie wielkokwiatowe
-popularne Pelargonie rabatowe - odznaczają się brązowym pierścieniem na liściach oraz dużą rozmaitością barw kwiatów
-efektowne odmiany o kwiatach pełnych
-Pelargonie zwisające - chętnie sadzone są w skrzynkach zaokiennych i w wiszących koszykach
Pelargonie kupujemy o zwartym pokroju, czyli o krótkich międzywężlach. Unikać należy roślin wyciągniętych i z żółtymi liśćmi.
Wielkość dużej rośliny to ok. 46 cm wysokości /większa jest nieładna, kwitnie rzadziej.
Okres kwitnienia to całe lato, wymagają pełnego nasłonecznienia.
Temperatura pokojowa latem nie wyższa niż 24 stopnie C, a zimą 13-16 stopni C.
Podlewać należy latem 2-3 razy w tygodniu /można co 14 dni dodać płynnego nawozu, zimą podlewamy rzadziej.
Rozmnażanie Pelargonii najłatwiej zrobić przez sadzonki wierzchołkowe, gdy roślina jest spora, ucinamy pęd ok. 8 cm ze zdrowymi liśćmi i wierzchołkiem wzrostu, wsadzamy do pojemnika z wodą.
Pelargonia jest dosyć łatwa w uprawie jeśli stoi w mieszkaniu na parapecie przy oknie.
Kwiaty są swego rodzaju żywymi meblami, stanowią dekorację nadającą wnętrzu przyjemniejszy, bardziej przyjazny i przytulny charakter. Dla wielu ludzi rośliny stanowią cenne pamiątki, nasuwające przyjemne skojarzenia z przyjaciółmi lub z jakimś miejscem.
Storczyki dla początkujących
Te egzotyczne i tajemnicze kwiaty zawsze wzbudzały fascynację. Kiedyś symbol zamożności, dziś kupimy nawet w markecie. Od dawien dawna otacza je szczególny nimb, ale wcale nie są tak trudne w uprawie.
Fascynacja storczykami rozpoczęła się już w XIX wieku. Wiele z nich jest dość łatwych w pielęgnacji i ma wyrafinowane walory dekoracyjne. Oferowane obecnie właściwie w każdym większym sklepie to te najmniej wymagające. Czyste gatunkowo rośliny nie wytrzymały by tych prowizorycznych warunków, więc sprzedawane są głównie ich mieszańce.
Oto lista szczególnie polecana dla początkujących :
* BRASSJA - długie kiście pachnących kwiatów
* GOMEZA - filigranowe kiście żółto-zielonych kwiatów
* JĘZATKA - długie szpice żółto-brązowych kwiatów
* KATLEJA - delikatne, żółte kwiaty o mocnożółtych gardłach z czerwonymi liniami
* LELIA i MILTONIA - różowe kwiaty na długiej łodydze
* MOTYLNIK - miękkie, liliowo-różówe, pachnące kwiaty na łukowatej łodydze
* SABOTEK - długo utrzymujące się kwiaty i marmurkowe, szaro-zielone liście
Storczyki dzielimy na: naziemne i epifityczne. Większość uprawianych w domu należy do tych drugich.
W naturze rosną przyczepiając się do drzew, krzewów lub nawet kamienia. Pokarm i wodę pobierają zwykłymi i powietrznymi korzeniami z resztek organicznych zgromadzonych w wyżłobieniach kory. Stąd w doniczkach widać przede wszystkim korę (mieszanka ziemna to 1 część torfu, 2 części mchu torfowca, 2 części kawałków kory).
W chłodnym domu :
Łatwymi w pielęgnacji i lubiącymi chłód są Katleja i niektóre odmiany Sabotka. Powinny mieć zimą zapewnioną temperaturę
od 9 C nocą do 16 C w ciągu dnia. Latem między 16 a 24 C.
W średnio-ciepłym domu :
Tu najlepiej mieć Jęzatki, większość gat. Katleii, Miltonii i Motylnika. Zimą co najmniej 13 C w nocy, a w dzień od 16 do 24 C.
WILGOTNOŚĆ
W naszej strefie klimatycznej, przy ładnej pogodzie przeciętny poziom wilgotności to 60%. Dla storczyków optymalne jest 75-85%. Dobrze jest ustawić je na tacy z kulkami zatrzymującymi wodę lub kamykami zalanymi wodą Latem dość często spryskiwać zielone części .
PODLEWANIE
Zimą co 2-3 tyg., a latem co 2-3 dni (rano). Obowiązuje zasada, że podlewamy dopiero wówczas, gdy mają sucho. Hodowane na kawałkach kory zanurzamy w pojemnikach z wodą (przefiltrowaną lub odstałą kranówką) na około 15 minut. Naziemne obficie, gdy ziemia jest już prawie zupełnie sucha. Szkody z powodu suszy są mniejsze niż z powodu nadmiaru wody.
ŚWIATŁO
Tylko tyle, by zachodził proces fotosyntezy. Przecież "mieszkają" głównie na drzewach. Ustawiamy w jasnym miejscu, ale nie bezpośrednio nasłonecznionym. Zimą przenosimy w bardziej oświetlone. Jedynie Sabotek lubi cień, nie znosi słońca. Natomiast Katleja potrzebuje bardzo mocnego światła.
NAWOŻENIE
Wystarcza niewielka ilość nawozu. W okresie wzrostu co trzecie podlewanie, nawozem o 50% stężeniu.
SPOCZYNEK
W zależności od gatunku okres spoczynku trwa od zaledwie tygodnia, aż do kilku miesięcy. Te, które zimą tracą liście podlewamy bardzo umiarkowanie, gdy tylko ich liście zaczną żółknąć jesienią. Niewielka ilość wody chroniąca przed zupełnym wyschnięciem. Kiedy wykażą ponowne ożywienie, rozpoczynamy regularne ich nawadnianie. Te, które zachowują liście w okresie spoczynku wymagają częstszego podlewania. Katleja w ogóle nie potrzebuje wody odpoczywając.
Fascynacja storczykami rozpoczęła się już w XIX wieku. Wiele z nich jest dość łatwych w pielęgnacji i ma wyrafinowane walory dekoracyjne. Oferowane obecnie właściwie w każdym większym sklepie to te najmniej wymagające. Czyste gatunkowo rośliny nie wytrzymały by tych prowizorycznych warunków, więc sprzedawane są głównie ich mieszańce.
Oto lista szczególnie polecana dla początkujących :
* BRASSJA - długie kiście pachnących kwiatów
* GOMEZA - filigranowe kiście żółto-zielonych kwiatów
* JĘZATKA - długie szpice żółto-brązowych kwiatów
* KATLEJA - delikatne, żółte kwiaty o mocnożółtych gardłach z czerwonymi liniami
* LELIA i MILTONIA - różowe kwiaty na długiej łodydze
* MOTYLNIK - miękkie, liliowo-różówe, pachnące kwiaty na łukowatej łodydze
* SABOTEK - długo utrzymujące się kwiaty i marmurkowe, szaro-zielone liście
Storczyki dzielimy na: naziemne i epifityczne. Większość uprawianych w domu należy do tych drugich.
W naturze rosną przyczepiając się do drzew, krzewów lub nawet kamienia. Pokarm i wodę pobierają zwykłymi i powietrznymi korzeniami z resztek organicznych zgromadzonych w wyżłobieniach kory. Stąd w doniczkach widać przede wszystkim korę (mieszanka ziemna to 1 część torfu, 2 części mchu torfowca, 2 części kawałków kory).
W chłodnym domu :
Łatwymi w pielęgnacji i lubiącymi chłód są Katleja i niektóre odmiany Sabotka. Powinny mieć zimą zapewnioną temperaturę
od 9 C nocą do 16 C w ciągu dnia. Latem między 16 a 24 C.
W średnio-ciepłym domu :
Tu najlepiej mieć Jęzatki, większość gat. Katleii, Miltonii i Motylnika. Zimą co najmniej 13 C w nocy, a w dzień od 16 do 24 C.
WILGOTNOŚĆ
W naszej strefie klimatycznej, przy ładnej pogodzie przeciętny poziom wilgotności to 60%. Dla storczyków optymalne jest 75-85%. Dobrze jest ustawić je na tacy z kulkami zatrzymującymi wodę lub kamykami zalanymi wodą Latem dość często spryskiwać zielone części .
PODLEWANIE
Zimą co 2-3 tyg., a latem co 2-3 dni (rano). Obowiązuje zasada, że podlewamy dopiero wówczas, gdy mają sucho. Hodowane na kawałkach kory zanurzamy w pojemnikach z wodą (przefiltrowaną lub odstałą kranówką) na około 15 minut. Naziemne obficie, gdy ziemia jest już prawie zupełnie sucha. Szkody z powodu suszy są mniejsze niż z powodu nadmiaru wody.
ŚWIATŁO
Tylko tyle, by zachodził proces fotosyntezy. Przecież "mieszkają" głównie na drzewach. Ustawiamy w jasnym miejscu, ale nie bezpośrednio nasłonecznionym. Zimą przenosimy w bardziej oświetlone. Jedynie Sabotek lubi cień, nie znosi słońca. Natomiast Katleja potrzebuje bardzo mocnego światła.
NAWOŻENIE
Wystarcza niewielka ilość nawozu. W okresie wzrostu co trzecie podlewanie, nawozem o 50% stężeniu.
SPOCZYNEK
W zależności od gatunku okres spoczynku trwa od zaledwie tygodnia, aż do kilku miesięcy. Te, które zimą tracą liście podlewamy bardzo umiarkowanie, gdy tylko ich liście zaczną żółknąć jesienią. Niewielka ilość wody chroniąca przed zupełnym wyschnięciem. Kiedy wykażą ponowne ożywienie, rozpoczynamy regularne ich nawadnianie. Te, które zachowują liście w okresie spoczynku wymagają częstszego podlewania. Katleja w ogóle nie potrzebuje wody odpoczywając.
niedziela, 3 kwietnia 2011
Kaktusy i inne sukulenty
Choć wszystkie kaktusy są sukulentami, to nie wszystkie sukulenty są kaktusami. Różnica botaniczna polega na tym, że wszystkie kaktusy mają aerole, czyli małe oczka, z których wyrastają ciernie.
Większość gatunków to doskonałe rośliny pokojowe, tolerujące, a nawet potrzebujące ciepłej i suchej atmosfery panującej zwykle w centralnie ogrzewanych mieszkaniach. Latem należy je pielęgnować jak inne rośliny, czyli regularne podlewać, zapewniając dobry drenaż. Jednakże zimą muszą przejść okres spoczynku w chłodzie i bez podlewania, aby pobudzić tworzenie się niezwykle atrakcyjnych kwiatów.
Choć wszystkie kaktusy są sukulentami to nie wszystkie sukulenty są kaktusami. Różnica polega na tym, że wszystkie kaktusy mają aerole, czyli małe oczka, z których wyrastają ciernie. Kaktusy i pozostałe sukulenty należą głównie do dwóch rodzin: kaktusowate i gruboszowate, choć niektóre rodzaje należą do liliowate i amarylkowate. Rośliny należące do głównego rodzaju kaktusów -Cereus- są wysokie i wzniesione, najpopularniejszym natomiast rodzajem kulistym, z licznymi cierniami, jest Mammillaria. Kaktus zwany kaktusem bożonarodzeniowym, tworzy wiele dość trwałych, zwykle różowych kwiatów rozwijających się w grudniu. Uprawia się jeszcze wiele innych sukulentów, np. aloes, agawę. Wiele z nich kwitnie, choć kwiaty żyją krótko. Liczne sukulenty, co może wydać się dziwne, dobrze rosną w uprawie hydroponicznej.
Sukulenty zwane gruboszami mają grube, mięsiste liście, często pokryte szarym nalotem woskowym. Uprawia się wiele gatunków, głównie z rodzaju -grubosz, -wilczomlecz, -eszeweria, i -litops. Wiele z nich kwitnie. Do rodziny wilczomleczowate należą też inne popularne rośliny pokojowe, jak kroton czy ponsesja.
Kupując kaktus sprawdź, czy jest mocno osadzony w doniczce. Jeśli nie znaczy to, że ma uszkodzone korzenie. Roślina nie powinna mieć żadnych plam ani śladów gnicia. U gruboszy sprawdź, czy liście nie są połamane lub pokaleczone.
Większość gatunków to doskonałe rośliny pokojowe, tolerujące, a nawet potrzebujące ciepłej i suchej atmosfery panującej zwykle w centralnie ogrzewanych mieszkaniach. Latem należy je pielęgnować jak inne rośliny, czyli regularne podlewać, zapewniając dobry drenaż. Jednakże zimą muszą przejść okres spoczynku w chłodzie i bez podlewania, aby pobudzić tworzenie się niezwykle atrakcyjnych kwiatów.
Choć wszystkie kaktusy są sukulentami to nie wszystkie sukulenty są kaktusami. Różnica polega na tym, że wszystkie kaktusy mają aerole, czyli małe oczka, z których wyrastają ciernie. Kaktusy i pozostałe sukulenty należą głównie do dwóch rodzin: kaktusowate i gruboszowate, choć niektóre rodzaje należą do liliowate i amarylkowate. Rośliny należące do głównego rodzaju kaktusów -Cereus- są wysokie i wzniesione, najpopularniejszym natomiast rodzajem kulistym, z licznymi cierniami, jest Mammillaria. Kaktus zwany kaktusem bożonarodzeniowym, tworzy wiele dość trwałych, zwykle różowych kwiatów rozwijających się w grudniu. Uprawia się jeszcze wiele innych sukulentów, np. aloes, agawę. Wiele z nich kwitnie, choć kwiaty żyją krótko. Liczne sukulenty, co może wydać się dziwne, dobrze rosną w uprawie hydroponicznej.
Sukulenty zwane gruboszami mają grube, mięsiste liście, często pokryte szarym nalotem woskowym. Uprawia się wiele gatunków, głównie z rodzaju -grubosz, -wilczomlecz, -eszeweria, i -litops. Wiele z nich kwitnie. Do rodziny wilczomleczowate należą też inne popularne rośliny pokojowe, jak kroton czy ponsesja.
Kupując kaktus sprawdź, czy jest mocno osadzony w doniczce. Jeśli nie znaczy to, że ma uszkodzone korzenie. Roślina nie powinna mieć żadnych plam ani śladów gnicia. U gruboszy sprawdź, czy liście nie są połamane lub pokaleczone.
Aloes - kaktus który leczy
Aloes to roślina o właściwościach leczniczych, która coraz częściej stosowana jest w produkcji kosmetyków i leków. Działanie tego kaktusa korzystnie wpływa na układ nerwowy jak i trawienny.
Aloes - kaktusy o właściwościach leczniczych
Aloes jest jednym z gatunków sukulentów, często hodowany w doniczkach na parapetach, ale może rosnąć i w ogrodach. Często uprawiany - bowiem ma wiele właściwości leczniczych, często jest także składnikiem kosmetyków. Jest rośliną o mięsistych, rozgałęzionych pędach, z woskowatym nalotem. To właśnie grube liście zawierają substancję, łagodzącą skutki oparzeń i nawilżającą skórę. W lecznictwie wykorzystywany jest sok z aloesu - stosowany na rany przyspiesza proces gojenia. Najczęściej pozyskiwany jest jednak miąższ z aloesu - po obraniu liści ze skóry i po dalszej obróbce otrzymywany jest miąższ. Naturalny miąższ z liści aloesu doskonale wpływa na zdrowie układu trawiennego, bogaty w wiele odżywczych składników, a spożywany regularnie przyczyni się do wzmocnienia i poprawy kondycji całego organizmu.
Dodatkowo roślina ta: przywraca równowagę w organizmie, zburzoną przez nieprawidłowe odżywanie się, oczyszcza więc organizm, regeneruje układ nerwowy, poprawia krążenie krwi. A jak zatem uprawiać ten gatunek kaktusa ? Aloes wymaga słonecznego stanowiska oraz dostępu świeżego powietrza. Zimą należy podlewać go rzadko, a ogólnie podlewać go należy tylko wówczas, gdy ma suche podłoże. Możemy dodatkowo nawozić go nawozem dla kaktusów, by wspomagać jego wzrost. Warto także pamiętać, że zbyt ciepłe miejsce zimowania i zbyt wilgotne może spowodować choroby i szkodniki - mogą pojawić się mszyce i wystąpić gnicie, dlatego dobrze jest zadbać o odpowiednie miejsce również w okresie spoczynku
Aloes - kaktusy o właściwościach leczniczych
Aloes jest jednym z gatunków sukulentów, często hodowany w doniczkach na parapetach, ale może rosnąć i w ogrodach. Często uprawiany - bowiem ma wiele właściwości leczniczych, często jest także składnikiem kosmetyków. Jest rośliną o mięsistych, rozgałęzionych pędach, z woskowatym nalotem. To właśnie grube liście zawierają substancję, łagodzącą skutki oparzeń i nawilżającą skórę. W lecznictwie wykorzystywany jest sok z aloesu - stosowany na rany przyspiesza proces gojenia. Najczęściej pozyskiwany jest jednak miąższ z aloesu - po obraniu liści ze skóry i po dalszej obróbce otrzymywany jest miąższ. Naturalny miąższ z liści aloesu doskonale wpływa na zdrowie układu trawiennego, bogaty w wiele odżywczych składników, a spożywany regularnie przyczyni się do wzmocnienia i poprawy kondycji całego organizmu.
Dodatkowo roślina ta: przywraca równowagę w organizmie, zburzoną przez nieprawidłowe odżywanie się, oczyszcza więc organizm, regeneruje układ nerwowy, poprawia krążenie krwi. A jak zatem uprawiać ten gatunek kaktusa ? Aloes wymaga słonecznego stanowiska oraz dostępu świeżego powietrza. Zimą należy podlewać go rzadko, a ogólnie podlewać go należy tylko wówczas, gdy ma suche podłoże. Możemy dodatkowo nawozić go nawozem dla kaktusów, by wspomagać jego wzrost. Warto także pamiętać, że zbyt ciepłe miejsce zimowania i zbyt wilgotne może spowodować choroby i szkodniki - mogą pojawić się mszyce i wystąpić gnicie, dlatego dobrze jest zadbać o odpowiednie miejsce również w okresie spoczynku
Uprawa kaktusów - czyli jak dbać o nasze kaktusy
Wskazówki na temat uprawy kaktusów. Kaktusy to rośliny łatwe w uprawie - mogą służyć jako element dekoracyjny zdobiący wnętrza salonów, ale równie jako ozdoba ogrodów Choć uprawa tych roślin nie jest trudna, jest jednak kilka cennych wskazówek, o których dobrze jest pamiętać, gdy staniemy się już posiadaczami kilku gatunków kaktusów. Na początku powinniśmy dobrać odpowiednie gatunki, które będą zgodne z naszymi oczekiwaniami. Czy będzie to materiał dekoracyjny, w ogrodzie czy we wnętrzu - wówczas możemy wybrać pasujący gatunek.
Jeśli nie mamy dobrych warunków mieszkaniowych możemy kupić kaktusy mrozoodporne, które będzie można uprawiać na zewnątrz przez cały rok. Drugim krokiem jest zakup odpowiednich naczyń - czyli doniczek, w których będziemy uprawiać kaktusy. Starajmy się wybierać raczej doniczki plastikowe niż ceramiczne. Te pierwsze są o wiele lepsze dla kaktusów - korzenie nie będą wrastać w ściany naczynia, a i doniczki plastikowe o wiele łatwiej utrzymać jest w czystości niż ceramiczne. Dodatkowo w doniczce plastikowej ziemia nie wyschnie nam tak szybko, co również jest ważne w przypadku kaktusów. Kolejny ważny etap tosadzenie kaktusów i zakup odpowiedniej ziemi. Ziemia do uprawy kaktusów powinna być przepuszczalna, więc taka, która łatwo pochłania wodę i z której łatwo będzie ona parować. Ziemia też powinna zawierać dostateczną ilość składników mineralnych, zapewniających właściwy wzrost kaktusa. Wcześniej wskazane też jest zapoznanie się z zasadami pielęgnacji kaktusów. Jak je podlewać, w jakim miejscu ustawić, o jakim nasłonecznieniu i temperaturze - to wszystko jest ważne dla hodowcy kaktusów i zapewni odpowiedni wzrost i kwitnienie rośliny.
Jeśli nie mamy dobrych warunków mieszkaniowych możemy kupić kaktusy mrozoodporne, które będzie można uprawiać na zewnątrz przez cały rok. Drugim krokiem jest zakup odpowiednich naczyń - czyli doniczek, w których będziemy uprawiać kaktusy. Starajmy się wybierać raczej doniczki plastikowe niż ceramiczne. Te pierwsze są o wiele lepsze dla kaktusów - korzenie nie będą wrastać w ściany naczynia, a i doniczki plastikowe o wiele łatwiej utrzymać jest w czystości niż ceramiczne. Dodatkowo w doniczce plastikowej ziemia nie wyschnie nam tak szybko, co również jest ważne w przypadku kaktusów. Kolejny ważny etap tosadzenie kaktusów i zakup odpowiedniej ziemi. Ziemia do uprawy kaktusów powinna być przepuszczalna, więc taka, która łatwo pochłania wodę i z której łatwo będzie ona parować. Ziemia też powinna zawierać dostateczną ilość składników mineralnych, zapewniających właściwy wzrost kaktusa. Wcześniej wskazane też jest zapoznanie się z zasadami pielęgnacji kaktusów. Jak je podlewać, w jakim miejscu ustawić, o jakim nasłonecznieniu i temperaturze - to wszystko jest ważne dla hodowcy kaktusów i zapewni odpowiedni wzrost i kwitnienie rośliny.
sobota, 2 kwietnia 2011
Strażnicy ogrodu -aksamitki
Artykuł przeznaczony nawet dla początkujących ogrodników, nie zapoznanych ze wszystkimi tajnikami ogrodnictwa, skupiający się na roli Aksamitek (Tagetes) w kształtowaniu zdrowego i bezpiecznego dla innych roślin ogrodu.
Aksamitki to jednoroczne rośliny o zapachu, który wiele osób skłonnych jest określić jako niezbyt miły. Rośliny te pochodzą z Meksyku. Mają one bardzo małe wymagania - rosną na każdej glebie, zarówno w słońcu, jak i w cieniu. Uprawia się je z rozsady. Bardzo dobrze znoszą przesadzanie - przyjmują się nawet wtedy, gdy zostają niedbale wyrwane i posadzone w innym miejscu. W naszych ogrodach można hodować trzy gatunki aksamitek: wyniosła (zwaną czasem wzniesioną), rozpierzchłą i wąskolistną. Hoduje się także odmiany mieszańcowe dwóch pierwszych gatunków, dzięki czemu osiąga się ciekawe efekty kolorystyczne. Takie mieszańce nie wytwarzają nasion, ale tworzą większą ilość kwiatów.
Zwolennicy ekologicznych metod uprawy sławią zalety aksamitki rozpierzchłej (Tagetes patula), która według nich chroni rośliny przed wełnowcami, u nas występującymi tylko w szklarniach. Nie ma na to naukowych dowodów, ale prawdopodobnie jest coś w nieprzyjemnym zapachu ich liści i kwiatów, czego te owady nie znoszą. Nie ma też wątpliwości, że aksamitki rosnące obok pomidorów i róż zmniejszają obecność mszyc, pasożytujących na tych roślinach, ponieważ przywabiają bzygi, najcenniejszych naturalnych wrogów mszyc.
Warto zatem posadzić aksamitki w pobliżu róż i drzwi do szklarni, zwłaszcza, że są one ładne i długo kwitną. Podobne działanie ma również aksamitka wyniosła (Tagetes erecta). Najskuteczniej działa nie uprawiana w Polsce, dorastająca do 3 metrów wysokości aksamitka Tagetes minuta.
Aksamitki to jednoroczne rośliny o zapachu, który wiele osób skłonnych jest określić jako niezbyt miły. Rośliny te pochodzą z Meksyku. Mają one bardzo małe wymagania - rosną na każdej glebie, zarówno w słońcu, jak i w cieniu. Uprawia się je z rozsady. Bardzo dobrze znoszą przesadzanie - przyjmują się nawet wtedy, gdy zostają niedbale wyrwane i posadzone w innym miejscu. W naszych ogrodach można hodować trzy gatunki aksamitek: wyniosła (zwaną czasem wzniesioną), rozpierzchłą i wąskolistną. Hoduje się także odmiany mieszańcowe dwóch pierwszych gatunków, dzięki czemu osiąga się ciekawe efekty kolorystyczne. Takie mieszańce nie wytwarzają nasion, ale tworzą większą ilość kwiatów.
Zwolennicy ekologicznych metod uprawy sławią zalety aksamitki rozpierzchłej (Tagetes patula), która według nich chroni rośliny przed wełnowcami, u nas występującymi tylko w szklarniach. Nie ma na to naukowych dowodów, ale prawdopodobnie jest coś w nieprzyjemnym zapachu ich liści i kwiatów, czego te owady nie znoszą. Nie ma też wątpliwości, że aksamitki rosnące obok pomidorów i róż zmniejszają obecność mszyc, pasożytujących na tych roślinach, ponieważ przywabiają bzygi, najcenniejszych naturalnych wrogów mszyc.
Warto zatem posadzić aksamitki w pobliżu róż i drzwi do szklarni, zwłaszcza, że są one ładne i długo kwitną. Podobne działanie ma również aksamitka wyniosła (Tagetes erecta). Najskuteczniej działa nie uprawiana w Polsce, dorastająca do 3 metrów wysokości aksamitka Tagetes minuta.
Paprocie
Jak pewnie widzicie po tytule, ten artykuł mówić będzie o paprociach i ich związku z pięknem ogrodu. Paprocie to wspaniałe rośliny i, choć dość łatwe w hodowie, upiększą każdy ogród.
Dzielenie i sadzenie
Jeżeli mamy w swoim ogrodzie duże paprocie pod koniec zimy należy podsypać pod nie pięciocentymetrową warstwę ziemi liściowej lub dobrze rozłożonego kompostu. Dzięki tej ściółce gleba utrzyma, a paproć będzie wymagała podlewania jedynie podczas suszy. Gdy paproć jest zbyt duża, na wiosnę należy ją podzielić. W tym celu wykopujemy kępę i przecinamy na dwie części piłką, a jeżeli jest bardzo duża, dzielimy ją za pomocą dwóch par wideł, wbijając widły w środek kępy tyłem do siebie, następnie odwodzimy trzonki tak aby bryła rozpadła się na dwie części lub dzielimy na tyle ile potrzebujemy. Rozdzielone części paproci sadzimy w wybranych zakątkach ogrodu.
Wiosenne porządki
Nie przycinamy starych paproci jesienią ani zimą, ponieważ liście osłaniają podstawę roślin przed mrozami, a poza tym są dekoracją podczas zimy. Z wycięciem czekamy do wiosny, gdy rozwiną się już młode liście. Paprocie preferują zacienione miejsca i wilgotną glebę.
Wilgotny mikroklimat
Egzotyczne paprocie doniczkowe, wymagają wilgotnej atmosfery, ustawiamy więc doniczki na podstawkach wypełnionych mokrym żwirem lub glinianymi kulkami i podczas każdego podlewania spryskujemy liście letnią wodą wytwarzając w ten sposób mikro klimat.
Rozmnażanie
Na jesieni ścinamy zdrowy liść i pozostawiamy go na kartce papieru przez 2-3 dni do wyschnięcia. Po tym czasie kartka powinna się pokryć drobnym pyłem zarodników. Napełniamy doniczkę wilgotną wyjałowiałą glebą lub dobrze rozłożonym kompostem i ustawiamy ją na podstawce z wodą. Delikatnie odsuwamy liść, zbieramy zarodniki, Najlepiej do tego celu nadawał się będzie nóż, na ostrze noża nabieramy odrobinę zarodników i rozsiewamy je na podłoże w doniczce. Po wysianiu zarodników przykrywamy doniczkę samoprzylepną folią lub szklanką. W ten sposób gleba utrzyma wilgoć przez cały czas. Ustawiamy doniczkę na podstawce wypełnioną wodą. W zależności od odmiany po trzech, a najpóźniej dwunastu tygodniach pojawią się sercowate przedrośla. Zdejmujemy wówczas osłonę, aby ułatwić przepływ powietrza. Gdy rośliny podrosną na tyle że będzie je ująć w palce, rozsadzamy je pojedynczo do doniczek z wilgotnym kompostem i oczekujemy na efekty naszego dzieła.
Dzielenie i sadzenie
Jeżeli mamy w swoim ogrodzie duże paprocie pod koniec zimy należy podsypać pod nie pięciocentymetrową warstwę ziemi liściowej lub dobrze rozłożonego kompostu. Dzięki tej ściółce gleba utrzyma, a paproć będzie wymagała podlewania jedynie podczas suszy. Gdy paproć jest zbyt duża, na wiosnę należy ją podzielić. W tym celu wykopujemy kępę i przecinamy na dwie części piłką, a jeżeli jest bardzo duża, dzielimy ją za pomocą dwóch par wideł, wbijając widły w środek kępy tyłem do siebie, następnie odwodzimy trzonki tak aby bryła rozpadła się na dwie części lub dzielimy na tyle ile potrzebujemy. Rozdzielone części paproci sadzimy w wybranych zakątkach ogrodu.
Wiosenne porządki
Nie przycinamy starych paproci jesienią ani zimą, ponieważ liście osłaniają podstawę roślin przed mrozami, a poza tym są dekoracją podczas zimy. Z wycięciem czekamy do wiosny, gdy rozwiną się już młode liście. Paprocie preferują zacienione miejsca i wilgotną glebę.
Wilgotny mikroklimat
Egzotyczne paprocie doniczkowe, wymagają wilgotnej atmosfery, ustawiamy więc doniczki na podstawkach wypełnionych mokrym żwirem lub glinianymi kulkami i podczas każdego podlewania spryskujemy liście letnią wodą wytwarzając w ten sposób mikro klimat.
Rozmnażanie
Na jesieni ścinamy zdrowy liść i pozostawiamy go na kartce papieru przez 2-3 dni do wyschnięcia. Po tym czasie kartka powinna się pokryć drobnym pyłem zarodników. Napełniamy doniczkę wilgotną wyjałowiałą glebą lub dobrze rozłożonym kompostem i ustawiamy ją na podstawce z wodą. Delikatnie odsuwamy liść, zbieramy zarodniki, Najlepiej do tego celu nadawał się będzie nóż, na ostrze noża nabieramy odrobinę zarodników i rozsiewamy je na podłoże w doniczce. Po wysianiu zarodników przykrywamy doniczkę samoprzylepną folią lub szklanką. W ten sposób gleba utrzyma wilgoć przez cały czas. Ustawiamy doniczkę na podstawce wypełnioną wodą. W zależności od odmiany po trzech, a najpóźniej dwunastu tygodniach pojawią się sercowate przedrośla. Zdejmujemy wówczas osłonę, aby ułatwić przepływ powietrza. Gdy rośliny podrosną na tyle że będzie je ująć w palce, rozsadzamy je pojedynczo do doniczek z wilgotnym kompostem i oczekujemy na efekty naszego dzieła.
Subskrybuj:
Posty (Atom)